Το...
μεγαλύτερο και πιο πυκνοκατοικημένο εξ αυτών είναι η Τανερίφη, η οποία μεταξύ άλλων διαθέτει μονοπάτια πεζοπορίας, ιστορικά χωριά, τοπικές παμπ, αμμώδεις παραλίες, νεροτσουλήθρες καθώς και ένα εθνικό πάρκο με ένα από τα μεγαλύτερα ηφαίστεια του κόσμου.
Ωστόσο, αυτό που δεν θα βρει σίγουρα κανείς στους τουριστικούς οδηγούς είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μέρη για να επισκεφτεί κανείς στο νησί.
Στη νοτιοανατολική ακτή της Τενερίφης, δίπλα στα νερά του ωκεανού, τα ερείπια ενός σανατορίου -τελικά δεν λειτούργησε ποτέ- των αρχών του εικοστού αιώνα εξακολουθούν να κεντρίζουν το ενδιαφέρον κάτω από τον ήλιο της Μεσογείου.
Ένας τεράστιος σταυρός με φόντο τα νερά του Αντλαντικού, εντοπίζεται σε ένα απομονωμένο μέρος Τενερίφης. Πλησιάζοντας πιο κοντά ο επισκέπτης συνειδητοποιεί ότι ο σταυρός ανήκει σε μία «σκελετωμένη» εκκλησία, περιβαλλόμενη από ερειπωμένα κτίρια σε ένα ανώνυμο και εγκαταλελειμμένο χωριό δίπλα στα νερά του ωκεανού.
Μια απόκοσμη και μακάβρια ατμόσφαιρα γίνεται άκρως αισθητή καθώς η πόλη-φάντασμα εκτείνεται πέρα από την άδεια εκκλησία, με δομές όπου σπασμένα κρεβάτια, μπάνια και κεραμικά πλακίδια συνδυάζονται με σκουπίδια και γκράφιτι. Ο λόγος για το Sanatorio de Abona στο νοτιοανατολικό τμήμα του νησιού.
Ο εγκαταλελειμμένος αυτός χώρος χτίστηκε τη δεκαετία του 1940 από τον στρατό του Φράνκο ως τόπος καραντίνας, προκειμένου να φιλοξενήσει τον ολοένα και αυξανόμενο αριθμό κρουσμάτων των νοσούντων με λέπρα. Η αποικία είχε σχεδιαστεί ώστε να περιλαμβάνει μια κατοικημένη περιοχή, μια εκκλησία, ένα νοσοκομείο, ένα σχολείο και γραφεία.
Στην ουσία όμως, δεν φιλοξένησε ποτέ ούτε έναν ασθενή, καθώς πριν την ολοκλήρωση της κατασκευής της ανακαλύφθηκε η θεραπεία για την αντιμετώπιση της λέπρας. Αν και η τοποθεσία χρησιμοποιήθηκε από το στρατό ως μέρος εκπαίδευσης, τελικά εγκαταλείφθηκε και σιγά σιγά άρχισε να μετατρέπεται σε σημείο αναφοράς για τους λάτρεις των γκραφίτι και της ρέιβ μουσικής.
