Γράφει ο Νεκτάριος Δαπέργολας*
Για τους φίλους που δεν γνωρίζουν λεπτομέρειες, αξίζει να ειπωθούν λίγα λόγια για την ουσία αυτού του νεοταξικού και ψευδοϊστορικού ιδεολογήματος που παριστάνει την επιστήμη. Η ουσία του λοιπόν είναι η απόρριψη της ιδέας του ελληνικού έθνους στη διαχρονία του (χαρακτηριστικές άλλωστε οι γελοιότητες περί της «Γέννησης ενός Έθνους» – όπως θυμίζω ότι υποτιτλιζόταν το διαβόητο εκείνο προ ετών τηλεσκουπίδι του Σκάι για το 1821 – αλλά και το τωρινό σύνθημα «200 χρόνια Έλληνες»). Η...
απόρριψη δηλαδή ως μύθου της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού από την αρχαιότητα έως σήμερα. Αυτό επιτεύχθηκε αρχικά με την αποδόμηση της μακραίωνης περιόδου του Βυζαντινού Ελληνισμού, που έχει εντελώς αναίτια, αβάσιμα και χυδαία συκοφαντηθεί ως περίοδος παρακμής και σκοταδισμού, αλλά και διακοπής της ελληνικής συνέχειας.
Νεκτάριος Δαπέργολας
Επειδή όμως, αν υποστηριχθεί πως δεν υπήρχε ελληνικό έθνος πριν το 1821, μένει μετέωρη κι ανερμήνευτη και η ίδια η Επανάσταση, ήρθαν μετά οι απατεώνες που υποδύονται τους ιστορικούς, για να αποδομήσουν και την ίδια την Επανάσταση. Να την αποχρωματίσουν και να την απονευρώσουν. Για να την «ερμηνεύσουν» πλέον, με βάση όχι τις ιστορικές πηγές, αλλά τις προκατασκευασμένες ιδεοληψίες τους και τη διατεταγμένη υπηρεσία στην οποία διατελούν.
Μέσα λοιπόν στο πλαίσιο αυτό, διαβάζουμε εδώ και χρόνια απίστευτα πράγματα. Το κύριο είναι η πλήρης αμφισβήτηση, όπως προανέφερα, του ίδιου του ελληνικού έθνους, με μία σωρεία ψευδομελετών που δήθεν «αποδεικνύουν» ότι αυτό δεν υπήρχε πριν από τον 19ο αιώνα και ότι την Επανάσταση την έκανε ένα ιδιόμορφο πολυφυλετικό και πολυπολιτισμικό πληθυσμιακό κράμα (κυρίως σλαβοαλβανικής προέλευσης), που καμία ελληνική συνείδηση φυσικά δεν είχε, αλλά γαλουχήθηκε – τουλάχιστον σε επίπεδο των ηγετικών του ομάδων (μέχρι και για…«περιθωριακές ελίτ» ακούσαμε) – κι απέκτησε κάποια μορφή αυτοσυνειδησίας χάρη στον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης. Και τελικά αυτό το ετερόκλητο πληθυσμιακό κράμα επαναστάτησε το 1821, προβάλλοντας πολιτικές διεκδικήσεις, κυρίως ταξικές, ενώ η ελληνική εθνογένεση ακολούθησε αργότερα. Ήταν δηλαδή μία τεχνητή εθνογένεση μέσα από διαδικασίες ενοποίησης και ομογενοποίησης των ετερόκλητων ελλαδικών πληθυσμών, που πραγματοποιήθηκαν μετά το 1832.
Με βάση αυτό το κεντρικό τερατώδες αφήγημα, το μενού φυσικά περιλαμβάνει ακολούθως την απόρριψη της ελληνικής καταγωγής και συνείδησης των ηρώων του ’21, αλλά και τη συκοφάντησή τους, ώστε να εκπέσουν ως προσωπικότητες – κι επομένως ως δυνητικά πρότυπα – στα μάτια ενός λαού (και ιδίως μιας νεολαίας) με ολοένα και πιο αμβλυμένη ιστορική μνήμη και εθνική συνείδηση. Και φυσικά περιλαμβάνει και την αμφισβήτηση όχι μόνο του ελληνικού έθνους, αλλά και της ίδιας της οθωμανικής σκλαβιάς, που κατονομάζεται πια ως περίοδος απλώς οθωμανικής διοίκησης ή και ελληνοτουρκικής συνύπαρξης. Οπότε αποσιωπούνται και όλες οι τουρκικές φρικαλεότητες, οι εξισλαμισμοί, οι χιλιάδες Νεομάρτυρες, ο ζωτικός ρόλος της Εκκλησίας, τα 130 και πλέον επαναστατικά κινήματα που έγιναν στην Ελλάδα πριν από το 1821 (και πνίγηκαν στο αίμα). Κι απορρίπτονται ακόμη ως εθνικιστικοί μύθοι το παιδομάζωμα, το Κρυφό Σχολειό, το Κούγκι και το Ζάλογγο, το αδούλωτο φρόνημα της Κλεφτουριάς και τόσα ακόμη. Ο στόχος είναι να παραγραφεί όλη η αντιστασιακή και δυναμική διάσταση του Ελληνισμού και φυσικά να διαγραφούν οι κινητήριοι μοχλοί που τον κράτησαν ζωντανό επί αιώνες: δηλαδή η ορθόδοξη πίστη και η μέσω της ελληνικής συνείδησης αγάπη στην πατρίδα.
Μέσα λοιπόν στο πλαίσιο αυτό, διαβάζουμε εδώ και χρόνια απίστευτα πράγματα. Το κύριο είναι η πλήρης αμφισβήτηση, όπως προανέφερα, του ίδιου του ελληνικού έθνους, με μία σωρεία ψευδομελετών που δήθεν «αποδεικνύουν» ότι αυτό δεν υπήρχε πριν από τον 19ο αιώνα και ότι την Επανάσταση την έκανε ένα ιδιόμορφο πολυφυλετικό και πολυπολιτισμικό πληθυσμιακό κράμα (κυρίως σλαβοαλβανικής προέλευσης), που καμία ελληνική συνείδηση φυσικά δεν είχε, αλλά γαλουχήθηκε – τουλάχιστον σε επίπεδο των ηγετικών του ομάδων (μέχρι και για…«περιθωριακές ελίτ» ακούσαμε) – κι απέκτησε κάποια μορφή αυτοσυνειδησίας χάρη στον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης. Και τελικά αυτό το ετερόκλητο πληθυσμιακό κράμα επαναστάτησε το 1821, προβάλλοντας πολιτικές διεκδικήσεις, κυρίως ταξικές, ενώ η ελληνική εθνογένεση ακολούθησε αργότερα. Ήταν δηλαδή μία τεχνητή εθνογένεση μέσα από διαδικασίες ενοποίησης και ομογενοποίησης των ετερόκλητων ελλαδικών πληθυσμών, που πραγματοποιήθηκαν μετά το 1832.
Με βάση αυτό το κεντρικό τερατώδες αφήγημα, το μενού φυσικά περιλαμβάνει ακολούθως την απόρριψη της ελληνικής καταγωγής και συνείδησης των ηρώων του ’21, αλλά και τη συκοφάντησή τους, ώστε να εκπέσουν ως προσωπικότητες – κι επομένως ως δυνητικά πρότυπα – στα μάτια ενός λαού (και ιδίως μιας νεολαίας) με ολοένα και πιο αμβλυμένη ιστορική μνήμη και εθνική συνείδηση. Και φυσικά περιλαμβάνει και την αμφισβήτηση όχι μόνο του ελληνικού έθνους, αλλά και της ίδιας της οθωμανικής σκλαβιάς, που κατονομάζεται πια ως περίοδος απλώς οθωμανικής διοίκησης ή και ελληνοτουρκικής συνύπαρξης. Οπότε αποσιωπούνται και όλες οι τουρκικές φρικαλεότητες, οι εξισλαμισμοί, οι χιλιάδες Νεομάρτυρες, ο ζωτικός ρόλος της Εκκλησίας, τα 130 και πλέον επαναστατικά κινήματα που έγιναν στην Ελλάδα πριν από το 1821 (και πνίγηκαν στο αίμα). Κι απορρίπτονται ακόμη ως εθνικιστικοί μύθοι το παιδομάζωμα, το Κρυφό Σχολειό, το Κούγκι και το Ζάλογγο, το αδούλωτο φρόνημα της Κλεφτουριάς και τόσα ακόμη. Ο στόχος είναι να παραγραφεί όλη η αντιστασιακή και δυναμική διάσταση του Ελληνισμού και φυσικά να διαγραφούν οι κινητήριοι μοχλοί που τον κράτησαν ζωντανό επί αιώνες: δηλαδή η ορθόδοξη πίστη και η μέσω της ελληνικής συνείδησης αγάπη στην πατρίδα.
Όσο για το πού αποσκοπεί όλη αυτή η ψευδοεπιστημονική αλητεία που τη ζούμε επί τρεις και πλέον δεκαετίες (και της οποίας, επαναλαμβάνω, το «Ελλάδα 2021» είναι απλά το επιστέγασμα), είναι προφανές. Εδώ και πολλά χρόνια πλήττονται βίαια τόσο η ιστορική μας μνήμη, όσο και η γλώσσα και η ορθόδοξη πίστη μας. Πλήττονται δηλαδή όλοι οι βασικοί δομικοί παράγοντες της ταυτότητάς μας ως λαού. Ο στόχος είναι να αποδομηθεί και να αποσαθρωθεί συνολικά αυτή η ταυτότητα. Γιατί ένας λαός με αμνησία, εθνικά απονευρωμένος, γλωσσικά κατεστραμμένος και θρησκευτικά αποχρωματισμένος, είναι πια εύκολο θύμα, έτοιμος να αποτελέσει μέρος του ευρύτερου παγκόσμιου νεοταξικού χυλού. Κι αυτό το έργο ήδη έχει δυστυχώς αποδώσει καρπούς. Δεν είναι φανερό άραγε ότι ήδη πλέον αποτελούμε ένα λαό σε μεγάλο βαθμό μπερδεμένο και ζαλισμένο, με διασαλεμένο αξιακό σύστημα, χωρίς φρόνημα, που έχει απομείνει να παρακολουθεί σχεδόν παθητικά την προϊούσα καταστροφή του; Όσοι απομείναμε όμως ζωντανοί και θέλουμε ακόμη να αυτοαποκαλούμαστε Έλληνες, οφείλουμε επιτέλους να αντιδράσουμε…
* Ο Νεκτάριος Δαπέργολας είναι Φιλόλογος, Δρ Βυζαντινής Ιστορίας του ΑΠΘ, μέλος της Επιτροπής Προσωπικοτήτων της πρωτοβουλίας “ΤΙΜΗ ΣΤΟ 21” που αποβλέπει στον ελληνοπρεπή εορτασμό των 200 ετών από την εθνεγερσία του 1821.
