Οι εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821,
"Ελλάδα 2021" θα πρέπει να συνοδεύονται εδώ στην Πιερία, από την απελευθέρωση του "αιχμάλωτου" Μοναστηριού της Πέτρας Ολύμπου.
Οφείλουν οι "ιθύνοντες" να το πράξουν.
Άλλωστε...
Οφείλουν οι "ιθύνοντες" να το πράξουν.
Άλλωστε...
οι μακαριστοί κτήτορές του το έκτισαν ώστε να είναι τόπος λατρείας του Τριαδικού Θεου και της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Όλη την περίοδο της Τουρκοκρατίας, το προπύργιο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα για την απελευθέρωση της Πιερίας από τον τουρκικό ζυγό υπήρξε η Ιερά Μονή Παναγίας Πέτρας Ολύμπου(κτίσμα του 11ου αιώνος).
Σε μια περίοδο που το Ελληνικό κράτος αδυνατούσε να γίνει η μεγάλη μητρόπολη που θα σκέπαζε στην αγκαλιά της το λαό, οι ιερές μονές με την πίστη στην Ορθοδοξία, την πατρίδα, το έθνος, τις αξίες και με εφάμιλλη δύναμη στο θέλημα του Θεού, αντικαθιστούσαν στα μάτια του λαού το επίσημο κράτος.
Η περίοδος δεν επέτρεπε ελευθερία κινήσεων και σκέψεων. Τα πάντα λειτουργούσαν με βραδείς ρυθμούς, με αποτέλεσμα ο λαός να ελπίζει – τις περισσότερες φορές- μόνο στην Εκκλησία και στα ιερά μοναστήρια. Ωστόσο, όσο δύσκολο ήταν να λειτουργήσει το επίσημο κράτος και οι θεσμοί του, εξίσου δυσχερές ήταν να πραγματοποιηθεί και το μοναστηριακό έργο.
Σε όλη αυτήν την δύσκολη απελευθερωτική περίοδο, η προσφορά της ιεράς μονής της Παναγίας της Πέτρας, ήταν σημαντική. Η μονή φάνταζε σαν «τη μάνα» της περιοχής. Μέσα στο πλαίσιο αυτό το μοναστήρι προσπαθούσε να ενισχύσει από τη μια το απελευθερωτικό ηθικό των κατοίκων της περιοχής και από την άλλη την ενίσχυση των σχολείων του τόπου.
Έτσι στη διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1821 οι μοναχοί της μονής αγωνίστηκαν, όπως υποδηλώνει η επικοινωνία των ηγουμένων τους με μεγάλες μορφές του αγώνα, οι οποίοι ανέλαβαν να συντονίσουν τα επαναστατικά κινήματα στην περιοχή τους και να ανυψώσουν ηθικά τον λαό. Διαδραμάτισαν με τον τρόπο αυτό σημαντικό ρόλο σε διάφορες επαναστατικές περιόδους: το 1798, πριν από το 1821, το 1822, το 1854 και το 1878.
Όλη την περίοδο της Τουρκοκρατίας, το προπύργιο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα για την απελευθέρωση της Πιερίας από τον τουρκικό ζυγό υπήρξε η Ιερά Μονή Παναγίας Πέτρας Ολύμπου(κτίσμα του 11ου αιώνος).
Σε μια περίοδο που το Ελληνικό κράτος αδυνατούσε να γίνει η μεγάλη μητρόπολη που θα σκέπαζε στην αγκαλιά της το λαό, οι ιερές μονές με την πίστη στην Ορθοδοξία, την πατρίδα, το έθνος, τις αξίες και με εφάμιλλη δύναμη στο θέλημα του Θεού, αντικαθιστούσαν στα μάτια του λαού το επίσημο κράτος.
Η περίοδος δεν επέτρεπε ελευθερία κινήσεων και σκέψεων. Τα πάντα λειτουργούσαν με βραδείς ρυθμούς, με αποτέλεσμα ο λαός να ελπίζει – τις περισσότερες φορές- μόνο στην Εκκλησία και στα ιερά μοναστήρια. Ωστόσο, όσο δύσκολο ήταν να λειτουργήσει το επίσημο κράτος και οι θεσμοί του, εξίσου δυσχερές ήταν να πραγματοποιηθεί και το μοναστηριακό έργο.
Σε όλη αυτήν την δύσκολη απελευθερωτική περίοδο, η προσφορά της ιεράς μονής της Παναγίας της Πέτρας, ήταν σημαντική. Η μονή φάνταζε σαν «τη μάνα» της περιοχής. Μέσα στο πλαίσιο αυτό το μοναστήρι προσπαθούσε να ενισχύσει από τη μια το απελευθερωτικό ηθικό των κατοίκων της περιοχής και από την άλλη την ενίσχυση των σχολείων του τόπου.
Έτσι στη διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1821 οι μοναχοί της μονής αγωνίστηκαν, όπως υποδηλώνει η επικοινωνία των ηγουμένων τους με μεγάλες μορφές του αγώνα, οι οποίοι ανέλαβαν να συντονίσουν τα επαναστατικά κινήματα στην περιοχή τους και να ανυψώσουν ηθικά τον λαό. Διαδραμάτισαν με τον τρόπο αυτό σημαντικό ρόλο σε διάφορες επαναστατικές περιόδους: το 1798, πριν από το 1821, το 1822, το 1854 και το 1878.
Μην ξεχνάμε ότι στις 4 Μαρτίου του 1878 μέσα από την Ιερά Μονή, όπου είχε γίνει η έδρα της προσωρινής επαναστατικής κυβερνήσεως του Ολύμπου, η Κυβέρνηση στέλνει επαναστατική προκήρυξη προς τους απανταχού Μακεδόνες αδελφούς για την ανύψωση του ηθικού και στην συνέχεια μετά τον εκκλησιασμό όλων των μελών της κυβέρνησης και των οπλαρχηγών και αγωνιστων, ανυψώθηκε από τον Κίτρους Νικόλαο Λούση και τον ιερέα Αθανάσιο Γεωργίου το λάβαρο της Επαναστάσεως.
Μεγάλη όμως και η συμβολή της Ιεράς Μονής, των μοναχών αλλά κυρίως του τότε Ηγουμένου ιερομονάχου Νικηφόρου Μοουροζίκα στην απελευθέρωση της πόλεως Κατερίνης τον Οκτώβριο του 1912. Συγκεκριμένα στις 15 Οκτωβρίου του 1912, από τον σταθμό «Καρακόλι» της μονής, ο μέραρχος της 7ης Μεραρχίας Κλεομένης Κλεομένους έδωσε τη γραπτή διαταγή επιχειρήσεων απελευθέρωσης της Κατερίνης λαμβάνοντας πιο μπροστά σχετικές πληροφορίες από τον Ηγούμενο.
Η μονή της Πέτρας αξιώθηκε από το Θεό να γίνει παράδειγμα προσφοράς προς το λαό σε καιρούς δύσκολους. Εξαιτίας της πολύτιμης αυτής προσφοράς της και της ουσιαστικής δράσης της, έγινε στόχος εξαφάνισης από τους Οθωμανούς.
Υποχρέωσή και δώρο στις εκδηλώσεις εδώ στην Πιερία, "Ελλάδα 2021", η απελευθέρωση της ιστορικής Ιεράς Μονής Παναγίας Πέτρας Ολύμπου. Η απελευθέρωση του Ιερού αυτού τόπου, όπου το 1807 προσκύνησε ο μεγάλος οπλαρχηγός του Γένους Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
Κι όπως μας λέει ο Γεώργιος Σεφέρης:
"Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον".
Ιωάννης Πουλατσίδης.
Μεγάλη όμως και η συμβολή της Ιεράς Μονής, των μοναχών αλλά κυρίως του τότε Ηγουμένου ιερομονάχου Νικηφόρου Μοουροζίκα στην απελευθέρωση της πόλεως Κατερίνης τον Οκτώβριο του 1912. Συγκεκριμένα στις 15 Οκτωβρίου του 1912, από τον σταθμό «Καρακόλι» της μονής, ο μέραρχος της 7ης Μεραρχίας Κλεομένης Κλεομένους έδωσε τη γραπτή διαταγή επιχειρήσεων απελευθέρωσης της Κατερίνης λαμβάνοντας πιο μπροστά σχετικές πληροφορίες από τον Ηγούμενο.
Η μονή της Πέτρας αξιώθηκε από το Θεό να γίνει παράδειγμα προσφοράς προς το λαό σε καιρούς δύσκολους. Εξαιτίας της πολύτιμης αυτής προσφοράς της και της ουσιαστικής δράσης της, έγινε στόχος εξαφάνισης από τους Οθωμανούς.
Υποχρέωσή και δώρο στις εκδηλώσεις εδώ στην Πιερία, "Ελλάδα 2021", η απελευθέρωση της ιστορικής Ιεράς Μονής Παναγίας Πέτρας Ολύμπου. Η απελευθέρωση του Ιερού αυτού τόπου, όπου το 1807 προσκύνησε ο μεγάλος οπλαρχηγός του Γένους Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
Κι όπως μας λέει ο Γεώργιος Σεφέρης:
"Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον".
Ιωάννης Πουλατσίδης.
