Ποίημα για τον κορονοϊό
Μεσάνυχτα. Σε είδα να χαμογελάς για τελευταία φορά, μέσα στο φέρετρό σου. Μου είπες «ο κόσμος είναι άδικος», μα δε σε πίστεψα.
Μεσάνυχτα. Τα γαλανά σου μάτια μου θυμίζουνε τη θάλασσα και η ζωή σου τις φουρτούνες της. Σου είπα «ο κόσμος είναι άδικος», μα εσύ έκανες πως δεν ακούς.
Μεσάνυχτα. Τα χείλη σου σιωπηλά, περιμένουν τον θάνατο να έρθει στην κλίνη του νοσοκομειακού σου δωματίου, καθώς παραληρείς μέσα στον πυρετό. «Ο κόσμος θα αλλάξει» σκέφτηκες και με την τελευταία σου πνοή, αποχαιρέτησες τον αγώνα που σε περιμένει.
Η ώρα τρεις. Κοιτάζω μέσα απ’ το γυαλί, τον αόρατο εχθρό μου, να αποκτά μορφή.
Η ώρα τρεις. Κραυγάζω και θρηνώ για όποιον βουβά, μόνος πεθαίνει. Είναι δική μου η ευθύνη;
Η ώρα τρεις. Δε σε θυμάμαι πια. Το μόνο που έχει μείνει πίσω, είναι η ανάγκη να αλλάξουμε τον κόσμο.
Μένουμε Δυνατοί!
Σοφία Σαλπιστή
Μεσάνυχτα. Τα χείλη σου σιωπηλά, περιμένουν τον θάνατο να έρθει στην κλίνη του νοσοκομειακού σου δωματίου, καθώς παραληρείς μέσα στον πυρετό. «Ο κόσμος θα αλλάξει» σκέφτηκες και με την τελευταία σου πνοή, αποχαιρέτησες τον αγώνα που σε περιμένει.
Η ώρα τρεις. Κοιτάζω μέσα απ’ το γυαλί, τον αόρατο εχθρό μου, να αποκτά μορφή.
Η ώρα τρεις. Κραυγάζω και θρηνώ για όποιον βουβά, μόνος πεθαίνει. Είναι δική μου η ευθύνη;
Η ώρα τρεις. Δε σε θυμάμαι πια. Το μόνο που έχει μείνει πίσω, είναι η ανάγκη να αλλάξουμε τον κόσμο.
Μένουμε Δυνατοί!
Σοφία Σαλπιστή
