Νεκτάριος Δαπέργολα
Το πλήγμα που επιχειρήθηκε στην Ορθόδοξη λατρεία εν μέσω Μ.Τεσσαρακοστής και Μ.Εβδομάδας
Η Νέα Εποχή είναι εδώ. Και, όσο περνάει ο καιρός, έρχεται όλο και πιο κοντά μας. Δεν είναι μόνο όσα γίνονται με τη δήθεν πανδημία (που στην πραγματικότητα μόνο οι τυφλοί δεν μπορούν να δουν πως αποτελεί απλώς μία μεγάλη πρόβα και μία απόπειρα περαιτέρω προώθησης του νεοταξικού σχεδίου για παγκόσμιο έλεγχο). Ούτε είναι μόνο...
Η Νέα Εποχή είναι εδώ. Και, όσο περνάει ο καιρός, έρχεται όλο και πιο κοντά μας. Δεν είναι μόνο όσα γίνονται με τη δήθεν πανδημία (που στην πραγματικότητα μόνο οι τυφλοί δεν μπορούν να δουν πως αποτελεί απλώς μία μεγάλη πρόβα και μία απόπειρα περαιτέρω προώθησης του νεοταξικού σχεδίου για παγκόσμιο έλεγχο). Ούτε είναι μόνο...
όσα λέγονται από τα φερέφωνα της συμμορίας που κυβερνά τον πλανήτη και από τους κατά τόπους λακέδες τους για υποχρεωτικούς εμβολιασμούς, τσιπάκια ή την ανάγκη παγκόσμιας διακυβέρνησης (πάντοτε εννοείται «για το καλό μας»). Είναι και η ανάγκη για θρησκευτικό συγχρωτισμό και συντονισμό που ήδη πλασάρεται ως επιτακτική, για την πνευματική δήθεν αντιμετώπιση της ασθένειας. Η πορεία προς την παγκόσμια Πανθρησκεία άλλωστε έχει εδώ και πολλά χρόνια δρομολογηθεί, ήρθε απλώς η ώρα - λόγω της αστάθειας που θα φέρει ο φόβος και η επικείμενη κοινωνικοοικονομική εξαθλίωση (ως ορατό επίχειρο της «πανδημίας» και των μέτρων εγκλεισμού) - να τρέξουν με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα τα πράγματα.
Το πλήγμα που επιχειρήθηκε στην ορθόδοξη λατρεία εν μέσω Μ.Τεσσαρακοστής και Μ.Εβδομάδας και που ήταν παντού αποτελεσματικό (αλλού περισσότερο, αλλού λιγότερο, ενώ στην πατρίδα μας δυστυχώς ολοκληρωτικά), αποτελεί βασικό μέρος αυτής της πορείας (και φυσικά εννοείται ότι το άθλιο «μέτρο» των κλειδωμένων ναών, ακόμη κι αν κάποια στιγμή αρθεί, θα επανέλθει, όποτε «κριθεί» απαραίτητο). Ταυτόχρονα όμως βέβαια η κατάσταση που επικρατεί παγκοσμίως αυτή τη στιγμή αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για κλιμάκωση των συμπροσευχών και των συγκρητιστικών λατρευτικών εκδηλώσεων με σκοπό την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση του…κορωνοϊού, ως δήθεν κοινού παγκόσμιου εχθρού (αύριο θα είναι η πείνα, μεθαύριο κάποιος άλλος ιός, μετά η παγκόσμια ειρήνη που θα κινδυνεύει, έπειτα κάτι άλλο κ.ο.κ).
Μία τέτοια εκδήλωση είδαμε στο διαδίκτυο πως έλαβε χώρα προ ολίγων ημερών στα Ιεροσόλυμα. Στην καρδιά των Αγίων Τόπων. Εκεί συγκεντρώθηκαν λοιπόν, στην ταράτσα του ξενοδοχείου King David, οι εκπρόσωποι όλων των θρησκειών του Ισραήλ, έπειτα από πρωτοβουλία του Παγκοσμίου Συμβουλίου Θρησκευτικών Ηγετών (και σε συνεργασία με το Ισραηλινό Υπουργείο Εξωτερικών). Και - στραμμένοι προς το Τείχος των Δακρύων - συμπροσευχήθηκαν με αφορμή τον κορωνοϊό, σε μία μοναδική και ιστορική στιγμή, όπως ισχυρίζεται ο ραβίνος Ντέιβιντ Ρόζεν στο βίντεο που επισυνάπτεται πιο κάτω (στο οποίο μπορείτε να δείτε και στιγμιότυπα της συμπροσευχής). Ανάμεσά τους δυστυχώς και ο ημέτερος Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος, ενώ μετείχαν ακόμη ο Αρχιραβίνος του Ισραήλ Σεφάρντι (μαζί και με άλλους ραβίνους, καθώς και τον πρόεδρο του Μεγάλου Ραβινικού Δικαστηρίου), ο Ρωμαιοκαθολικός Αρχιεπίσκοπος Πιερμπατίστα, ο Ιμάμης Σεΐχ Γκαμάλ Ελ Ουμπρά, ο Ιμάμης Σεΐχ Άγκελ Αλ-Ατράς και ο πνευματικός ηγέτης των Δρούζων της Γαλιλαίας Σεΐχ Μοουάφακ Ταρίφ.
Όσο για τα λόγια της κοινής προσευχής όλων αυτών (που τη συνέγραψε και την εκφώνησε ο Ισραηλίτης Αρχιραβίνος), καμαρώστε ένα μικρό τμήμα της:
«Θεέ του πρώτου και του εσχάτου, θεέ όλων των πλασμάτων της Γης, άρχοντα όλων των γενεών. Εσύ που αφυπνίζεις τους κοιμωμένους και ξυπνάς τους αδρανούντες, θεραπεύεις τους άρρώστους, ανοίγεις τους οφθαλμούς των τυφλών. Ερχόμαστε μπροστά σου σκυμένοι ταπεινά και σε παρακαλούμε: Εκατοντάδες χιλιάδες πέθαναν, εκατομμύρια αρρώστησαν. Σώσε μας και στείλε μας ευημερία! Δώσε πλήρη ανάρρωση στους άρρωστους, απότρεψε την πανούκλα από τον κόσμο σου. Σε παρακαλούμε, Θεέ, εσύ που μας έθρεψες σε καιρό πείνας και μας έσωσες από σοβαρές ασθένειες. Βοήθησέ μας και τώρα…».
Γνωρίζω ασφαλώς ότι υπάρχουν πολλοί με «χαλασμένο φρόνημα» (για να θυμηθώ και τον Άγιο Παΐσιο) που στο άκουσμα αυτής της είδησης θα αναρωτηθούν, γιατί να θεωρούμε τόσο εξωφρενικό αυτό το συμβάν και τόσο αξιόμεμπτο το παραπάνω δαιμονικό παραλήρημα. Αρκετοί μάλιστα θα τα εγκωμιάσουν κιόλας ως αξιέπαινη κοινή δράση αγάπης και αλληλεγγύης, λέγοντας πως «όλοι παιδιά του Θεού είμαστε» και «ο Θεός είναι για όλους ο ίδιος». Εκεί δυστυχώς μάς κατάντησαν τόσες δεκαετίες μεταπατερικού αγαπολογικού κατήφορου και οικουμενιστικής ολίσθησης: στη μιθριδατική άμβλυνση κάθε αισθητηρίου και στην αδυναμία πλέον «τοῦ γινώσκειν καλόν καί πονηρόν». Είναι οι ίδιοι (ρασοφόροι τε και λαϊκοί) που τέτοιου είδους συμπροσευχές (σε ποιον Θεό είπαμε άραγε;) τις αποδέχονται ως φυσιολογικές, ενώ αν τους μιλήσεις για λιτανείες και για περιφορές λειψάνων και ιερών εικόνων, ίσως και να κινδυνέψεις σχεδόν με λιθοβολισμό ως «σκοταδιστής», «γραφικός» και «ακραίος». Και αν επίσης τους πεις ότι το φάρμακο για την κάθε επιδημία και την κάθε άλλη δοκιμασία δεν είναι τα μιαρά κοινά εφύμνια προς τα «δαιμόνια των εθνών», αλλά η Θεία Μετάληψη και τα άλλα Μυστήρια και οι εκκλησιαστικές μας Ακολουθίες (που κάποιοι τόσο απροκάλυπτα φρόντισαν να μας αποστερήσουν), προφανώς θα κατακεραυνωθείς ως «χριστιανοταλιμπάν» και «ου κατ’ επίγνωσιν ζηλωτής» (πολύ κυκλοφοράει πράγματι εσχάτως και αυτή η γελοία καραμέλα).
Δεν πειράζει όμως. Εμείς οφείλουμε να τα γράφουμε προς όσους ακόμη - έστω και ενστικτωδώς - τα αντιλαμβάνονται. Προς όσους έχουν ακόμη οφθαλμούς του οράν και νουν του συνιέναι. Και που, επειδή δεν έχουν ακόμη τόσο πολύ αποτυφλωθεί, μπορούν να αντιληφθούν σε ποιον ζοφερό δρόμο μάς οδηγούν όλα αυτά, σε ποιον (όχι μόνο πολιτικό αλλά και θρησκευτικό) οργουελικό εφιάλτη, σε ποιο ενιαίο παγκόσμιο Δόγμα και στη λατρεία ποιου σκοτεινού κι αποτρόπαιου «Θεού».
Ο μόνος αληθινός Θεός, ο υπέρ ημών σταυρωθείς και αναστάς Κύριος, ας μας χαρίζει φωτισμό και δύναμη. Για να αντέξουμε και να μη λιγοψυχήσουμε στις πολύ δύσκολες μέρες που ανοίγονται μπροστά μας…
του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας
