Τα σπίτια στην Γροιλανδία είναι βαμμένα σε διάφορα χρώματα με πολύ έντονες αποχρώσεις. Πρόκειται για...
μια παράδοση που φτάνει στο σήμερα και αποκαλύπτει την ταυτότητα του κάθε ιδιοκτήτη.
Η πρακτική αυτή ξεκίνησε από τον 18ο αιώνα. Πρόκειται για μια χρωματιστή κωδικοποίηση, όταν τα ξύλινα σπίτια στέλνονταν στην Γροιλανδία σε μορφή συσκευασίας. Οι κάτοικοι ήταν λίγοι και δεν υπήρχαν οδοί με ονόματα. Όλα τα κτίρια είχαν 5 βασικά χρώματα κόκκινο, μαύρο, κίτρινο, πράσινο και μπλε, με κάθε χρώμα είχε ιδιαίτερο νόημα.
Το κόκκινο ήταν το πιο συχνό. Αντιπροσώπευε την εκκλησία και τους εμπόρους. Οι εκκλησίες, τα εμπορικά καταστήματα και τα σπίτια ιερέων και καταστηματαρχών, ήταν λοιπόν κόκκινα. Αργότερα το εμπόριο είχε αποκλειστικά το δικό του χρώμα, το μαύρο. Το κίτρινο αρχικά ήταν για τα κτίρια που είχαν σχέση με την υγεία, όπως νοσοκομεία και σπίτια γιατρών.
Το πράσινο ήταν το χρώμα των τηλεπικοινωνιών, ενώ το μπλε ήταν για την τεχνική οργάνωση της χώρας, όπως π.χ. στα εργοστάσια. Η διάκριση των κτιρίων και των ιδιοκτητών τους γινόταν μόνο με αυτόν τον πολύχρωμο τρόπο, αφού δεν υπήρχαν ονόματα δρόμων αλλά ούτε και αριθμοί. Σήμερα, οι ιδιοκτήτες βάφουν τα σπίτια τους σε ότι χρώμα θέλουν, αλλά πολλοί κρατούν το χρώμα του επαγγέλματός τους και του είδους του κτιρίου.
Η πρακτική αυτή ξεκίνησε από τον 18ο αιώνα. Πρόκειται για μια χρωματιστή κωδικοποίηση, όταν τα ξύλινα σπίτια στέλνονταν στην Γροιλανδία σε μορφή συσκευασίας. Οι κάτοικοι ήταν λίγοι και δεν υπήρχαν οδοί με ονόματα. Όλα τα κτίρια είχαν 5 βασικά χρώματα κόκκινο, μαύρο, κίτρινο, πράσινο και μπλε, με κάθε χρώμα είχε ιδιαίτερο νόημα.
Το κόκκινο ήταν το πιο συχνό. Αντιπροσώπευε την εκκλησία και τους εμπόρους. Οι εκκλησίες, τα εμπορικά καταστήματα και τα σπίτια ιερέων και καταστηματαρχών, ήταν λοιπόν κόκκινα. Αργότερα το εμπόριο είχε αποκλειστικά το δικό του χρώμα, το μαύρο. Το κίτρινο αρχικά ήταν για τα κτίρια που είχαν σχέση με την υγεία, όπως νοσοκομεία και σπίτια γιατρών.
Το πράσινο ήταν το χρώμα των τηλεπικοινωνιών, ενώ το μπλε ήταν για την τεχνική οργάνωση της χώρας, όπως π.χ. στα εργοστάσια. Η διάκριση των κτιρίων και των ιδιοκτητών τους γινόταν μόνο με αυτόν τον πολύχρωμο τρόπο, αφού δεν υπήρχαν ονόματα δρόμων αλλά ούτε και αριθμοί. Σήμερα, οι ιδιοκτήτες βάφουν τα σπίτια τους σε ότι χρώμα θέλουν, αλλά πολλοί κρατούν το χρώμα του επαγγέλματός τους και του είδους του κτιρίου.
