Του Απόστολου Αποστόλου
O φιλόσοφος, συγγραφέας και δημοσιογράφος Marcello Veneziani θεωρείται από τους σημαντικότερους αναλυτές της πολιτικής όχι μόνο στην Ιταλία αλλά και στην Ευρώπη. Εμφορούμενος από...
μια δεξιά κουλτούρα στις πολιτικές του κατευθύνσεις έχει γράψει 40 βιβλία πολιτικού, φιλοσοφικού και κοινωνιολογικού περιεχομένου, 4 μυθιστορήματα και έχει βραβευθεί 4 φορές για τα έργα του. Ήρθε σε αντιπαράθεση με τον φιλόσοφο και πολιτειολόγο Νορμπέρτο Μπόπιο κατηγορώντας τον ότι συνεργαστηκε με το φασιστικό καθεστώς. Συζητήσαμε για τη κρίση της πανδημίας για τα προβλήματα που αναπτύσσονται σε επίπεδο δημοκρατίας με τους περιορισμούς και επίσης για το μέλλον μετά την πανδημία. Τον ευχαριστούμε θερμά που βρήκε το χρόνο να μας παραχωρήσει τη συνέντευξη.
A.A. Αγαπητέ φίλε Marcello Veneziani, με τον κορωνοϊό, το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα, αυτό που αποκαλείται και υπερεθνική κυβέρνηση, οργανώνει έναν «ιδανικό» κλινικό κόσμο. Τίποτε έξω από την ατμόσφαιρα ενός «κλινικού» κόσμου. Όλες οι αναφορές, που γίνονται ως διαχείριση της εξουσίας μιλάνε για μια απόλυτη και καταπιεστική επιτήρηση, γεμάτη περιορισμούς, αυτό αποτελεί τον ορίζοντα της πολιτικής; Πάνω απ’ όλα η επιτήρηση; Επιτήρηση παντού σ’ ένα σώμα, σ’ ένα δίκτυο σ’ ένα σύστημα, φαίνεται ίσως ν’ αναζητά το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα τη λύση όλων των προβλημάτων σε μια ύποπτη επιτήρηση-καταπίεση, και αναρωτιέμαι τελικά αυτό είναι το πολιτικό σχέδιο σήμερα;
M.V. Ή στόχευση στην προστασία της υγείας που έχει επιβληθεί με την πανδημία είναι η εφαρμογή αυτού του καθεστώτος επιτήρησης και του εξονυχιστικού ελέγχου κάτι που έχει συζητηθεί πολύ θα λέγαμε τα τελευταία χρόνια. Δεν είχε συμβεί ποτέ αυτό που βλέπουμε σήμερα μπροστά μας, το γεγονός ότι τα συνταγματικά δικαιώματα και οι ελευθερίες των πολιτών και των λαών να βρίσκονται σε αυτή την έκπτωση. Και παράλληλα δεν είχε συμβεί ποτέ μια τόσο μεγάλη χρήση φόβου και ιατρικής τρομοκρατίας, έτσι ώστε να διατηρούνται οι άνθρωποι σε μια τρομώδη πίεση η οποία καταλύει όλη την εκφρασμένη αντίσταση. Το κίνητρο, φυσικά, είναι αδιαμφισβήτητο: είναι θέμα όπως διατείνονται της αντιμετώπισης του ιού και του περιορισμού της μετάδοσης του. Αλλά η επανάληψη των κυμάτων της πανδημίας (βρισκόμαστε στη μέση του δεύτερου κύματος και μιλάμε ήδη για το τρίτο για το 2021), και σαφώς το προφανές πολιτικό, οικονομικό και φαρμακευτικό κέρδος όσων διαχειρίζονται την πανδημία ή επωφελούνται από αυτήν, και φυσικά ο απόλυτος έλεγχος των μέσων ενημέρωσης όλο αυτό το κλίμα μας κάνει να υποψιαζόμαστε ότι οδηγούμαστε σ’ ένα μοντέλο Κίνας από όπου και προήλθε ο ιός βέβαια, και αποτελεί επίσης το παράδειγμα αναφοράς για την αντιμετώπιση της πανδημίας, αλλά και για την αντιμετώπιση της ελευθερίας μας με τους περιορισμούς, δημιουργώντας μας έτσι, περαιτέρω υποψίες ότι πίσω από όλα αυτά κρύβεται ένα παγκόσμιο σχέδιο.
Α.Α. Ή υπερεθνική κυβέρνηση θέλει έναν υπερ-επιτηρημένο χώρο ως στρατόπεδο συγκέντρωσης που το σώμα χάνει όλες τις άμυνες του. Επίσης θέλει ένα καθεστώς παρακολούθησης, επανεκπαίδευσης και πλύσης εγκεφάλου για ολόκληρο τον πληθυσμό. Ίσως ο ιός να χρησιμοποιείται τελικά ως εργαλείο, ή θα λέγαμε ως όπλο για ένα πλύσιμο εγκεφάλου αυτό που είδαμε πριν από λίγο, με τις προεδρικές εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Πώς εκτιμάς τις εξελίξεις που προανέφερα;
M.V. Η εκστρατεία κατά της μετάδοσης του κορωνοϊού, δηλαδή, το νοσηλευτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εντάσσεται η κοινωνία, είναι συνυφασμένο με μια πολιτική εκστρατεία εναντίον όλων των «κυρίαρχων» κυβερνήσεων που είναι ανθεκτικές στην Παγκόσμια Κυβέρνηση, αυτό το διαπιστώσαμε με τον Τραμπ, ο οποίος δεν ηττήθηκε από τον Μπάιντεν ή από το ισχυρό διεθνές κατεστημένο και τα μέσα ενημέρωσης με τους ανεκλάλητους αναλυτές, αλλά ηττήθηκε από τον covid. Το σημείο τριβής μεταξύ πανδημικής κρίσης και ανυπότακτων κυβερνήσεων έχει προσδιοριστεί ως αντίθεσης μεταξύ αντιφρονούντων ή καλύτερα δύσπιστης κοινής γνώμης, η οποία και σαφώς έχει δαιμονοποιηθεί ως ο μεγάλος «αρνητής» που ωστόσο ενώνει ιδέες και προτάσεις και σύγχρονων στρατοπέδων εξόντωσης των λαών.
Α.Α. Βλέπουμε επίσης ότι ο ιός παίρνει τη μορφή μιας επιδημικής «συναίνεσης», θέλω να πω ότι όλες οι χώρες έχουν ένα κοινό σύστημα αντιμετώπισης της πανδημίας. Υπάρχουν και άλλες απόψεις αντιμετώπισης της κατάστασης, άλλες γνώσεις, μελέτες, επιστημονικές αναφορές και δεδομένα που λογοκρίνονται όμως, θα έλεγα ότι μας κυβερνούν με όρους ανοιχτού εκβιασμού. Επιπλέον το έθνος – κράτος, που αποτελούσε τον τόπο όπου αναπτύχθηκε η φιλελεύθερη δημοκρατία, και λειτούργησαν οι εθνικοί αντιπροσωπευτικοί θεσμοί δεν υπάρχει. Έτσι, σήμερα όλοι οι πολιτικοί χειρισμοί αντιμετώπισης της επιδημικής κρίσης προέρχονται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, δεν υπάρχουν εθνικές κατευθύνσεις.
M.V. Στον ολοφάνερο εκβιασμό της πανδημικής κρίσης με μέτρα και υπογραμμισμένες θεραπευτικές πρακτικές που συντελούνται σήμερα θα προστεθεί σύντομα, αλλά βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, και ο οικονομικός – χρηματοπιστωτικός εκβιασμός, δηλαδή οι δανειστές που ελέγχουν τα κράτη και υποτίθεται ότι σώζουν λαούς και πολίτες για να αντιμετωπίσουν την κοινωνική κρίση που θα ακολουθήσει εκ των πραγμάτων μετά από όλο αυτό που ζούμε, και που πρέπει να θεωρηθεί βέβαιο, θα είναι ότι οι δανειστές θα απαιτήσουν την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και σαφώς τον πλήρη έλεγχο των λαών. Δεν έχω στοιχεία για να επιβεβαιώσω όσα αναφέρω, αλλά όλα δείχνουν ότι αυτή η εξέλιξη θα είναι το επόμενο σχέδιο. Είναι ξεκάθαρο, είναι προφανές, ότι η χρήση μέσων για την ανοικοδόμηση των χωρών από την κρίση της πανδημίας θα εξαρτηθεί από αυτά τα ηγεμονικά σχέδια και από αυτούς τους εκβιασμούς της παγκόσμιας κυβέρνησης. Εξάλλου βλέπουμε σήμερα ότι η ελευθερία και η αξιοπρέπεια έχουν γίνει διαπραγματεύσιμες τόσο για την υγεία όσο και για την εργασία.
Α.Α. Μετά το τέλος της πανδημίας και επειδή ο κορωνοϊός μπορεί να μην είναι μια σύντομη και παροδική «παρένθεση» της πολιτικής, της κοινωνικής και υγειονομικής ζωής μας θα ήθελα να σε ρωτήσω, θα επιστρέψουμε σε μια ισορροπία δυνάμεων; Θα επαναλειτουργήσουν τα δικαιώματα που είχαν ακυρωθεί λόγω του επείγοντος για την προστασία της ζωής; Θα τελειώσει η απώλεια των συνταγματικών ελευθεριών; Ή θα παραμένουμε στη σωφρονιστική υγειονομική αποικίας; Ξέρεις τι έχω καταλάβει, ότι σήμερα η ελπίδα γίνεται το χαλινάρι της υποταγής.
M.V. Έχω την εντύπωση ότι δεν θα επιστρέψουμε στο status quo ante, στην προηγούμενη κατάσταση, στη δημοκρατία και στα συνταγματικά δικαιώματα που γνωρίζαμε και κατείχαμε πριν από την πανδημία. Φοβάμαι ότι βρισκόμαστε σ’ έναν ιμπεριαλισμό της υγείας που θα επιβληθεί και που θα οδηγήσει σε μια «κινεζικοποίηση» του κόσμου, με αυστηρότερους έλεγχους και περιορισμούς από μια παγκόσμια δύναμη και από τα μεγάλα διακρατικά κέντρα ελέγχου και κυριαρχίας. Με άλλα λόγια, φοβάμαι ότι αυτό το χαλινάρι θα είναι εκεί, δεν θα αφαιρεθεί ποτέ ή καλύτερα δεν θα χαλαρώνεται ποτέ. Στη καλύτερη περίπτωση θα μπορούμε ίσως να διαπραγματευόμαστε το μήκος του σχοινιού γνωρίζοντας όμως ότι δεν μπορούμε να τραβήξουμε το σχοινί πάρα πολύ μακριά, διαφορετικά το γκέμι θα μας πιέζει και θα μας πάει εκεί που χρειάζεται να πάμε.
Ο Απόστολος Αποστόλου, είναι Δρ. Φιλοσοφίας
A.A. Αγαπητέ φίλε Marcello Veneziani, με τον κορωνοϊό, το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα, αυτό που αποκαλείται και υπερεθνική κυβέρνηση, οργανώνει έναν «ιδανικό» κλινικό κόσμο. Τίποτε έξω από την ατμόσφαιρα ενός «κλινικού» κόσμου. Όλες οι αναφορές, που γίνονται ως διαχείριση της εξουσίας μιλάνε για μια απόλυτη και καταπιεστική επιτήρηση, γεμάτη περιορισμούς, αυτό αποτελεί τον ορίζοντα της πολιτικής; Πάνω απ’ όλα η επιτήρηση; Επιτήρηση παντού σ’ ένα σώμα, σ’ ένα δίκτυο σ’ ένα σύστημα, φαίνεται ίσως ν’ αναζητά το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα τη λύση όλων των προβλημάτων σε μια ύποπτη επιτήρηση-καταπίεση, και αναρωτιέμαι τελικά αυτό είναι το πολιτικό σχέδιο σήμερα;
M.V. Ή στόχευση στην προστασία της υγείας που έχει επιβληθεί με την πανδημία είναι η εφαρμογή αυτού του καθεστώτος επιτήρησης και του εξονυχιστικού ελέγχου κάτι που έχει συζητηθεί πολύ θα λέγαμε τα τελευταία χρόνια. Δεν είχε συμβεί ποτέ αυτό που βλέπουμε σήμερα μπροστά μας, το γεγονός ότι τα συνταγματικά δικαιώματα και οι ελευθερίες των πολιτών και των λαών να βρίσκονται σε αυτή την έκπτωση. Και παράλληλα δεν είχε συμβεί ποτέ μια τόσο μεγάλη χρήση φόβου και ιατρικής τρομοκρατίας, έτσι ώστε να διατηρούνται οι άνθρωποι σε μια τρομώδη πίεση η οποία καταλύει όλη την εκφρασμένη αντίσταση. Το κίνητρο, φυσικά, είναι αδιαμφισβήτητο: είναι θέμα όπως διατείνονται της αντιμετώπισης του ιού και του περιορισμού της μετάδοσης του. Αλλά η επανάληψη των κυμάτων της πανδημίας (βρισκόμαστε στη μέση του δεύτερου κύματος και μιλάμε ήδη για το τρίτο για το 2021), και σαφώς το προφανές πολιτικό, οικονομικό και φαρμακευτικό κέρδος όσων διαχειρίζονται την πανδημία ή επωφελούνται από αυτήν, και φυσικά ο απόλυτος έλεγχος των μέσων ενημέρωσης όλο αυτό το κλίμα μας κάνει να υποψιαζόμαστε ότι οδηγούμαστε σ’ ένα μοντέλο Κίνας από όπου και προήλθε ο ιός βέβαια, και αποτελεί επίσης το παράδειγμα αναφοράς για την αντιμετώπιση της πανδημίας, αλλά και για την αντιμετώπιση της ελευθερίας μας με τους περιορισμούς, δημιουργώντας μας έτσι, περαιτέρω υποψίες ότι πίσω από όλα αυτά κρύβεται ένα παγκόσμιο σχέδιο.
Α.Α. Ή υπερεθνική κυβέρνηση θέλει έναν υπερ-επιτηρημένο χώρο ως στρατόπεδο συγκέντρωσης που το σώμα χάνει όλες τις άμυνες του. Επίσης θέλει ένα καθεστώς παρακολούθησης, επανεκπαίδευσης και πλύσης εγκεφάλου για ολόκληρο τον πληθυσμό. Ίσως ο ιός να χρησιμοποιείται τελικά ως εργαλείο, ή θα λέγαμε ως όπλο για ένα πλύσιμο εγκεφάλου αυτό που είδαμε πριν από λίγο, με τις προεδρικές εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Πώς εκτιμάς τις εξελίξεις που προανέφερα;
M.V. Η εκστρατεία κατά της μετάδοσης του κορωνοϊού, δηλαδή, το νοσηλευτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εντάσσεται η κοινωνία, είναι συνυφασμένο με μια πολιτική εκστρατεία εναντίον όλων των «κυρίαρχων» κυβερνήσεων που είναι ανθεκτικές στην Παγκόσμια Κυβέρνηση, αυτό το διαπιστώσαμε με τον Τραμπ, ο οποίος δεν ηττήθηκε από τον Μπάιντεν ή από το ισχυρό διεθνές κατεστημένο και τα μέσα ενημέρωσης με τους ανεκλάλητους αναλυτές, αλλά ηττήθηκε από τον covid. Το σημείο τριβής μεταξύ πανδημικής κρίσης και ανυπότακτων κυβερνήσεων έχει προσδιοριστεί ως αντίθεσης μεταξύ αντιφρονούντων ή καλύτερα δύσπιστης κοινής γνώμης, η οποία και σαφώς έχει δαιμονοποιηθεί ως ο μεγάλος «αρνητής» που ωστόσο ενώνει ιδέες και προτάσεις και σύγχρονων στρατοπέδων εξόντωσης των λαών.
Α.Α. Βλέπουμε επίσης ότι ο ιός παίρνει τη μορφή μιας επιδημικής «συναίνεσης», θέλω να πω ότι όλες οι χώρες έχουν ένα κοινό σύστημα αντιμετώπισης της πανδημίας. Υπάρχουν και άλλες απόψεις αντιμετώπισης της κατάστασης, άλλες γνώσεις, μελέτες, επιστημονικές αναφορές και δεδομένα που λογοκρίνονται όμως, θα έλεγα ότι μας κυβερνούν με όρους ανοιχτού εκβιασμού. Επιπλέον το έθνος – κράτος, που αποτελούσε τον τόπο όπου αναπτύχθηκε η φιλελεύθερη δημοκρατία, και λειτούργησαν οι εθνικοί αντιπροσωπευτικοί θεσμοί δεν υπάρχει. Έτσι, σήμερα όλοι οι πολιτικοί χειρισμοί αντιμετώπισης της επιδημικής κρίσης προέρχονται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, δεν υπάρχουν εθνικές κατευθύνσεις.
M.V. Στον ολοφάνερο εκβιασμό της πανδημικής κρίσης με μέτρα και υπογραμμισμένες θεραπευτικές πρακτικές που συντελούνται σήμερα θα προστεθεί σύντομα, αλλά βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, και ο οικονομικός – χρηματοπιστωτικός εκβιασμός, δηλαδή οι δανειστές που ελέγχουν τα κράτη και υποτίθεται ότι σώζουν λαούς και πολίτες για να αντιμετωπίσουν την κοινωνική κρίση που θα ακολουθήσει εκ των πραγμάτων μετά από όλο αυτό που ζούμε, και που πρέπει να θεωρηθεί βέβαιο, θα είναι ότι οι δανειστές θα απαιτήσουν την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και σαφώς τον πλήρη έλεγχο των λαών. Δεν έχω στοιχεία για να επιβεβαιώσω όσα αναφέρω, αλλά όλα δείχνουν ότι αυτή η εξέλιξη θα είναι το επόμενο σχέδιο. Είναι ξεκάθαρο, είναι προφανές, ότι η χρήση μέσων για την ανοικοδόμηση των χωρών από την κρίση της πανδημίας θα εξαρτηθεί από αυτά τα ηγεμονικά σχέδια και από αυτούς τους εκβιασμούς της παγκόσμιας κυβέρνησης. Εξάλλου βλέπουμε σήμερα ότι η ελευθερία και η αξιοπρέπεια έχουν γίνει διαπραγματεύσιμες τόσο για την υγεία όσο και για την εργασία.
Α.Α. Μετά το τέλος της πανδημίας και επειδή ο κορωνοϊός μπορεί να μην είναι μια σύντομη και παροδική «παρένθεση» της πολιτικής, της κοινωνικής και υγειονομικής ζωής μας θα ήθελα να σε ρωτήσω, θα επιστρέψουμε σε μια ισορροπία δυνάμεων; Θα επαναλειτουργήσουν τα δικαιώματα που είχαν ακυρωθεί λόγω του επείγοντος για την προστασία της ζωής; Θα τελειώσει η απώλεια των συνταγματικών ελευθεριών; Ή θα παραμένουμε στη σωφρονιστική υγειονομική αποικίας; Ξέρεις τι έχω καταλάβει, ότι σήμερα η ελπίδα γίνεται το χαλινάρι της υποταγής.
M.V. Έχω την εντύπωση ότι δεν θα επιστρέψουμε στο status quo ante, στην προηγούμενη κατάσταση, στη δημοκρατία και στα συνταγματικά δικαιώματα που γνωρίζαμε και κατείχαμε πριν από την πανδημία. Φοβάμαι ότι βρισκόμαστε σ’ έναν ιμπεριαλισμό της υγείας που θα επιβληθεί και που θα οδηγήσει σε μια «κινεζικοποίηση» του κόσμου, με αυστηρότερους έλεγχους και περιορισμούς από μια παγκόσμια δύναμη και από τα μεγάλα διακρατικά κέντρα ελέγχου και κυριαρχίας. Με άλλα λόγια, φοβάμαι ότι αυτό το χαλινάρι θα είναι εκεί, δεν θα αφαιρεθεί ποτέ ή καλύτερα δεν θα χαλαρώνεται ποτέ. Στη καλύτερη περίπτωση θα μπορούμε ίσως να διαπραγματευόμαστε το μήκος του σχοινιού γνωρίζοντας όμως ότι δεν μπορούμε να τραβήξουμε το σχοινί πάρα πολύ μακριά, διαφορετικά το γκέμι θα μας πιέζει και θα μας πάει εκεί που χρειάζεται να πάμε.
Ο Απόστολος Αποστόλου, είναι Δρ. Φιλοσοφίας
