Ας κάνουμε μια υπόθεση! Ας πούμε ότι γίνεται πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας κι εγώ είμαι άμαχος κάτοικος του νομού Έβρου όπου συμβαίνουν εχθροπραξίες. Για να αποφύγω λοιπόν τα γεγονότα και τον κίνδυνο και να μετακινηθώ σε ασφαλέστερο μέρος, το πιο λογικό θα ήταν να πάω στα μετόπισθεν της ελληνικής επικράτειας, μαζί με την οικογένειά μου.
Σίγουρα...
θα με περνούσαν για εντελώς τρελό αν, για να αποφύγω τον κίνδυνο, δεν πήγαινα στα ελληνικά μετόπισθεν, αλλά πήγαινα στην εχθρική Τουρκία ως πρόσφυγας πολέμου κι από κει στη Συρία ή στο Πακιστάν κλπ. Αλήθεια, ποια θα ήταν η τύχη μου; Ποιος θα πίστευε ότι εγώ έφυγα από τη χώρα μου, στην οποία έπρεπε να μείνω και να πολεμήσω με κάθε τρόπο τον εχθρό μου ή να απομακρυνθώ στα ενδότερα, για μεγαλύτερη ασφάλεια, ώσπου να ξεπεραστεί ο κίνδυνος και πάω για καλύτερες και ασφαλέστερες συνθήκες σε εχθρικό έδαφος;
Και γιατί να με χαριστούν οι Τούρκοι; Μια εξήγηση μόνο μου φαίνεται λογική: Θα είμουν ή Τουρκόφιλος ή πράκτορας της Τουρκίας, η οποία και θα με έστελνε ως πρόσφυγα σε κάποιο άλλο κράτος για να εξυπηρετήσω εκεί τους κρυφούς στόχους της. Τελικό συμπέρασμα: Ποιος σοβαρός Έλληνας πιστεύει ακόμα ότι όλο αυτό το ανθρώπινο συνονθύλευμα που μας κουβαληθηκε και κουβαλιεται καθε μέρα, από κάθε σημείο του πλανήτη, έχει προσφυγικό προφίλ κι έρχεται εδώ επειδή κινδυνεύει στην πατρίδα του;
Ποιος Έλληνας θα πήγαινε ποτέ στην πιο πτωχευμένη χώρα του κόσμου για να βρει την τύχη του; Μόνο αν εξυπηρετούσε άλλους σκοπούς, κι αλίμονο σ' εκείνη τη χώρα. Αλήθεια, οι Σύριοι που βρίσκονται στην Ελλάδα, πώς έτυχαν τέτοιας φροντίδας και θαλπωρής από τους Τούρκους; Γιατί δεν έμειναν στην πατρίδα τους να τους πολεμήσουν ή να πάνε στα ασφαλή μετόπισθεν αλλά προτίμησαν να περάσουν μέσω του εχθρού τους στην Ελλάδα; Ποιον τελικό σκοπό εξυπηρετούν;
Ζού Κού
