Του Γιάννη Κ. Πρετεντέρη
Με το Ισλάμ δεν μας χωρίζει τίποτα. Είναι μια θρησκεία σαν όλες τις άλλες.
Προσωπικά τους βρίσκω λίγο ιδιόρρυθμους για τα γούστα μου, αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Οποιος...
θέλει πάει στο τζαμί και προσεύχεται στη Μέκκα. Οποιος δεν θέλει πάει στην Παναγία της Λούρδης ή στην Παναγία Σουμελά.
Μακριά κι αγαπημένοι.
Αντιθέτως με τους ισλαμιστές μάς χωρίζουν πολλά. Κυρίως μάς χωρίζουν ο φανατισμός, η βία και η παρανοϊκή εμμονή τους να μετατρέψουν τις κοινωνίες μας σε κοινωνίες τους.
Να ζούμε δηλαδή όχι όπως θέλουμε εμείς, αλλά όπως πιστεύουν εκείνοι. Κι όταν ξεχειλίζει η φανατίλα κόβουν και κανένα κεφάλι.
Γι’ αυτό λοιπόν μακριά κι ας μην αγαπιόμαστε.
Με τους «ισλαμιστές της γειτονιάς» μας χωρίζουν ακόμη περισσότερα. Βασικά μας χωρίζουν τα πάντα. Σε σημείο που αξίζει να αναρωτηθούμε τι γυρεύουν στη γειτονιά μας.
Εμείς, για παράδειγμα, γελάμε με τα σατιρικά σκίτσα. Είτε σατιρίζουν τον Ιησού, είτε τον Μωάμεθ, είτε τον Μητσοτάκη.
Εκείνοι, λέει, προσβάλλονται. Δεν μπορώ να απαγορεύσω σε ανθρώπους να προσβάλλονται. Αλλά ούτε και θα σταματήσω να γελάω στη γειτονιά μου.
Αν προσβάλλονται κι αν δεν τους αρέσει η πλάκα, κανένα πρόβλημα. Μαζωχτέν και ξεπαρεού.
Υπάρχουν δεκάδες μουσουλμανικές χώρες στον πλανήτη όπου μπορούν να προσβάλλονται ελευθέρως κι ανεμπόδιστα παρέα με τους ομόθρησκούς τους.
Αλλά στη δική μας γειτονιά δεν κόβουμε κεφάλια. Ούτε σφάζουμε, ούτε ανατινάζουμε, ούτε ξεκοιλιάζουμε όποιον δεν πιστεύει στην ίδια θρησκεία ή στον ίδιο Θεό, ούτε όποιον δεν ζει με τον ίδιο τρόπο ή δεν έχει το ίδιο χιούμορ.
Πολύ απλά λοιπόν θα ήθελα να πω το εξής.
Στην Ευρώπη έχουμε ένα κοινωνικό πλαίσιο δεδομένο και διαμορφωμένο εδώ και αιώνες. Είναι κάτι που ονομάζεται «ευρωπαϊκός πολιτισμός» ή «ευρωπαϊκός τρόπος ζωής» – με ό,τι προσδιορίζει το ένα και το άλλο…
Εξ όσων γνωρίζω ουδείς εξ ημών ενδιαφέρεται να αλλάξει πολιτισμό ή τρόπο ζωής.
Οποιος λοιπόν θέλει να ζήσει παρέα μας και στη γειτονιά μας θα ζήσει μέσα στο πλαίσιο αυτό. Οποιος δεν θέλει ή δεν του αρέσει, δεχόμαστε και καρτ ποστάλ.
Σίγουρα όμως δεν νομίζω ότι υπάρχει θέμα να αλλάξουμε πολιτισμό για να μην προσβάλλονται κάποιοι από σκίτσα του Μωάμεθ ή του Βούδα ή του Κούδα κι αρχίσουν να κόβουν κεφάλια.
Τα υπόλοιπα θα τα βρει η υπηρεσία. Υπό την προϋπόθεση ότι οι αρμόδιες υπηρεσίες των ευρωπαϊκών χωρών θα ασχοληθούν σοβαρά.
Ο αποκεφαλισμός του γάλλου εκπαιδευτικού από έναν τσετσένο τζιχαντιστή είναι «κήρυξη πολέμου» είπε ο Πασκάλ Μπρικνέρ.
Υποθέτω λοιπόν ότι κάποιος πρέπει να πολεμήσει.
Πηγή: in.gr
Μακριά κι αγαπημένοι.
Αντιθέτως με τους ισλαμιστές μάς χωρίζουν πολλά. Κυρίως μάς χωρίζουν ο φανατισμός, η βία και η παρανοϊκή εμμονή τους να μετατρέψουν τις κοινωνίες μας σε κοινωνίες τους.
Να ζούμε δηλαδή όχι όπως θέλουμε εμείς, αλλά όπως πιστεύουν εκείνοι. Κι όταν ξεχειλίζει η φανατίλα κόβουν και κανένα κεφάλι.
Γι’ αυτό λοιπόν μακριά κι ας μην αγαπιόμαστε.
Με τους «ισλαμιστές της γειτονιάς» μας χωρίζουν ακόμη περισσότερα. Βασικά μας χωρίζουν τα πάντα. Σε σημείο που αξίζει να αναρωτηθούμε τι γυρεύουν στη γειτονιά μας.
Εμείς, για παράδειγμα, γελάμε με τα σατιρικά σκίτσα. Είτε σατιρίζουν τον Ιησού, είτε τον Μωάμεθ, είτε τον Μητσοτάκη.
Εκείνοι, λέει, προσβάλλονται. Δεν μπορώ να απαγορεύσω σε ανθρώπους να προσβάλλονται. Αλλά ούτε και θα σταματήσω να γελάω στη γειτονιά μου.
Αν προσβάλλονται κι αν δεν τους αρέσει η πλάκα, κανένα πρόβλημα. Μαζωχτέν και ξεπαρεού.
Υπάρχουν δεκάδες μουσουλμανικές χώρες στον πλανήτη όπου μπορούν να προσβάλλονται ελευθέρως κι ανεμπόδιστα παρέα με τους ομόθρησκούς τους.
Αλλά στη δική μας γειτονιά δεν κόβουμε κεφάλια. Ούτε σφάζουμε, ούτε ανατινάζουμε, ούτε ξεκοιλιάζουμε όποιον δεν πιστεύει στην ίδια θρησκεία ή στον ίδιο Θεό, ούτε όποιον δεν ζει με τον ίδιο τρόπο ή δεν έχει το ίδιο χιούμορ.
Πολύ απλά λοιπόν θα ήθελα να πω το εξής.
Στην Ευρώπη έχουμε ένα κοινωνικό πλαίσιο δεδομένο και διαμορφωμένο εδώ και αιώνες. Είναι κάτι που ονομάζεται «ευρωπαϊκός πολιτισμός» ή «ευρωπαϊκός τρόπος ζωής» – με ό,τι προσδιορίζει το ένα και το άλλο…
Εξ όσων γνωρίζω ουδείς εξ ημών ενδιαφέρεται να αλλάξει πολιτισμό ή τρόπο ζωής.
Οποιος λοιπόν θέλει να ζήσει παρέα μας και στη γειτονιά μας θα ζήσει μέσα στο πλαίσιο αυτό. Οποιος δεν θέλει ή δεν του αρέσει, δεχόμαστε και καρτ ποστάλ.
Σίγουρα όμως δεν νομίζω ότι υπάρχει θέμα να αλλάξουμε πολιτισμό για να μην προσβάλλονται κάποιοι από σκίτσα του Μωάμεθ ή του Βούδα ή του Κούδα κι αρχίσουν να κόβουν κεφάλια.
Τα υπόλοιπα θα τα βρει η υπηρεσία. Υπό την προϋπόθεση ότι οι αρμόδιες υπηρεσίες των ευρωπαϊκών χωρών θα ασχοληθούν σοβαρά.
Ο αποκεφαλισμός του γάλλου εκπαιδευτικού από έναν τσετσένο τζιχαντιστή είναι «κήρυξη πολέμου» είπε ο Πασκάλ Μπρικνέρ.
Υποθέτω λοιπόν ότι κάποιος πρέπει να πολεμήσει.
Πηγή: in.gr
