Ένα υπέροχο άρθρο του Κυνηγετικού Συλλόγου Κοζάνης, με μεγάλες αλήθειες | Κ.Σ. ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ

  Αυτά είναι λίγα μόνο, ελάχιστα, αποσπάσματα από τα επίσημα βιβλία του Ελληνικού Δημοτικού σχολείου.

Από την Α’ έως και την ΣΤ’ Δημοτικού, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται τα εξωσχολικά μαργαριτάρια, μία αδιάκοπη προσπάθεια διαστρέβλωσης της πραγματικότητας και... 

 
 

υπέρ-ευαισθητοποίησης των παιδικών ψυχών σε θέματα ζωοφιλίας και οικολογίας. Ακόμη μία στρεβλή Ελληνική πρωτοτυπία.

Σε μορφή αστεϊσμού, παραμυθιού ή πληροφορίας, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ανακρίβειες, φαιδρότητες ή και σκοπιμότητες. Η σπάνια αλεπού, το κατοικίδιο κατσικάκι στο πίσω κάθισμα, τον χορτοφάγο λύκο, τον λύκο κατοικίδιο …

Υπάρχει όμως πάντα η ίδια σταθερά, «ο κακός κυνηγός» και οι «καλές φιλοζωικές και οικολογικές οργανώσεις». Ο «Αρκτούρος», το «Κέντρο περίθαλψης Αίγινας», το «WWF» κλπ. Η «αβάντα» σε όλο της το μεγαλείο.

Τους δίνεται η δυνατότητα και την εκμεταλλεύονται. Γράφοντας από την αρχή σε λευκό χαρτί, σε ανυποψίαστες συνειδήσεις, τους παραλογισμούς τους και τα πιστεύω τους, χωρίς να λογαριάζουν επιπτώσεις για την ισορροπία του ψυχισμού τους. Σαν το παιδάκι φέτος της Ε’ Δημοτικού, που έχασε τον έλεγχο των συναισθημάτων του όταν η γάτα της γειτονιάς άρπαξε το πράσινο παπαγαλάκι που ξέφυγε από το κλουβί και από την εφίδρωση πέρασε στη ναυτία και στους εμέτους. Νευρικός κλονισμός, για μία φυσική διαδικασία που δεν φροντίσαμε να εξοικειώσουμε το παιδί για να μην εκθέσουμε τη γάτα, δημιουργώντας κατά συνέπεια ανισορροπία.
Είναι άραγε ο ρόλος του Δημόσιου σχολείου να ΕΚΠΑΙΔΕΥΕΙ τα παιδιά μας στο να σκέφτονται αυτόνομα ή να υιοθετούν έτοιμες αντιλήψεις και προκαταλήψεις;

Δεν θα έπρεπε τα παιδιά να μαθαίνουν την διαδικασία του μπιφτεκιού μέχρι το πιάτο τους, μέσα από την επίσκεψη σε ένα κρεοπωλείο απ’ ό,τι σε ένα «μπεργκεράδικο»; Κι ας μην επιδιώξουμε την εκδορά και τεμαχισμό κουνελιού των δημόσιων Σκανδιναβικών παιδαγωγικών προγραμμάτων.

Μεγαλωμένοι και γαλουχημένοι ή σωστότερα αποπλανημένοι κι αυτοί όπως ο περισσότερος αστικός πληθυσμός που έκοψε δεσμούς με την φύση, προέκυψαν πολιτικοί σαν τους κ.κ Χατζηδάκη, Χαρδαλιά, Μπιρμπίλη, Τσιρώνη και άλλους, να ορίζουν το ηθικό ως προς την φύση και τα πλάσματα της, τρώγοντας πάπια πορτοκάλι στο ρετιρέ της Μεγάλης Βρεταννίας.

Κάπως έτσι, και με την δική μας υποχωρητικότητα βεβαίως, φτάσαμε στο σήμερα και την ώρα μηδέν.

Να συζητάμε δηλαδή με αφορμή την απαγόρευση μετακίνησης, αν θα πρέπει να προσφύγουν οι Κυνηγετικές Οργανώσεις στο ΣτΕ ή όχι.

Να συζητάμε αν είναι παράπτωμα η έκθεση σε κοινή θέα συλληφθέντος θηράματος ή αν θα πρέπει να μην ανεβάζουμε φωτογραφίες με θηράματα για να μην βρεθούμε κατηγορούμενοι. (Σαν Σύλλογος δώσαμε την μάχη μας).

Να συζητάμε αν ο εκφοβισμός – bullying των κυνηγών και των παιδιών τους μέσα από αναφορές των βιβλίων του Δημοτικού σχολείου για την θανάτωση των χελιδονιών από τους κυνηγούς, πρέπει να αντιμετωπιστεί δικαστικά ή όχι. Θεέ και Κύριε. Σαν το παιδάκι της Δ’ Δημοτικού που ήθελε να ντυθεί καρναβαλάκι κυνηγός και φοβόταν να αντιμετωπίσει το μένος της Κυρίας του. Για πες μας Κυρία, ποιος μεγάλος Έλληνας από την αρχαιότητα μέχρι το ’21 και το ΄40 δεν υπήρξε στη ζωή του κυνηγός;


Πραγματικά, ποιος λογικός νους θα αρνηθεί να διδάσκονται τα παιδιά μας αρχές και αξίες όπως η διατήρηση της ισορροπίας των οικοσυστημάτων, η σημασία της ανακύκλωσης, του σεβασμού και της ευζωίας των ζώων και την πραγματικά καθαρή ενέργεια; Κανείς.


Υπάρχουν όμως και άλλες έννοιες που η οικολογία του καθωσπρεπισμού και της μπίζνας απαγορεύει να αναφέρονται στα σχολικά βιβλία.


Υπάρχει ο βιασμός της υπαίθρου με την εγκατάσταση έως και στις τελευταίες απάτητες κορυφές των βουνών μας, μεταλλικών εκτρωμάτων με τις προπέλες.

Υπάρχει η έννοια της αρμονικής συνύπαρξης του ανθρώπου μέσα στο περιβάλλον ως αναπόσπαστο κομμάτι του. Υπάρχουν έννοιες όπως διαχείριση, αειφορία, προστασία της φύσης, συλλογή τροφής από τη φύση που μόνο βιωματικά μαθαίνονται και ακολουθούν τον άνθρωπο σαν προίκα για πάντα.

«Το κυνήγι αποτελεί ίσως την σημαντικότερη δραστηριότητα βιωματικής εκμάθησης της φύσης για τα παιδιά»

Οι φωλιές των ζώων, τα ίχνη τους, οι φωνές τους, τα χρώματά τους και οι συνήθειες τους, η περιπλάνηση στο δάσος και η επαφή με τα κυνηγόσκυλα αποτελούν μαγικό κόσμο για τα παιδιά βγάζοντάς τα από την αποστείρωση.

Κλείνοντας γεννάτε το ερώτημα. Μα στα αλήθεια. Υπάρχει οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ομάδα θρησκευτική, φυλετική, «σεξουαλική», οπαδική ή συντεχνιακή που θα ανεχόταν με τέτοια απάθεια αυτό το «λιντσάρισμα» μέσω των επίσημων δημόσιων συγγραμμάτων;

Ένα από τα σημαντικότερα συμπεράσματα της κρίσης που πρέπει να μας προβληματίσει είναι, ότι «η συσσωρευμένη ανεκτικότητα χρόνων μας έφερε ως εδώ». Στόχος ήταν πάντοτε η έκδοση της Ετήσιας Ρυθμιστικής και μόνο, έστω και κουτσουρεμένης. Τα πίσω βήματα όμως μας έφεραν τώρα στο χείλος του γκρεμού. Η πολιτική της κοινωνικής προσφοράς, του κατευνασμού και του καλού παιδιού δεν εκτιμήθηκε. Συσπείρωση λοιπόν πίσω από τις Κυνηγετικές μας Οργανώσεις γιατί όπως έλεγε κι ένα παλιό προεκλογικό slogan «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Και ας μην ξεχνάμε συνάδελφοι ότι το καλό παιδί, ενίοτε, κινδυνεύει να το πούνε και …

Ο ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΟΖΑΝΗΣ.

Πηγή: iHunt.gr