Ο ρόλος των Ψαρών στην επανάσταση Λόγω της γεωγραφικής του θέσης αλλά και της τόλμης των κατοίκων του το νησί ήταν ένα προπύργιο αντίστασης κατά του οθωμανικού στόλου, είχε καταστεί ο τρόμος των Τούρκων που ήθελαν με κάθε τρόπο να εκδικηθούν. Έτσι...
τον Ιούνιο του 1824 ο σουλτάνους έστειλε τον στόλο μαζί με 10.000 άντρες εκ των οποίων οι 3.000 ήταν επίλεκτοι Αλβανοί υπό τους Ισμαήλ Πασά Πλιάσα και τον Μπανιούς Σέβρανη να χτυπήσουν το ηρωικό νησί. Οι κάτοικοι σε συνέλευση που έκαναν για την αντιμετώπιση του κινδύνου διχογνώμησαν, κάποιοι ήθελαν αντιμετώπιση των Τουρκαλβανών στην ξηρά ενώ άλλοι πρότειναν να χρησιμοποιηθούν και πλοία. Δυστυχώς υπερίσχυσε η άποψη των πρώτων και αυτό οδήγησε στην ολοκληρωτική καταστροφή του νησιού και την σφαγή των κατοίκων.
Το χρονικό της καταστροφής
Οι Τούρκοι ανενόχλητοι από την θάλασσα αποβιβάστηκαν στο νησί, σκορπίστηκαν στην πόλη και έσφαζαν ανηλεώς όποιον έβρισκαν. Οι κάτοικοι πολέμησαν με απαράμιλλο θάρρος όμως ο εχθρός ήταν πολυάριθμος και η πόλη «έπεσε» εκτός από το φρούριο που υπερασπίζονταν περίπου 600 Θεσσαλοί και Μακεδόνες με επικεφαλής τους Σκλαβούνο Ράδο και Γούλα Κασάνδριο. Μετά από ένα διήμερο σκληρής αντίστασης μία τουρκική βόμβα διέρρηξε την δεξαμενή και οι Τούρκοι βρήκαν είσοδο. Οι υπερασπιστές ανατίναξαν την πυριτιδαποθήκη μαζί με τους εαυτούς τους και όσους Τουρκαλβανούς είχαν εισβάλλει. Ακολούθησαν τραγικές σφαγές των κατοίκων ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας, απαγωγές, πλιάτσικο και ολοκληρωτική πυρπόληση του νησιού (τα συνηθισμένα δηλαδή που κάνουν οι Τουρκαλβανοί). Όσοι μπόρεσαν να σωθούν πήγαν στα πλοία τους και περνώντας ανάμεσα από τα εχθρικά πλοία διέφυγαν στα νησιά του Αιγαίου.
Η ελληνική κυβέρνηση όταν πληροφορήθηκε το τραγικό συμβάν έδωσε μια υποτυπώδη περίθαλψη στους διασωθέντες και τους παραχώρησε προσωρινά την Μονεμβασιά για να κατοικήσουν. Αργότερα έφυγαν πήγαν στην Αίγινα και από εκεί συνέχισαν με μεγαλύτερο σθένος τον αγώνα για την ελευθερία.
elkosmos.gr
