Την γνώρισα πριν από πολλά χρόνια στο Θεαγένειο. Ήταν μια λεπτοκαμωμένη γυναίκα με ένα μπαστουνάκι στο χέρι και ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη. Η Περσεφόνη Μήττα ήταν η πιο δυνατή έκφραση του εθελοντισμού και της ανθρωπιάς.
Το...
1987 οι γιατροί της ανακοίνωσαν ότι έχει καρκίνο και της απέμεναν τρεις μήνες ζωής. «Πόνεσα, έκλαψα, θύμωσα, αγωνίστηκα, νίκησα. Δεν λύγισα ούτε στον ακρωτηριασμό του ποδιού μου. Ο καρκίνος δεν μπορεί να με νικήσει. Θα παλέψω και θα κερδίσω τη μάχη για τη ζωή, φτάνει να τον κοιτάζω στα μάτια». Ο πρώτος άνθρωπος που μίλησε στην Ελλάδα για τον καρκίνο με παρρησία, χωρίς κόμπλεξ και ταμπού.
Πριν από 30 χρόνια ίδρυσε τον Σύλλογο Καρκινοπαθών Μακεδονίας Θράκης, την Ομοσπονδία Καρκινοπαθών Ελλάδας, εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Ασθενών με Καρκίνο και συνέδραμε τα μέγιστα στην ίδρυση των περισσότερων Συλλόγων Καρκινοπαθών στην Ελλάδα.
Αν και καρκινοπαθής η ίδια, για δεκαετίες ολόκληρες ήταν ο άμεσος συμπαραστάτης των ασθενών, των συνοδών, η γυναίκα που κόντραρε το «άρρωστο» σύστημα υγείας και πάλευε με τα άγρια θηρία της γραφειοκρατίας. Είχε οργανώσει μέχρι και περίπτερα στα νοσοκομεία για να παρέχουν καφέ σε όσους άνοιγε η αφιλόξενη πόρτα της ασθένειας. Χαρακτηρίστηκε η μάνα όλων των καρκινοπαθών, καθώς όλοι οι ασθενείς ήταν παιδιά της. Ήξερε τα πάντα για τον καρκίνο, έδινε συμβουλές, θάρρος σε όλους, πάλευε, μάχονταν ανιδιοτελώς κάθε μέρα για τον συνάνθρωπο. Τα λόγια είναι ελάχιστα για να αποδώσουν το τεράστιο έργο της
Εγώ, ένα ασήμαντο ανθρωπάκι, ένα τίποτα μπροστά στην μεγαλοψυχία της, εμπνεύστηκα και άρχισα να γράφω το πρωί, πριν από δυο μέρες, ένα διήγημα στο οποίο ξεχωριστή θέση έδινα στην Περσεφόνη, που είχα να τη δω τουλάχιστον οκτώ χρόνια. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας πληροφορήθηκα το θάνατο της.
Είμαι συγκλονισμένος. Η ζωή παίζει απίστευτα παιχνίδια.
Στη μνήμη της Περσεφόνης Μήττα, όλων των καρκινοπαθών, όλων των εθελοντών, όλων όσων έδωσαν μάχη με την ασθένεια, η παγκόσμια κοινότητα οφείλει να εντατικοποιήσει, να κινητοποιήσει κάθε επιστημονική της δύναμη για να μην αισθάνονται μόνοι οι ασθενείς, οι συνοδοί, οι γιατροί και οι εθελοντές.
Με απλά λόγια, δώστε επιτέλους ελπίδα, νικήστε τον καρκίνο.
Καλό παράδεισο στην ολυμπιονίκη του εθελοντισμού, στην μάνα όλων των καρκινοπαθών, στην Περσεφόνη Μήττα.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης.
Αν και καρκινοπαθής η ίδια, για δεκαετίες ολόκληρες ήταν ο άμεσος συμπαραστάτης των ασθενών, των συνοδών, η γυναίκα που κόντραρε το «άρρωστο» σύστημα υγείας και πάλευε με τα άγρια θηρία της γραφειοκρατίας. Είχε οργανώσει μέχρι και περίπτερα στα νοσοκομεία για να παρέχουν καφέ σε όσους άνοιγε η αφιλόξενη πόρτα της ασθένειας. Χαρακτηρίστηκε η μάνα όλων των καρκινοπαθών, καθώς όλοι οι ασθενείς ήταν παιδιά της. Ήξερε τα πάντα για τον καρκίνο, έδινε συμβουλές, θάρρος σε όλους, πάλευε, μάχονταν ανιδιοτελώς κάθε μέρα για τον συνάνθρωπο. Τα λόγια είναι ελάχιστα για να αποδώσουν το τεράστιο έργο της
Εγώ, ένα ασήμαντο ανθρωπάκι, ένα τίποτα μπροστά στην μεγαλοψυχία της, εμπνεύστηκα και άρχισα να γράφω το πρωί, πριν από δυο μέρες, ένα διήγημα στο οποίο ξεχωριστή θέση έδινα στην Περσεφόνη, που είχα να τη δω τουλάχιστον οκτώ χρόνια. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας πληροφορήθηκα το θάνατο της.
Είμαι συγκλονισμένος. Η ζωή παίζει απίστευτα παιχνίδια.
Στη μνήμη της Περσεφόνης Μήττα, όλων των καρκινοπαθών, όλων των εθελοντών, όλων όσων έδωσαν μάχη με την ασθένεια, η παγκόσμια κοινότητα οφείλει να εντατικοποιήσει, να κινητοποιήσει κάθε επιστημονική της δύναμη για να μην αισθάνονται μόνοι οι ασθενείς, οι συνοδοί, οι γιατροί και οι εθελοντές.
Με απλά λόγια, δώστε επιτέλους ελπίδα, νικήστε τον καρκίνο.
Καλό παράδεισο στην ολυμπιονίκη του εθελοντισμού, στην μάνα όλων των καρκινοπαθών, στην Περσεφόνη Μήττα.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης.
