Γκιάτα Μαρία
Απόφοιτος Ελληνικού Πολιτισμού του Ε.Α.Π.
Πρόεδρος Μ.Σ. ‘Θρακικός Γανόχωρας’
mariagkiata79@gmail.com
Έρευνες
έχουν δείξει, ότι για να γίνει μια κατάσταση συνήθεια, χρειάζεται από
21 ημέρες, για εύκολες καταστάσεις, έως και 254 ημέρες, για πιο
απαιτητικές συμπεριφορές. Από τον Μάρτιο, που ήρθε ο κορονοϊός στη ζωή
μας, μέχρι σήμερα, έχουμε ξεπεράσει πια αυτό το maximum του χρόνου, ώστε
να γίνει μια κατάσταση συνήθεια.
Και έρχομαι στο θέμα του...
Και έρχομαι στο θέμα του...
λαϊκού
πολιτισμού και του έργου που επιτελούν οι πολιτιστικοί σύλλογοι,
βασικός στόχος των οποίων είναι η ανάδειξη, η προβολή, η διατήρηση και
η συνέχιση της πολιτιστικής μας παράδοσης, των ηθών και των εθίμων του
λαού μας καθώς και η ενίσχυση την κοινωνικής αλληλεγγύης.
Οι πολιτιστικοί σύλλογοι από τον Μάρτιο αδυνατούν, λόγω των συνθηκών, να πραγματοποιήσουν οποιαδήποτε ενέργεια, δράση ή εκδήλωση, ώστε να υπηρετήσουν τον σκοπό, για τον οποίο έχουν συσταθεί. Από τον Μάρτιο σταμάτησε απότομα η δράση τους, ήρθε ο Ιούνιος οπότε θα ολοκληρωνόταν ούτως ή άλλως οι πολιτιστικές χρονιές, πέρασε όλο το καλοκαίρι χωρίς εκδηλώσεις και πανηγύρια και κάπως έτσι έφτασε ο Οκτώβρης. Για όσους δεν γνωρίζουν ο Οκτώβρης είναι ο μήνας, ο οποίος σηματοδοτεί την έναρξη κάθε νέας πολιτιστικής χρονιάς και οι πολιτιστικοί σύλλογοι βρίσκονται σε οργασμό εργασιών. Πραγματοποιούνται αγιασμοί, ξεκινούν τα τμήματα παραδοσιακών χορών, οργάνων και χορωδιών, προγραμματίζονται οι εκδηλώσεις της χρονιάς, οι ετήσιοι χοροί, οι αναβιώσεις εθίμων, τα επιμορφωτικά σεμινάρια και γενικότερα όλες οι δραστηριότητες, τις οποίες περιλαμβάνει στο ετήσιο πρόγραμμά του ο κάθε σύλλογος ξεχωριστά.
Όμως αυτόν τον Οκτώβρη, δεν συνέβη τίποτα από τα παραπάνω. Η αμηχανία ήταν αυτή που επικράτησε, τόσο στα Δ/Σ των πολιτιστικών συλλόγων όσο και στο έμψυχο δυναμικό αυτών. Η μη ύπαρξη συγκεκριμένου επίσημου πλαισίου, εντός του οποίου θα μπορούσαν να λειτουργήσουν οι πολιτιστικοί σύλλογοι, συντέλεσε σε αυτό. Ενώ υπήρξε προνοητικότητα και συγκεκριμένο πλαίσιο για τη λειτουργία σχολών χορού, θεατρικών ή μουσικών παραστάσεων, με όρους προσαρμοσμένους στη νέα υγειονομική πραγματικότητα, η λειτουργία των πολιτιστικών συλλόγων δεν περιλήφθηκε πουθενά, σε καμία απόφαση, σε κανένα ΦΕΚ. Αυτό δυσχέρανε εξαιρετικά τους πολιτιστικούς συλλόγους και τις αποφάσεις τους.
Οι πολιτιστικοί σύλλογοι από τον Μάρτιο αδυνατούν, λόγω των συνθηκών, να πραγματοποιήσουν οποιαδήποτε ενέργεια, δράση ή εκδήλωση, ώστε να υπηρετήσουν τον σκοπό, για τον οποίο έχουν συσταθεί. Από τον Μάρτιο σταμάτησε απότομα η δράση τους, ήρθε ο Ιούνιος οπότε θα ολοκληρωνόταν ούτως ή άλλως οι πολιτιστικές χρονιές, πέρασε όλο το καλοκαίρι χωρίς εκδηλώσεις και πανηγύρια και κάπως έτσι έφτασε ο Οκτώβρης. Για όσους δεν γνωρίζουν ο Οκτώβρης είναι ο μήνας, ο οποίος σηματοδοτεί την έναρξη κάθε νέας πολιτιστικής χρονιάς και οι πολιτιστικοί σύλλογοι βρίσκονται σε οργασμό εργασιών. Πραγματοποιούνται αγιασμοί, ξεκινούν τα τμήματα παραδοσιακών χορών, οργάνων και χορωδιών, προγραμματίζονται οι εκδηλώσεις της χρονιάς, οι ετήσιοι χοροί, οι αναβιώσεις εθίμων, τα επιμορφωτικά σεμινάρια και γενικότερα όλες οι δραστηριότητες, τις οποίες περιλαμβάνει στο ετήσιο πρόγραμμά του ο κάθε σύλλογος ξεχωριστά.
Όμως αυτόν τον Οκτώβρη, δεν συνέβη τίποτα από τα παραπάνω. Η αμηχανία ήταν αυτή που επικράτησε, τόσο στα Δ/Σ των πολιτιστικών συλλόγων όσο και στο έμψυχο δυναμικό αυτών. Η μη ύπαρξη συγκεκριμένου επίσημου πλαισίου, εντός του οποίου θα μπορούσαν να λειτουργήσουν οι πολιτιστικοί σύλλογοι, συντέλεσε σε αυτό. Ενώ υπήρξε προνοητικότητα και συγκεκριμένο πλαίσιο για τη λειτουργία σχολών χορού, θεατρικών ή μουσικών παραστάσεων, με όρους προσαρμοσμένους στη νέα υγειονομική πραγματικότητα, η λειτουργία των πολιτιστικών συλλόγων δεν περιλήφθηκε πουθενά, σε καμία απόφαση, σε κανένα ΦΕΚ. Αυτό δυσχέρανε εξαιρετικά τους πολιτιστικούς συλλόγους και τις αποφάσεις τους.
Ωστόσο
η αγάπη και το πάθος των ανθρώπων που υπηρετούν αυτό το έργο, η
επίγνωση της σπουδαιότητας της προσφοράς τους αλλά και η ανάγκη τους για
επιβίωση, συνέβαλε, ώστε να ξεκινήσουν δειλά δειλά κάποια τμήματα,
ολιγομελή και προσαρμοσμένα, αναγκαστικά, στους γενικότερους κανόνες που
ισχύουν για τους κλειστούς χώρους και τις αποστάσεις μεταξύ των
ανθρώπων. Παρ΄όλα αυτά η συμμετοχή του έμψυχου υλικού είναι μικρή, για
τους περισσότερους τουλάχιστον πολιτιστικούς συλλόγους, πολύ απλά γιατί ο
κόσμος είναι φοβισμένος.
Συνηθίσαμε πια να φοβόμαστε για τη ζωή μας. Συνηθίσαμε πια να μην συναναστρεφόμαστε άλλους ανθρώπους. Συνηθίσαμε πια να μην διασκεδάζουμε. Συνηθίσαμε πια να μην χορεύουμε.
Η ανάδειξη, η διατήρηση και η συνέχιση του λαϊκού μας πολιτισμού φαντάζει εντελώς περιττή στις μέρες μας. Εδώ κινδυνεύει η δική μας ύπαρξη. Η δική μας ζωή. Και εμείς θα ασχοληθούμε με τις ζωές αυτών που ήδη έχουν χαθεί;
Όταν και αν άραγε τελειώσει όλο αυτό, θα έχει μείνει όρθιος κάποιος πολιτιστικός σύλλογος; Θα μας μείνει καμιά ανάμνηση των ηθών και των εθίμων μας; Άραγε θα θυμόμαστε ποιοι είμαστε και από πού προερχόμαστε; Ή θα μας έχει γίνει συνήθεια να μη νοιαζόμαστε για τίποτα παρά για την ατομική μας υγεία και ευημερία;
Βάλλεται ο λαϊκός μας πολιτισμός;
Έχουν ήδη περάσει 254 μέρες!
Συνηθίσαμε πια να φοβόμαστε για τη ζωή μας. Συνηθίσαμε πια να μην συναναστρεφόμαστε άλλους ανθρώπους. Συνηθίσαμε πια να μην διασκεδάζουμε. Συνηθίσαμε πια να μην χορεύουμε.
Η ανάδειξη, η διατήρηση και η συνέχιση του λαϊκού μας πολιτισμού φαντάζει εντελώς περιττή στις μέρες μας. Εδώ κινδυνεύει η δική μας ύπαρξη. Η δική μας ζωή. Και εμείς θα ασχοληθούμε με τις ζωές αυτών που ήδη έχουν χαθεί;
Όταν και αν άραγε τελειώσει όλο αυτό, θα έχει μείνει όρθιος κάποιος πολιτιστικός σύλλογος; Θα μας μείνει καμιά ανάμνηση των ηθών και των εθίμων μας; Άραγε θα θυμόμαστε ποιοι είμαστε και από πού προερχόμαστε; Ή θα μας έχει γίνει συνήθεια να μη νοιαζόμαστε για τίποτα παρά για την ατομική μας υγεία και ευημερία;
Βάλλεται ο λαϊκός μας πολιτισμός;
Έχουν ήδη περάσει 254 μέρες!
