Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΘΛΙΨΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΘΛΙΨΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ
Τίποτα δεν περιορίζει την εξάπλωση του «ναρκωϊού» στην Αθήνα. Ούτε καν ο ίδιος ο κορονοϊός…
Πολύ περισσότερο βέβαια δεν τον περιορίζουν οι δράσεις της Πολιτείας, η οποία για πολλοστή φορά αδυνατεί να αντιμετωπίσει το εμπόριο του θανάτου.
Η...
Κυβέρνηση έχει σοβαρές ευθύνες, όπως και όλες οι Κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, με το πρόβλημα να παραμένει δισεπίλυτο.
Είναι αποδεδειγμένο ότι όταν ενεργούν οι Κυβερνώντες, τα ναρκωτικά εξαφανίζονται. Για παράδειγμα στο Πεδίον του Άρεως, έστω και εάν ο αγώνας των κατοίκων κράτησε σχεδόν δέκα χρόνια για να υπάρξει ουσιαστικό αποτέλεσμα. Μετά από παρόμοιους αγώνες απλών πολιτών, ο ναρκωϊός σχεδόν εξαφανίστηκε και από την οδό Μασσαλίας, την οδό Αντωνιάδου και από ένα σημαντικό μέρος των Εξαρχείων
Υπάρχει όμως η σκοτεινή, η κατασκότεινη πλευρά, όπου δεν φέγγει η ελπίδα.
Η πλατεία Βάθης, ο Άγιος Παύλος, η πλατεία Βικτωρίας, η οδός Αινιάνος, η οδός Φερρών, η οδός Δεριγνύ, η οδός Σοφοκλέους, η πλατεία Αμερικής, το Μεταξουργείο, ο Άγιος Παντελεήμονας, τα κάτω Πατήσια, ο Νέος Κόσμος, οι παρυφές των Εξαρχείων στην Κλεισόβης και στη Σολωμού.
Αυτή η μόνιμη ντροπή, η τραγική μοίρα της πόλης και των ανθρώπων της, αποτελεί ένα είδος διαχρονικής πολιτικής επιλογής. Μίας επιλογής που χωρίζει την Αθήνα από τα προάστια με μία άβυσσο δυστυχίας.
Ας μην αναφερθεί κανείς σε χώρους ελεγχόμενης χρήσης, χορήγησης μεθαδόνης, κινητές μονάδες και άλλους πειραματικούς νεωτερισμούς, δίπλα μάλιστα στα στέκια του θανάτου. Αρκετά με τα πειράματα στην Αθήνα.
Κατάλληλοι χώροι για τέτοιες δράσεις και για τη φροντίδα αυτών των άρρωστων ανθρώπων, είναι μόνο αποκεντρωμένες μονάδες νοσοκομειακού τύπου. Οριστική λύση, είναι η εξάλειψη του εμπορίου.
Ως παιδί της πόλης, σε μία περιοχή με ναρκωτικά μέσα και έξω από το σχολείο μου, με φίλους που χάθηκαν άδικα, με λεμόνια, σύριγγες και αίματα κατά καιρούς στους ορόφους της πολυκατοικίας, με σπασμένα τζάμια στο αυτοκίνητό μου, με μαχαιρώματα στη γειτονιά και μαύρη μαυρίλα στη ζωή μας, ένα έχω να πω.
Ελάχιστες Κυβερνήσεις έχουν ενδιαφερθεί πραγματικά γι αυτή την πόλη. Η δε ικανότητα συναίσθησης για τους κατοίκους αλλά και για τους άρρωστους χρήστες, πλησιάζει το μηδέν.
Η Αθήνα αναζητά όραμα, αλλαγή Καθημερινότητας και ευτυχία.
Η Αθήνα αναζητά πραγματική αγάπη για τις γειτονιές, τις πλατείες, τα στενά, τους ανθρώπους της και τα παιδιά.
Οι φωτογραφίες χωρίς σχόλια, αλλά με αληθινή θλίψη…
Είναι αποδεδειγμένο ότι όταν ενεργούν οι Κυβερνώντες, τα ναρκωτικά εξαφανίζονται. Για παράδειγμα στο Πεδίον του Άρεως, έστω και εάν ο αγώνας των κατοίκων κράτησε σχεδόν δέκα χρόνια για να υπάρξει ουσιαστικό αποτέλεσμα. Μετά από παρόμοιους αγώνες απλών πολιτών, ο ναρκωϊός σχεδόν εξαφανίστηκε και από την οδό Μασσαλίας, την οδό Αντωνιάδου και από ένα σημαντικό μέρος των Εξαρχείων
Υπάρχει όμως η σκοτεινή, η κατασκότεινη πλευρά, όπου δεν φέγγει η ελπίδα.
Η πλατεία Βάθης, ο Άγιος Παύλος, η πλατεία Βικτωρίας, η οδός Αινιάνος, η οδός Φερρών, η οδός Δεριγνύ, η οδός Σοφοκλέους, η πλατεία Αμερικής, το Μεταξουργείο, ο Άγιος Παντελεήμονας, τα κάτω Πατήσια, ο Νέος Κόσμος, οι παρυφές των Εξαρχείων στην Κλεισόβης και στη Σολωμού.
Αυτή η μόνιμη ντροπή, η τραγική μοίρα της πόλης και των ανθρώπων της, αποτελεί ένα είδος διαχρονικής πολιτικής επιλογής. Μίας επιλογής που χωρίζει την Αθήνα από τα προάστια με μία άβυσσο δυστυχίας.
Ας μην αναφερθεί κανείς σε χώρους ελεγχόμενης χρήσης, χορήγησης μεθαδόνης, κινητές μονάδες και άλλους πειραματικούς νεωτερισμούς, δίπλα μάλιστα στα στέκια του θανάτου. Αρκετά με τα πειράματα στην Αθήνα.
Κατάλληλοι χώροι για τέτοιες δράσεις και για τη φροντίδα αυτών των άρρωστων ανθρώπων, είναι μόνο αποκεντρωμένες μονάδες νοσοκομειακού τύπου. Οριστική λύση, είναι η εξάλειψη του εμπορίου.
Ως παιδί της πόλης, σε μία περιοχή με ναρκωτικά μέσα και έξω από το σχολείο μου, με φίλους που χάθηκαν άδικα, με λεμόνια, σύριγγες και αίματα κατά καιρούς στους ορόφους της πολυκατοικίας, με σπασμένα τζάμια στο αυτοκίνητό μου, με μαχαιρώματα στη γειτονιά και μαύρη μαυρίλα στη ζωή μας, ένα έχω να πω.
Ελάχιστες Κυβερνήσεις έχουν ενδιαφερθεί πραγματικά γι αυτή την πόλη. Η δε ικανότητα συναίσθησης για τους κατοίκους αλλά και για τους άρρωστους χρήστες, πλησιάζει το μηδέν.
Η Αθήνα αναζητά όραμα, αλλαγή Καθημερινότητας και ευτυχία.
Η Αθήνα αναζητά πραγματική αγάπη για τις γειτονιές, τις πλατείες, τα στενά, τους ανθρώπους της και τα παιδιά.
Οι φωτογραφίες χωρίς σχόλια, αλλά με αληθινή θλίψη…
