Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος
(Το σύντομο σημερινό μου κείμενο έχει αναρτηθεί στο δίκτυο LinkedIn στο οποίο συμμετέχω μαζί με άλλους σχεδόν 700 εκατομμύρια επαγγελματίες που ζούνε και εργάζονται σε 200 διαφορετικές χώρες. Το...
καταθέτω για προβληματισμό εδώ στο φιλικό μου blog - https://about.linkedin.com/ ).
Η εισαγωγή της ανάγκης διατήρησης μεταξύ φίλων, συναδέλφων και συγγενών που δεν ζουν στην ίδια κατοικία μιας «φυσικής απόστασης» 2 μέτρων κατά τη διάρκεια της πανδημίας covid-19 ως πρόσθετο προληπτικό μέτρο στον έλεγχο της εξάπλωσης της νόσου και στην αντιμετώπιση του εξελισσόμενου προβλήματος ορίστηκε διεθνώς ως «κοινωνική απόσταση» και στην Πατρίδα μας και ως «κοινωνική αποστασιοποίηση».
Από καθαρά θεραπευτική άποψη, οι δύο χαρακτηρισμοί μπορεί να θεωρούνται εναλλάξιμοι αλλά, κατά την ταπεινή μου άποψη, ο όρος «κοινωνική απόσταση» δηλώνει και υπονοεί πολύ περισσότερα πράγματα από τον όρο «φυσική απόσταση» και νομίζω ότι θα πρέπει να αντικατασταθεί ως «φυσική απόσταση».
Το ανθρώπινο γένος, όπως και τα άλλα θηλαστικά, έχουμε μέσα μας την ανάγκη να αγγίξουμε, να αγκαλιαστούμε, να φιληθούμε (όχι μόνο με την ερωτική αλλά και τη φιλική έννοια) και αν συνεχίσουμε να τονίζουμε την «κοινωνική αποστασιοποίηση», ίσως ακούσια να διαβρώσουμε ένα σημαντικό πρότυπο συμπεριφοράς που μας κάνει Ανθρώπους!...
Το Covid-19 έχει ήδη πληγώσει την Ανθρωπότητα με περισσότερους από 340.000 θανάτους μέχρι στιγμής και θα επιφέρει παγκόσμια οικονομική ύφεση και επί μέρους σε κάθε Έθνος απροσδόκητα και αφόρητα οικονομικά κόστη, οπότε ας μην προσθέσουμε το επί πλέον κόστος της στέρησης μας από ένα σημαντικό μέρος της ανθρωπιάς μας ...
