«Η επανάστασις η εδική μας δεν ομοιάζει με καμμιάν απ’ όσαις γίνονται σήμερον εις την Ευρώπην. Της Ευρώπης αι επαναστάσεις εναντίον των διοικήσεών των είναι εμφύλιος πόλεμος ο εδικός μας πόλεμος ήτον ο πλέον δίκαιος, ήτον έθνος με άλλο έθνος, ήτον με ένα λαόν όπου ποτέ δεν ηθέλησε να αναγνωρισθεί ως τοιούτος, ούτε να ορκισθή, παρά μόνον ότι έκαμνε η βία΄ ούτε ο Σουλτάνος ηθέλησε ποτέ να θεωρήσει τον Ελληνικόν λαόν ως λαόν, αλλ’ ως σκλάβους. Μιαν φοράν, όταν...
επήραμεν το Ναύπλιον ήλθε ο Άμιτον να με ιδή ΄ μου είπε ότι οι Έλληνες πρέπει να ζητήσουν συμβιβασμόν, και η Αγγλία να μεσιτεύση ΄ εγώ του απεκρίθηκα, ότι αυτό δεν γίνεται ποτέ, ελευθερία ή θάνατος ΄ εμείς Καπετάν Άμιλτον ποτέ συμβιβασμόν δεν εκάμαμεν με τους Τούρκους ΄ άλλους έκοψε, άλλους εσκλάβωσε με το σπαθί και άλλοι, καθώς εμείς, εζούσαμεν ελεύθεροι από γεννεά εις γεννεά ΄ ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε ΄ η φρουρά του είχε παντοτεινόν πόλεμον με τους Τούρκους και δυο φρούρια ήταν πάντοτε ανυπότακτα – με είπε, ποια είναι η βασιλική φρουρά του, ποία είναι τα φρούρια; – η φρουρά του Βασιλέως μας είναι οι λαγόμενοι Κλέφται, τα φρούρια η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά ΄ έτζι δεν με ωμίλησε πλέον».
Διήγησις Συμβάντων της Ελληνικής Φυλής από τα 1770 εως τα 1836, Υπαγόρευσε Θεόδωρος Κωνσταντίνου Κολοκοτρώνης.
Ο λόγος που με έκανε να γράψω αυτό το άρθρο είναι ο ορυμαγδός λιβελογραφημάτων σχετικά με την Εθνική μας Επανάσταση, που θέλουν ντε και καλά να μας πείσουν ότι αυτή ήταν επηρεασμένη από την Γαλλική επανάσταση. Θα μπορούσα όλους αυτούς τους νεόκοπους καθηγητάδες και ψευτοδιανοούμενους και τους λοιπούς, που όλοι μαζί αποτελούν σήμερα την «ελίτ» αυτού του τόπου να τους βραχυκυκλώσω με μια απλή ερώτηση: «Αν δεν γινόταν η Γαλλική επανάσταση το 1789, δεν θα γινόταν και η Εθνική μας Επανάσταση το 1821;».
Θα παραθέσω βασικά στοιχεία της Γαλλικής επανάστασης για όσους ακόμα προβληματίζονται και για να δείξω στους υπολοίπους, που αποτελούν τον άγρια χαρατσωμένο λαό από την «ελίτ», την επικαιρότητα μιας ανάλογης Εθνικής Επανάστασης. Μη φοβάστε, αγαπητοί, γιατί μπορεί να γίνει και με άλλα μέσα εκτός των όπλων.
Βασικά στοιχεία της Γαλλικής επανάστασης
Ξεκινώντας αναφέρω τι γράφουν τα σχολικά βιβλία για την Γαλλική επανάσταση: η ύπαρξη τριών τάξεων στις οποίες ήταν διαιρεμένη η Γαλλική κοινωνία, τους ευγενής, τον κλήρο και την ετερόκλητη Τρίτη τάξη, όπως είναι επίσης γνωστός ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην αριστοκρατία, που μονοπωλούσε μαζί με τον βασιλιά την πολιτική εξουσία, και την αστική τάξη, που παρά την οικονομική της δύναμη, ήταν πολιτικά παραγκωνισμένη και διεκδικούσε διαχείριση των κοινών. Εξάλλου τονίζεται συχνά η συμβολή του Διαφωτισμού στην διάβρωση του συστήματος των αξιών της προεπαναστατικής κοινωνίας, που δημιούργησε τις προϋποθέσεις στο επίπεδο των συνειδήσεων για την επανάσταση.
Όμως τα πράγματα στην ιστορική έρευνα παρουσιάζονται διαφορετικά. Η αριστοκρατία και η αστική τάξη δεν αποτελούν ενιαίες κοινωνικά ομάδες και επιπλέον δεν υπήρχαν στεγανά όρια μεταξύ τους. Κατά τον 18ο αιώνα πολλοί ευγενείς είχαν επιδοθεί σε κερδοφόρες επιχειρήσεις «καπιταλιστικού» τύπου στις αποικίες, ενώ πλούσιοι αστοί είχαν αγοράσει και καλλιεργούσαν γεωργικές εκτάσεις, που ήταν θεμελιακό στοιχείο της αριστοκρατίας. Ασκούσαν, επίσης οι αστοί, υψηλά λειτουργήματα στο κράτος, ακόμη και υπουργικά, και συχνά δέχονταν από τον βασιλιά τίτλους ευγενείας. Όσο για την επίδραση των ιδεών του Διαφωτισμού, ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη στους κατ’ εξοχήν εκπροσώπους της οικονομικής αστικής τάξης, δηλαδή τους επικεφαλής της προβιομηχανικής ακόμη κοινωνίας, αυτούς που αντιμάχονταν την ισχύουσα κοινωνική κατάσταση, ενώ αντίθετα ήταν πολύ διαδεδομένες σε μια μερίδα καλλιεργημένων ευγενών.
Αλλά και η Γαλλική επανάσταση ως ιστορικό φαινόμενο δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στους ερευνητές. Πρόκειται για ενιαίο γεγονός με ποικίλες φάσεις ή για σύνολο διαδοχικών εκδηλώσεων διαφορετικών ως προς τον χαρακτήρα τους; Τρεις δηλαδή ανεξάρτητες επαναστάσεις που απλώς συναντήθηκαν εκείνη την στιγμή, της επανάστασης της Συντακτικής Συνέλευσης, της επανάστασης των λαϊκών μαζών του Παρισιού, τους γνωστούς «αβράκωτους» και της επανάστασης των χωρικών.
Ένα άλλο ερώτημα που ανακύπτει είναι γιατί η επανάσταση εκδηλώθηκε αυτήν την εποχή στην Γαλλία όταν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες ζούσαν κάτω από καθεστώτα του ιδίου τύπου με την κυριαρχία της αριστοκρατίας.
Αναλύοντας τρεις επαναστάσεις
Πολλές ερμηνείες εδόθησαν για τα αίτια της Γαλλικής επανάστασης σύμφωνα με το ιδεολογικό στίγμα του καθενός, αλλά εδώ πρέπει να σταθούμε στην πραγματεία του Tocqueville «Το παλαιό καθεστώς και η επανάσταση», όπου η αναλυτική και η συνθετική μέθοδος συμπλέκονται και η ιστορία εμπλουτίζεται από παρατηρήσεις κοινωνιολογικού χαρακτήρα. Ο Tocqueville αποδεικνύει ότι στην οργάνωση του κράτους η Γαλλική επανάσταση όχι μόνο δεν αποτελεί τομή, αλλά αντίθετα εκφράζει μια συνέχεια: συμπληρώνει και ενισχύει την τάση της κεντρικής μοναρχίας για συγκεντρωτική διοίκηση. Και η ισότητα μεταξύ των πολιτών που θεσμοθέτησε η Γαλλική επανάσταση θα ήταν, πιστεύει, η αναπόφευκτη κατάληξη του καθεστώτος της κεντρικής μοναρχίας που απέβλεπε στην κατάργηση των ιδιαίτερων προνομίων των τάξεων.
Εδώ η Γαλλική επανάσταση έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την Ελληνική Επανάσταση που είναι εθνικοαπελευθερωτική και εθνεγερτική, ταιριάζει δε, με την Αμερικανική Επανάσταση που όπως μας λέει ο Dominique Venner στο βιβλίο του «Ο Λευκός Ήλιος των Ηττημένων»: «Σε αντίθεση με την γαλλική επανάσταση που θα εξυψώσει σε δόγμα την παντοδυναμία της κεντρικής εξουσίας, η αμερικανική επανάσταση είναι έργο των αριστοκρατών και μάλιστα των αγγλοσαξόνων αριστοκρατών. Εξαιτίας της ιδιοσυγκρασίας, του συμφέροντος, της εμπειρίας τους, αντιτίθενται σε οτιδήποτε απειλεί, περιορίζει την ελευθερία και την αυτονομία του ατόμου». Με μία όμως σημαντική διαφορά, εδώ η αριστοκρατία είναι αυτή των όπλων, δηλαδή οι Κλέφτες.
«Ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα»
Ας περάσουμε τώρα στο σύνθημα της Γαλλικής επανάστασης «Ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα». Πολύ γρήγορα με την πίεση της επιχειρηματικής αστικής τάξης η ελευθερία γίνεται οικονομικός όρος από πολιτικός και εδώ έχουμε την αφετηρία της ελεύθερης αγοράς και του καπιταλισμού που στις 2 Μαρτίου 1791 με νόμο καταργεί τα κλειστά επαγγέλματα. Η πολιτική ισότητα που προκηρύχτηκε στις 29 Αυγούστου 1789 με την «Διακήρυξη των δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη», ανετράπη το 1791 όταν στο σύνταγμα που θεσπίστηκε τότε θα γίνει διάκριση ως προς τα δικαιώματα των πολιτών με βάση τα εισοδήματά τους.
Αξίζει λίγο να σταθώ στον μασονικό όρο «αδελφότητα». Στην Γαλλική επανάσταση ο κλήρος θεωρείται στοιχείο αντιδραστικό και έτσι ξεκινά μια «αποχριστιανοποίηση» της Γαλλίας με αφαίρεση όλων των μυστηρίων από την Εκκλησία την εισαγωγή νέων λατρειών και της αθεΐας. Η τελευταία απόπειρα να εισαχθεί νέα θρησκευτική λατρεία θα είναι στα τέλη της Συντακτικής Συνέλευσης και στην εποχή του Διευθυντηρίου με την «Θεοφιλανθρωπία». Θρησκευτική σύλληψη που συνδέεται με τον ελευθεροτεκτονισμό. Μπορεί κάποιος να μου πει τι σχέση έχει η Ελληνική Επανάσταση του 1821 με τους μασόνους;
Γιατί γίνονται οι επιθέσεις στην Ελληνική Παράδοση
Την ουσία μας την λέει σε ένα παλαιό άρθρο του ο κ. Χρήστος Γιανναράς: «Δεν μπορούν ή δεν θέλουν να ξέρουν οι εξωραϊστές της αλλοτρίωσης, ότι η κοινωνική αφομοίωση του Διαφωτισμού προϋποθέτει ιστορική εμπειρία σκοταδισμού: να έχει προηγηθεί μεσαίωνας, βατικάνεια θεοκρατία, ιερές Εξετάσεις, πίνακες απαγορευμένων βιβλίων, Propaganda Fidei, νομιμοποίηση βασανιστηρίων στην ανακριτική διαδικασία. Αν στην Ελλάδα δεν είχαμε τέτοιο παρελθόν, πώς να προσληφθεί ατόφιος (και όχι κριτικά προσαρμοσμένος στις δικές μας ανάγκες) ο Διαφωτισμός… Αν ο Ελληνισμός δεν γνώρισε σκοτεινό μεσαίωνα, πρέπει να του τον φτιάξουμε – να έχουμε και οι Έλληνες οπωσδήποτε παρελθόν ανάλογα με τα πεφωτισμένα έθνη της Ευρώπης. Κατακλύζονται λοιπόν οι προοδευτικές εφημερίδες από οργή, πάθος και μένος για την τυραννική κληρικοκρατία που βασάνισε (περισσότερο και από τους Τούρκους) τον Ελληνισμό και τον κοτζαμπασισμό που εξέθρεψε η Ορθοδοξία, για τον διωγμό της νεωτερικής επιστήμης από την Εκκλησία, για τους ανθέλληνες Φαναριώτες, για το Πατριαρχείο που πρόδωσε την εθνεγερσία…» […] «… με αυτές τις προπαγανδιστικές μυθοπλασίες που στα κυριακάτικα αθηναϊκά φύλλα υπογράφονται από ονόματα με τους πλέον βαρύγδουπους τίτλους κοινωνικής καταξίωσης στην Ελλάδα» θέλουν να αποδείξουν «ότι: το αρχαίο ελληνικό πνεύμα επέζησε στην Δυτική Ευρώπη και αλλού – πάντως όχι στο Βυζάντιο. Συνεχιστής του είναι η Αναγέννηση και ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός».
Γιώργος Δημητρούλιας
