Μιχαήλ Βιδάλης
Το μακιαβελιστικό εγχώριο πολιτικό σύστημα κατευνασμού των μαζών επένδυσε έντεχνα στο «σανίδι» και στο «πάλκο»
Σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον...
λειτουργούν αρτιότερα τα λεγόμενα «συγκοινωνούντα» δοχεία, με αναλόγως θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα για τις κοινωνίες. Ενδεικτικά, η #MeToo εκστρατεία στα κοινωνικά δίκτυα, που ξαφνικά έγινε επίκαιρη και στη χώρα μας, προέκυψε αρχικά ως αντίδραση έναντι των σεξουαλικών αδικημάτων του καταδικασθέντος Αμερικανού κινηματογραφικού παραγωγού Harvey Weinstein (2020). Επίσης, η περίπτωση του καταδικασθέντος παιδεραστή και «αυτόχειρα» Jeffrey Epstein (2019), που απεβίωσε αιφνίδια ενώ συνδεόταν με το διεθνές jet set που περιλάμβανε έναν Πρόεδρο των Η.Π.Α., πολιτικούς και έναν πρίγκηπα της Αγγλίας, αποτέλεσε ευκαιρία να τεθεί η έρευνα στο αρχείο. Στο δε σχετικά πρόσφατο παρελθόν προβάλλει και η θρυλική μα αμφιλεγόμενη μορφή του ταλαντούχου Michael Jackson.
Στη χώρα μας η θαρραλέα εξομολόγηση της αθλήτριας που φέρεται να επιβεβαίωσε γνωστός ολυμπιονίκης του χώρου, αποτέλεσε το έναυσμα για ντόμινο επώνυμων καταγγελιών για σεξουαλικά αδικήματα κατά ανηλίκων, φοιτητών υποκριτικής ή ηθοποιών στην απαρχή της καριέρας τους. Σκηνοθέτες και ηθοποιοί, η υποτιθέμενη «αφρόκρεμα» του καλλιτεχνικού κόσμου, συντάραξαν την Ελληνική κοινωνία που τους προσελάμβανε ως είδωλα και παραδείγματα προς μίμηση. Οι Δ.Λ., Π. Χ., Π.Φ., και πλήθος άλλων φαινομενικά ευυπόληπτων καλλιτεχνών που προέβαλαν τα ΜΜΕ ως πρότυπο για τη νεολαία και οι πολιτικοί μας έσπευδαν να φωτογραφηθούν μαζί τους, αποτελούν άλλη μία υπενθύμιση του γνωστού γνωμικού «ότι λάμπει δεν είναι χρυσός» (Ο υπογράφων δεν παραθέτει τα ονόματα των εναγόμενων καθώς οι δικαστικές υποθέσεις δεν έχουν τελεσιδικήσει). Παραδόξως, οι περισσότεροι δείχνουν έκπληκτοι ή δηλώνουν άγνοια, αν και ο «καναπές του σκηνοθέτη» αποτελεί παγκόσμιο μυστικό. Το φαινόμενο δεν δείχνει να εμφανίζει σημάδια κόπωσης καθώς οι καταγγελίες πληθαίνουν, τόσο κατά των υποτιθέμενων ενόχων όσο και νέων υπόπτων. Ενδεικτικό του ότι είμαστε μόνο στην αρχή του «αποστήματος» ή μάλλον στην κορυφή του «παγόβουνου», που ορισμένοι φρονούν ότι θα ενοχλήσει την εμπλεκόμενη εξουσία η οποία θα φροντίσει να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη και να περιορίσει ουσιαστικά τις έρευνες.
Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης συνεχίζει να μας εκπλήσσει με τις πολυποίκιλες δραστηριότητες του στο ξέπλυμα «βρώμικου χρήματος», αμοραλιστικής κερδοσκοπίας, και τώρα της φημολογούμενης διασύνδεσης του με μέρος του παραπάνω κυκλώματος παιδεραστίας. Σουρεαλιστικά, οι καλλιτέχνες προβάλλονται ως «απελευθερωμένοι», ενώ οι αρνητές της διαστροφής χαρακτηρίζονται ως μη «προοδευτικοί» ή συντηρητικοί, υπάρχει δε μία εισαγόμενη τάση για ποινικοποίηση των διαφωνούντων με τις «εναλλακτικές μορφές» σεξουαλικής έκφρασης. Οι πολίτες αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι οι πολιτικές φανφάρες και οι δήθεν μεγαλοϊδεατισμοί αποτελούν παραπέτασμα καπνού ενός lifestyle των ολίγων εις βάρος των πολλών. Υπό τέτοιους όρους δεν νοείται συνταγματική δημοκρατία, όμως αυτό δεν αποτελεί θέμα της παρούσας οπτικής.
Το μακιαβελιστικό εγχώριο πολιτικό σύστημα κατευνασμού των μαζών επένδυσε έντεχνα στο «σανίδι» και στο «πάλκο» (λαϊκιστί «σκυλάδικο») προκειμένου να εγγυηθεί την μακροημέρευση του και να διαχειριστεί την καλοζωία της εξουσίας (Η εξουσία φέρεται να αποτελεί και το ισχυρότερο διεγερτικό, γεγονός που δεν διαφεύγει της προσοχής των κυβερνήσεων και προσώπων από θέσεις κύρους ή αναγνωρισιμότητας). Προβάλει μία κατάσταση πολυποίκιλης ηθικής σήψης που τα ΜΜΕ ως εντολοδόχοι της εξουσίας συγκαλύπτουν επιμελώς (Θυμόμαστε τι υποστήριζε γνωστό τηλεοπτικό κανάλι για τον γνωστό σκηνοθέτη-ηθοποιό.;).
Ως έρευνα, αν ρωτούσαμε κάποιον άνθρωπο νεότερο των σαράντα ετών να μας αναφέρει ένα σύγχρονο και ταλαντούχο ζωγράφο, γλύπτη, αρχιτέκτονα ή φωτογράφο, πιθανότατα θα αδυνατούσε να απαντήσει. Όμως με περισσή ευκολία θα μας ανέφερε αρκετούς υποψήφιους της τηλεοπτικής εκπομπής που υπόσχεται να αναδείξει τον επόμενο τραγουδιστή, το νέο «αστέρι» της ερμηνείας. Όμως, νοείται σύγχρονο πολιτισμικό μοντέλο με τη μυωπική εμμονή στο ώπα ή την κλειδαρότρυπα;
Σε γενικές γραμμές, για να μην είμαστε απόλυτοι ή ισοπεδωτικοί καθώς όντως υπάρχουν δημιουργικές οάσεις, αυτός είναι ο νεοελληνικός ή μάλλον, νεοταξικός πολιτισμός του αποκρυφισμού, και αυτοί είναι οι συχνά διαπλεκόμενοι πολιτικοί που αναδεικνύει κατ’ εξακολούθηση ο φαινομενικά ναρκωμένος λαός μας (Έγκλημα κατά συρροή)…
Στη χώρα μας η θαρραλέα εξομολόγηση της αθλήτριας που φέρεται να επιβεβαίωσε γνωστός ολυμπιονίκης του χώρου, αποτέλεσε το έναυσμα για ντόμινο επώνυμων καταγγελιών για σεξουαλικά αδικήματα κατά ανηλίκων, φοιτητών υποκριτικής ή ηθοποιών στην απαρχή της καριέρας τους. Σκηνοθέτες και ηθοποιοί, η υποτιθέμενη «αφρόκρεμα» του καλλιτεχνικού κόσμου, συντάραξαν την Ελληνική κοινωνία που τους προσελάμβανε ως είδωλα και παραδείγματα προς μίμηση. Οι Δ.Λ., Π. Χ., Π.Φ., και πλήθος άλλων φαινομενικά ευυπόληπτων καλλιτεχνών που προέβαλαν τα ΜΜΕ ως πρότυπο για τη νεολαία και οι πολιτικοί μας έσπευδαν να φωτογραφηθούν μαζί τους, αποτελούν άλλη μία υπενθύμιση του γνωστού γνωμικού «ότι λάμπει δεν είναι χρυσός» (Ο υπογράφων δεν παραθέτει τα ονόματα των εναγόμενων καθώς οι δικαστικές υποθέσεις δεν έχουν τελεσιδικήσει). Παραδόξως, οι περισσότεροι δείχνουν έκπληκτοι ή δηλώνουν άγνοια, αν και ο «καναπές του σκηνοθέτη» αποτελεί παγκόσμιο μυστικό. Το φαινόμενο δεν δείχνει να εμφανίζει σημάδια κόπωσης καθώς οι καταγγελίες πληθαίνουν, τόσο κατά των υποτιθέμενων ενόχων όσο και νέων υπόπτων. Ενδεικτικό του ότι είμαστε μόνο στην αρχή του «αποστήματος» ή μάλλον στην κορυφή του «παγόβουνου», που ορισμένοι φρονούν ότι θα ενοχλήσει την εμπλεκόμενη εξουσία η οποία θα φροντίσει να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη και να περιορίσει ουσιαστικά τις έρευνες.
Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης συνεχίζει να μας εκπλήσσει με τις πολυποίκιλες δραστηριότητες του στο ξέπλυμα «βρώμικου χρήματος», αμοραλιστικής κερδοσκοπίας, και τώρα της φημολογούμενης διασύνδεσης του με μέρος του παραπάνω κυκλώματος παιδεραστίας. Σουρεαλιστικά, οι καλλιτέχνες προβάλλονται ως «απελευθερωμένοι», ενώ οι αρνητές της διαστροφής χαρακτηρίζονται ως μη «προοδευτικοί» ή συντηρητικοί, υπάρχει δε μία εισαγόμενη τάση για ποινικοποίηση των διαφωνούντων με τις «εναλλακτικές μορφές» σεξουαλικής έκφρασης. Οι πολίτες αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι οι πολιτικές φανφάρες και οι δήθεν μεγαλοϊδεατισμοί αποτελούν παραπέτασμα καπνού ενός lifestyle των ολίγων εις βάρος των πολλών. Υπό τέτοιους όρους δεν νοείται συνταγματική δημοκρατία, όμως αυτό δεν αποτελεί θέμα της παρούσας οπτικής.
Το μακιαβελιστικό εγχώριο πολιτικό σύστημα κατευνασμού των μαζών επένδυσε έντεχνα στο «σανίδι» και στο «πάλκο» (λαϊκιστί «σκυλάδικο») προκειμένου να εγγυηθεί την μακροημέρευση του και να διαχειριστεί την καλοζωία της εξουσίας (Η εξουσία φέρεται να αποτελεί και το ισχυρότερο διεγερτικό, γεγονός που δεν διαφεύγει της προσοχής των κυβερνήσεων και προσώπων από θέσεις κύρους ή αναγνωρισιμότητας). Προβάλει μία κατάσταση πολυποίκιλης ηθικής σήψης που τα ΜΜΕ ως εντολοδόχοι της εξουσίας συγκαλύπτουν επιμελώς (Θυμόμαστε τι υποστήριζε γνωστό τηλεοπτικό κανάλι για τον γνωστό σκηνοθέτη-ηθοποιό.;).
Ως έρευνα, αν ρωτούσαμε κάποιον άνθρωπο νεότερο των σαράντα ετών να μας αναφέρει ένα σύγχρονο και ταλαντούχο ζωγράφο, γλύπτη, αρχιτέκτονα ή φωτογράφο, πιθανότατα θα αδυνατούσε να απαντήσει. Όμως με περισσή ευκολία θα μας ανέφερε αρκετούς υποψήφιους της τηλεοπτικής εκπομπής που υπόσχεται να αναδείξει τον επόμενο τραγουδιστή, το νέο «αστέρι» της ερμηνείας. Όμως, νοείται σύγχρονο πολιτισμικό μοντέλο με τη μυωπική εμμονή στο ώπα ή την κλειδαρότρυπα;
Σε γενικές γραμμές, για να μην είμαστε απόλυτοι ή ισοπεδωτικοί καθώς όντως υπάρχουν δημιουργικές οάσεις, αυτός είναι ο νεοελληνικός ή μάλλον, νεοταξικός πολιτισμός του αποκρυφισμού, και αυτοί είναι οι συχνά διαπλεκόμενοι πολιτικοί που αναδεικνύει κατ’ εξακολούθηση ο φαινομενικά ναρκωμένος λαός μας (Έγκλημα κατά συρροή)…
