Δημήτρης Ζαφειρόπουλος
Συμπληρώνονται φέτος 53 χρόνια από την ανάληψη της εξουσίας από τις Ενοπλες Δυνάμεις στις 21 Απριλίου 1967. Και μπορεί αυτόν τον χρόνο λόγω κορωνοϊού οι εθιμοτυπικές δηλώσεις καταδίκης του πραξικοπήματος να είναι υποτονικές, αλλά είμαστε σίγουροι πως πολιτικά κόμματα, αριστερές περσόνες, «αντιστασιακοί» και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις δεν θα ξεχαστούν, και πιστοί στο ραντεβού τους, θα καταδικάσουν για μία ακόμα φορά την χούντα.
Εφέτος ίσως, λόγω...
Εφέτος ίσως, λόγω...
του γενικότερου κλίματος, εμπλουτίσουν τις καταδίκες τους και με δηλώσεις για «ανθρώπινη αλληλεγγύη» και «παγκόσμιο δημοκρατικό αγώνα», για το ξεπέρασμα της πανδημίας.
Αλήθεια, ειδικά σήμερα, πόσο ειρωνικές θα φαίνονται αυτές οι δηλώσεις καταδίκης του «φασισμού» και υπέρ της «ελευθερίας».
Με την δια νόμου επιβολή των περιορισμών, την αστυνομία στους δρόμους και τα ΜΑΤ έξω από τις εκκλησίες, πόσο παράταιρες θα φαίνονται οι καταδίκες της χούντας από τους εκπροσώπους του δημοκρατικού τόξου;
Γιατί είναι εύκολο και πολιτικά ορθό να καταδικάζεις τους συνήθεις υπόπτους: Στρατό, δεξιά, φασισμό, εθνικισμό, λαϊκισμό (sic) για αντιδημοκρατικές συμπεριφορές, αλλά όταν η δημοκρατία κινδυνεύει, τότε όλα επιτρέπονται.
Όπως σήμερα με τους ανελεύθερους περιορισμούς, τις καραντίνες, το σφράγισμα των εκκλησιών, την απαγόρευση της κυκλοφορίας, έτσι και πάντα αυτοί που αυτεπάγγελτα έχουν χρισθεί ως υπερασπιστές των ελευθεριών ξέρουν πολύ καλά το πότε μπορούν να τις αναιρούν κατά το συμφέρον τους.
Πρώτος και μέγιστος διδάξας αυτού, είναι ο «πατέρας» της σύγχρονης δημοκρατίας στην Ελλάδα, ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Ο οποίος αφού ήρθε στην εξουσία με ένα στρατιωτικό κίνημα το 1909, διέλυε τη Βουλή όποτε ήθελε, κρατούσε τη Βουλή σε λειτουργία όσο ήθελε και οι οπαδοί του διαγωνίζονταν σε αριθμό στρατιωτικών κινημάτων. Απλά αυτό, γιατί ο Βενιζέλος ήταν φιλελεύθερος και οι οπαδοί του (Πλαστήρας, Παπάγος, Κονδύλης, Γονατάς κτλ.) δημοκράτες.
Ο στρατός «πουλάει»…
Πραγματικά σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η απαξία των μύδρων κατά της επταετίας είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της μεταπολίτευσης φροντίζουν να απαξιώνουν τον εαυτό τους και απλά ανακυκλώνουν ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα που βρίσκεται σε αδιέξοδο.
Στην Ελλάδα της οικονομικής ύφεσης και των μνημονίων, στην εποχή της παγκόσμιας οικονομικής κατάρρευσης, τι έχουν να προτείνουν τα κόμματα και οι ελίτ που θέλουν την χώρα δέσμια των τεχνοκρατών των Βρυξελλών;
Απλά προβάλλουν ότι έχουν καταφέρει να διασωληνώσουν τον ασθενή, χωρίς να τον έχουν πεθάνει ακόμα. Και ευτυχώς που υπήρξε και η «πρώτη φορά αριστερά», για να μην έχει το σύστημα της μεταπολίτευσης ένα ακόμη δεκανίκι για να στηριχθεί.
Αν οι πρωταγωνιστές της 21ης Απριλίου μπορούν να βλέπουν την Ελλάδα του σήμερα, σίγουρα θα χαμογελούν ειρωνικά. Και αυτό, όχι εξαιτίας του οικονομικού ολέθρου της προοδευτικής κοινωνικής μηχανικής που διαλύει παραδόσεις και θεσμούς, όπως η παιδεία και η πίστη.
Δεν θα μειδιούν εξαιτίας της μετανάστευσης και της αλλοίωσης του λαϊκού γίγνεσθαι αυτού του τόπου, ούτε για το Μακεδονικό, ούτε για την προκλητικότητα της Τουρκίας.
Θα στέκουν ειρωνικοί και ίσως, αν θέλετε, δικαιωμένοι για το κατά πόσο ο Ένοπλες Δυνάμεις, οι οποίες αφού τόσο χτυπήθηκαν και λοιδορήθηκαν στην ίδια την ουσία και την ύπαρξή τους, παραμένουν σήμερα αναγκαίες και επίκαιρες περισσότερο από ποτέ.
Να αναφέρουμε τα γεγονότα στον Έβρο με τους «πρόσφυγες» και το παλλαϊκό κίνημα στήριξης των ένστολων από την πλειοψηφία του λαού; Να μιλήσουμε για τις μεταφορές ασθενών με τα ελικόπτερα των Ε.Δ. την ίδια ώρα που το πολιτικό σύστημα υγείας έδειχνε έτοιμο να… καταρρεύσει;
Ή μήπως να θυμίσουμε τις «υποψίες» για χρήση του Στρατού στην εφαρμογή της καραντίνας, αν αυτή έπαιρνε μεγαλύτερες διαστάσεις;
Ένοπλες Δυνάμεις, με μειωμένα κονδύλια, με πολιτικές βουλήσεις σαφώς αντιθετικές προς αυτές, με κομματισμό στην ιεραρχία τους, με τρέχουσα ιδεολογία συρμού που τις θέλει απαξιωμένες, καταφέρνουν να είναι αναγκαίες και επίκαιρες περισσότερο από ποτέ.
Αναμφισβήτητα δε, η μεγαλύτερη δικαίωσή τους και συγχρόνως ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος των κατηγόρων τους, είναι η εμπιστοσύνη των Ελλήνων προς αυτές.
Σε όλες τις δημοσκοπήσεις, τις λίγες και όποτε γίνονται και αφορούν την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς, οι Ένοπλες Δυνάμεις κρατούν διαρκώς την πρώτη θέση. Ακολουθούν, η Εκκλησία και πολύ, μα πολύ πιο πίσω, τα κόμματα και οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες.
Αλήθεια, ειδικά σήμερα, πόσο ειρωνικές θα φαίνονται αυτές οι δηλώσεις καταδίκης του «φασισμού» και υπέρ της «ελευθερίας».
Με την δια νόμου επιβολή των περιορισμών, την αστυνομία στους δρόμους και τα ΜΑΤ έξω από τις εκκλησίες, πόσο παράταιρες θα φαίνονται οι καταδίκες της χούντας από τους εκπροσώπους του δημοκρατικού τόξου;
Γιατί είναι εύκολο και πολιτικά ορθό να καταδικάζεις τους συνήθεις υπόπτους: Στρατό, δεξιά, φασισμό, εθνικισμό, λαϊκισμό (sic) για αντιδημοκρατικές συμπεριφορές, αλλά όταν η δημοκρατία κινδυνεύει, τότε όλα επιτρέπονται.
Όπως σήμερα με τους ανελεύθερους περιορισμούς, τις καραντίνες, το σφράγισμα των εκκλησιών, την απαγόρευση της κυκλοφορίας, έτσι και πάντα αυτοί που αυτεπάγγελτα έχουν χρισθεί ως υπερασπιστές των ελευθεριών ξέρουν πολύ καλά το πότε μπορούν να τις αναιρούν κατά το συμφέρον τους.
Πρώτος και μέγιστος διδάξας αυτού, είναι ο «πατέρας» της σύγχρονης δημοκρατίας στην Ελλάδα, ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Ο οποίος αφού ήρθε στην εξουσία με ένα στρατιωτικό κίνημα το 1909, διέλυε τη Βουλή όποτε ήθελε, κρατούσε τη Βουλή σε λειτουργία όσο ήθελε και οι οπαδοί του διαγωνίζονταν σε αριθμό στρατιωτικών κινημάτων. Απλά αυτό, γιατί ο Βενιζέλος ήταν φιλελεύθερος και οι οπαδοί του (Πλαστήρας, Παπάγος, Κονδύλης, Γονατάς κτλ.) δημοκράτες.
Ο στρατός «πουλάει»…
Πραγματικά σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η απαξία των μύδρων κατά της επταετίας είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της μεταπολίτευσης φροντίζουν να απαξιώνουν τον εαυτό τους και απλά ανακυκλώνουν ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα που βρίσκεται σε αδιέξοδο.
Στην Ελλάδα της οικονομικής ύφεσης και των μνημονίων, στην εποχή της παγκόσμιας οικονομικής κατάρρευσης, τι έχουν να προτείνουν τα κόμματα και οι ελίτ που θέλουν την χώρα δέσμια των τεχνοκρατών των Βρυξελλών;
Απλά προβάλλουν ότι έχουν καταφέρει να διασωληνώσουν τον ασθενή, χωρίς να τον έχουν πεθάνει ακόμα. Και ευτυχώς που υπήρξε και η «πρώτη φορά αριστερά», για να μην έχει το σύστημα της μεταπολίτευσης ένα ακόμη δεκανίκι για να στηριχθεί.
Αν οι πρωταγωνιστές της 21ης Απριλίου μπορούν να βλέπουν την Ελλάδα του σήμερα, σίγουρα θα χαμογελούν ειρωνικά. Και αυτό, όχι εξαιτίας του οικονομικού ολέθρου της προοδευτικής κοινωνικής μηχανικής που διαλύει παραδόσεις και θεσμούς, όπως η παιδεία και η πίστη.
Δεν θα μειδιούν εξαιτίας της μετανάστευσης και της αλλοίωσης του λαϊκού γίγνεσθαι αυτού του τόπου, ούτε για το Μακεδονικό, ούτε για την προκλητικότητα της Τουρκίας.
Θα στέκουν ειρωνικοί και ίσως, αν θέλετε, δικαιωμένοι για το κατά πόσο ο Ένοπλες Δυνάμεις, οι οποίες αφού τόσο χτυπήθηκαν και λοιδορήθηκαν στην ίδια την ουσία και την ύπαρξή τους, παραμένουν σήμερα αναγκαίες και επίκαιρες περισσότερο από ποτέ.
Να αναφέρουμε τα γεγονότα στον Έβρο με τους «πρόσφυγες» και το παλλαϊκό κίνημα στήριξης των ένστολων από την πλειοψηφία του λαού; Να μιλήσουμε για τις μεταφορές ασθενών με τα ελικόπτερα των Ε.Δ. την ίδια ώρα που το πολιτικό σύστημα υγείας έδειχνε έτοιμο να… καταρρεύσει;
Ή μήπως να θυμίσουμε τις «υποψίες» για χρήση του Στρατού στην εφαρμογή της καραντίνας, αν αυτή έπαιρνε μεγαλύτερες διαστάσεις;
Ένοπλες Δυνάμεις, με μειωμένα κονδύλια, με πολιτικές βουλήσεις σαφώς αντιθετικές προς αυτές, με κομματισμό στην ιεραρχία τους, με τρέχουσα ιδεολογία συρμού που τις θέλει απαξιωμένες, καταφέρνουν να είναι αναγκαίες και επίκαιρες περισσότερο από ποτέ.
Αναμφισβήτητα δε, η μεγαλύτερη δικαίωσή τους και συγχρόνως ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος των κατηγόρων τους, είναι η εμπιστοσύνη των Ελλήνων προς αυτές.
Σε όλες τις δημοσκοπήσεις, τις λίγες και όποτε γίνονται και αφορούν την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς, οι Ένοπλες Δυνάμεις κρατούν διαρκώς την πρώτη θέση. Ακολουθούν, η Εκκλησία και πολύ, μα πολύ πιο πίσω, τα κόμματα και οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες.
