Απόστολος Αποστολόπουλος
Δυσκολεύομαι να γράψω για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο λόγος είναι απλός και κατανοητός αν αφαιρέσουμε την προπαγάνδα και θυμηθούμε ότι...
Δυσκολεύομαι να γράψω για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο λόγος είναι απλός και κατανοητός αν αφαιρέσουμε την προπαγάνδα και θυμηθούμε ότι...
ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση επειδή ο κόσμος, από τα δεξιά ως τα αριστερά, είχε αποκάμει από την ανικανότητα και τη διαφθορά. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπούσε την ελπίδα πολλών (και το φόβο κάποιων) ότι κάτι θα άλλαζε. Αλλά η «πρώτη φορά αριστερά» διέψευσε παταγωδώς τον εαυτό της και σκότωσε την ελπίδα. Τα έχουμε ζήσει, τα θυμόμαστε.
Οι Πρέσπες ήταν η χαριστική βολή σε αλλεπάλληλα ψέματα, παλινωδίες, διαψεύσεις. Το «εύρημα Τσιόδρας», η γνώση με μετριοπάθεια, θα έπρεπε να είναι αποκάλυψη του ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με τις υποσχέσεις του. Αντ’ αυτού, κύριος Παππάς. Ο πρώην υπουργός ίσως καταλήξει αποδιοπομπαίος αν τον καταδικάσει το λεγόμενο «βαθύ κράτος», υπαρκτό και εδώ όπως παντού. Οπότε θα αντιληφθεί ότι όσα γνωρίζει για ανώτερους, φίλους ή αντιπάλους, δεν είναι σωσίβια αλλά βρόχος. Εξάλλου όπως η καταδίκη του Τσοχατζόπουλου δεν έσωσε το σημιτικό ΠΑΣΟΚ έτσι και η όποια τύχη του Παππά δεν θα ξεπλύνει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Θα αργήσει πολύ να ξεχάσει ο κόσμος το πόσο ξεγελάστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός είναι και ο πιο σοβαρός αν όχι ο μοναδικός λόγος για να αλλάξει όνομα το κόμμα. Αλλά δεν φτάνει η αλλαγή ονόματος (άλλαξε ο Μανωλιός) ενόσω τα πρόσωπα θα υπενθυμίζουν διαρκώς ποιοι είναι υπεύθυνοι. Στον ΣΥΡΙΖΑ ομιλούν περί όνου σκιάς. Αν θα λέγονται σοσιαλδημοκράτες, κεντροαριστεροί ή ριζοσπάστες λες και νοιάζεται κανείς για τα βαφτίσια τους. Ως γνωστόν τα ράσα δεν κάνουν τον παπά.
Το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι όλα τα έκανε ο αρχηγός, ο Τσίπρας. Οι άλλοι ήταν, είναι και παραμένουν ολίγιστοι έως ανύπαρκτοι ως προς την επιρροή τους στο ευρύ κοινό. Είναι ελλιπείς, διαθέτουν μικρό έως μηδενικό πολιτικό βάρος. Τόσο μπορούν. Άλλοι γιατί μεγάλωσαν στη σκιά ανθρώπων όπως ο Κύρκος που, άσχετα από την ουσία της πολιτικής του, είχε τεράστια απήχηση και γοητεία στον κόσμο ενώ αυτοί, εκ κατασκευής, δεν διαθέτουν. Άλλοι, ξενόφερτοι, έχουν ισχνούς δεσμούς και επαφή με την Ελλάδα, κλπ. Με δυο λόγια αν δεν αλλάξει ο αρχηγός, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ δύσκολο έως απίθανο να ξαναβρεθεί σε κυβέρνηση, ακόμα και ως συνεργαζόμενο κόμμα. Αν αλλάξει ο αρχηγός θα χρειαστεί μια γενιά για να βρεθεί κάποιος αντικαταστάτης της προκοπής, αν κρίνουμε από την κρίση ηγεσίας και στα άλλα, μικρότερα, κόμματα. Με τον Τσίπρα, ο συγχρωτισμός μαζί του σε περίπτωση κυβερνητικής σύμπραξης, θα βλάψει τον συνεταίρο, κατά το «με όποιο δάσκαλο καθίσεις»…
Ο δικομματισμός είναι χρήσιμος αλλά μόνο υπό ορισμένους όρους είναι αποτελεσματικός. Πρέπει ο κάθε εταίρος να πείθει ότι εκπροσωπεί κάτι ουσιαστικό και αυθεντικό στη σχέση του με τον κόσμο και κάτι διαφορετικό από τον άλλο πόλο. Στην περίπτωσή μας ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κονιορτοποιήσει την εικόνα που είχε ο κόσμος γι’ αυτόν. Και το χειρότερο είναι ότι η ΝΔ, ως τώρα, κάνει όσα θα όφειλε να είχε κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
ΟΙ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ
Οι Πρέσπες ήταν η χαριστική βολή σε αλλεπάλληλα ψέματα, παλινωδίες, διαψεύσεις. Το «εύρημα Τσιόδρας», η γνώση με μετριοπάθεια, θα έπρεπε να είναι αποκάλυψη του ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με τις υποσχέσεις του. Αντ’ αυτού, κύριος Παππάς. Ο πρώην υπουργός ίσως καταλήξει αποδιοπομπαίος αν τον καταδικάσει το λεγόμενο «βαθύ κράτος», υπαρκτό και εδώ όπως παντού. Οπότε θα αντιληφθεί ότι όσα γνωρίζει για ανώτερους, φίλους ή αντιπάλους, δεν είναι σωσίβια αλλά βρόχος. Εξάλλου όπως η καταδίκη του Τσοχατζόπουλου δεν έσωσε το σημιτικό ΠΑΣΟΚ έτσι και η όποια τύχη του Παππά δεν θα ξεπλύνει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Θα αργήσει πολύ να ξεχάσει ο κόσμος το πόσο ξεγελάστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός είναι και ο πιο σοβαρός αν όχι ο μοναδικός λόγος για να αλλάξει όνομα το κόμμα. Αλλά δεν φτάνει η αλλαγή ονόματος (άλλαξε ο Μανωλιός) ενόσω τα πρόσωπα θα υπενθυμίζουν διαρκώς ποιοι είναι υπεύθυνοι. Στον ΣΥΡΙΖΑ ομιλούν περί όνου σκιάς. Αν θα λέγονται σοσιαλδημοκράτες, κεντροαριστεροί ή ριζοσπάστες λες και νοιάζεται κανείς για τα βαφτίσια τους. Ως γνωστόν τα ράσα δεν κάνουν τον παπά.
Το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι όλα τα έκανε ο αρχηγός, ο Τσίπρας. Οι άλλοι ήταν, είναι και παραμένουν ολίγιστοι έως ανύπαρκτοι ως προς την επιρροή τους στο ευρύ κοινό. Είναι ελλιπείς, διαθέτουν μικρό έως μηδενικό πολιτικό βάρος. Τόσο μπορούν. Άλλοι γιατί μεγάλωσαν στη σκιά ανθρώπων όπως ο Κύρκος που, άσχετα από την ουσία της πολιτικής του, είχε τεράστια απήχηση και γοητεία στον κόσμο ενώ αυτοί, εκ κατασκευής, δεν διαθέτουν. Άλλοι, ξενόφερτοι, έχουν ισχνούς δεσμούς και επαφή με την Ελλάδα, κλπ. Με δυο λόγια αν δεν αλλάξει ο αρχηγός, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ δύσκολο έως απίθανο να ξαναβρεθεί σε κυβέρνηση, ακόμα και ως συνεργαζόμενο κόμμα. Αν αλλάξει ο αρχηγός θα χρειαστεί μια γενιά για να βρεθεί κάποιος αντικαταστάτης της προκοπής, αν κρίνουμε από την κρίση ηγεσίας και στα άλλα, μικρότερα, κόμματα. Με τον Τσίπρα, ο συγχρωτισμός μαζί του σε περίπτωση κυβερνητικής σύμπραξης, θα βλάψει τον συνεταίρο, κατά το «με όποιο δάσκαλο καθίσεις»…
Ο δικομματισμός είναι χρήσιμος αλλά μόνο υπό ορισμένους όρους είναι αποτελεσματικός. Πρέπει ο κάθε εταίρος να πείθει ότι εκπροσωπεί κάτι ουσιαστικό και αυθεντικό στη σχέση του με τον κόσμο και κάτι διαφορετικό από τον άλλο πόλο. Στην περίπτωσή μας ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κονιορτοποιήσει την εικόνα που είχε ο κόσμος γι’ αυτόν. Και το χειρότερο είναι ότι η ΝΔ, ως τώρα, κάνει όσα θα όφειλε να είχε κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
ΟΙ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ
Αντίστροφα η ΝΔ κυριαρχεί δημοσκοπικά επειδή έχει βάλει στην άκρη πολλές νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες. Όλος ο κόσμος ξέρει ότι τα δύσκολα, στην Οικονομία και στα εθνικά θέματα, είναι μπροστά μας. Το ξέρει και η ΝΔ. Δικός της λογαριασμός τι θα κάνει για να τα βγάλει πέρα. Ωστόσο δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυία για να καταλάβει κανείς ότι αν στις οικονομικές δυσκολίες και στις σχοινοβασίες στα εθνικά προσθέσεις αστυνομική καταπίεση, τότε βάζεις βόμβα στην καρέκλα που κάθεσαι. Η απαγόρευση των διαδηλώσεων παρέχει οξυγόνο σε μια διαλυμένη αντιπολίτευση, είναι συνταγή αποτυχίας, σύμφωνα με μακρά πείρα και συνεχείς δοκιμές στην πράξη.
Ο Ντε Γκώλ νίκησε τους διαδηλωτές του Μάη 68 αλλά ηττήθηκε στις εκλογές. Ο Μακρόν διάλυσε με τη βία τα κίτρινα γιλέκα αλλά η δημοτικότητά του πιάνει πάτο. Οι εδώ «αγανακτισμένοι» έχασαν αλλά τελικά κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης οι Πρέσπες παραδειγματίζουν ότι ο ενδοτισμός στα εθνικά καταλήγει σε ήττα στις εκλογές. Έχασε ο Σημίτης έχασε και ο Τσίπρας. Ο πρώτος έχασε και τέλειωσε. Ο δεύτερος είναι στα χνάρια του πρώτου. Φίλοι μου λένε ότι ισχυροί παράγοντες θέλουν ο ΣΥΡΙΖΑ να κρατηθεί δημοσκοπικά τουλάχιστον στο 20% αλλά αν η κυβέρνηση δεν κάνει χοντροκοπιές η μπάρα δεν θα κρατήσει για πολύ.
Η ΝΔ δεν έχει συμμάχους. Όχι γιατί λείπουν οι ιδεολογικοί και πολιτικοί συγγενείς. Αλλά επειδή τα άλλα κόμματα τείνουν στην ανυπαρξία, πολιτικά και αριθμητικά. Η ΝΔ μπορεί να βασίζεται μόνο στην εαυτό της. Δηλαδή, για να ξεπεράσει τα όρια (της αυτοδυναμίας) πρέπει να βρει τον κοινό παρονομαστή των ετερόκλητων ψηφοφόρων, όχι να τους διαιρέσει αλλά να τους ενώσει.
Διαφορετικά θα πρέπει να συμπράξει με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως προτρέπουν οι ξένοι. Η σύμπραξη μαζί του θα φέρει, ίσως, αριθμητικό αποτέλεσμα στη Βουλή αλλά πολιτικά θα επιφέρει πλήγμα μάλλον αθεράπευτο. Εδώ δεν είναι Γερμανία, δεν υπάρχει τόσο μεγάλη αστική τάξη(με σεβασμό στον εαυτό της και στη χώρα) ώστε να συμπράξουν οι διάφορες μερίδες της. Οι ξένοι θέλουν απλώς να κάνουν τη δουλειά τους και δεν ενδιαφέρονται για την τύχη της αποικίας και τη μοίρα του κάθε τοπάρχη. Οι ιθαγενείς στις κάλπες ίσως έχουν μια ευκαιρία.
