Εσύ, νεαρέ/ά, που τα βράδια πηγαίνεις στις πλατείες να διασκεδάσεις (;) μόνο θυμό και απογοήτευση μου προκαλείς. Γίνεσαι ένα κομμάτι μιας μάζας, συμπεριφέρεσαι όπως σου υποδεικνύουν κάποιοι ανεγκέφαλοι, και, το πιο τραγικό, νομίζεις ότι κάνεις την επανάστασή σου.
Ποια...
επανάσταση; Δεν καταλαβαίνεις ότι γίνεσαι πιόνι στη σκακιέρα εκείνων που θέλουν να επιβάλλουν στην κοινωνία μας μέτρα περιορισμού, αυταρχικότητας και ελέγχου; Δεν καταλαβαίνεις ότι είσαι, χωρίς να το καταλαβαίνεις, κορόιδο;
Η απάντηση βρίσκεται μπροστά σου. Δες λίγο τα μέτρα που παίρνει η εξουσία, όπου εκείνη θέλει. Σε πλατείες με αστυνόμευση δεν πας, φοβάσαι! Εκεί που δεν έρχονται το παίζεις αρχηγός και μάγκας(; ) Σε ποιον; Σ’ εκείνους που δεν μπορούν να κοιμηθούν το βράδυ απ’ τη φασαρία σου; Στα γεροντάκια (και όχι μόνο) που πεθαίνουν στα νοσοκομεία, γιατί δεν τα προφυλάσσεις; Να μη σχολιάσω τα σκουπίδια που αφήνεις όταν φεύγεις ή αυτά που λένε οι γύρω κάτοικοι περί ναρκωτικών, βίας, sex στις πυλωτές κλπ.
Δεν πιστεύω ότι όλοι αυτοί που διασκεδάζουν στις πλατείες κάνουν τέτοια πράγματα. Και μόνο όμως με την ιδέα ότι συγχρωτίζομαι με «ζώα» που αφοδεύουν στις γωνίες, δεν θα πατούσα ποτέ το πόδι μου εκεί. Δεν θα τους έδινα άλλοθι.
Και μη νομίζεις ότι σε θέλω κλεισμένο στο σπίτι, με βουλωμένο το στόμα σου. Όχι! Βγές, φώναξε! διασκέδασε! Όχι όμως σε βάρος μου. Μην βάζεις σε κίνδυνο τη ζωή μου, δεν έχεις τέτοιο δικαίωμα. Δεν είμαι εγώ ο εχθρός σου. Φυλάξου λίγο, κράτα κάποιες αποστάσεις από άτομα που δεν τα ξέρεις, παραβίασε αν θες και το ωράριο. Να θυμάσαι όμως. Δεν είμαστε σε πόλεμο. Όλοι ζοριζόμαστε. Οι περισσότεροι από εμάς τα έχουμε πάρει στο κρανίο με τις απαγορεύσεις και τα μέτρα. Όμως δεν «βιάζουμε» το γείτονα, το φίλο, τους ανθρώπους που κινδυνεύουν περισσότερο από τον ιό. Αυτός είναι ο εύκολος δρόμος. Ο δύσκολος θέλει μυαλό, θέλει μαγκιά, όχι όμως του κ@λου, αλλά πραγματική.
Και κάτι τελευταίο. Αν νομίζεις ότι με τη στάση σου θα χτυπήσεις τα κακώς κείμενα, κοιμάσαι ύπνο βαθύ. Δεν σου αξίζει καμμιά ελευθερία και καμιά δημοκρατία. Εσύ θέλεις ένα δήμιο πάνω απ’ το κεφάλι σου. Το κακό είναι ότι εσύ τον δημιουργείς!
Η απάντηση βρίσκεται μπροστά σου. Δες λίγο τα μέτρα που παίρνει η εξουσία, όπου εκείνη θέλει. Σε πλατείες με αστυνόμευση δεν πας, φοβάσαι! Εκεί που δεν έρχονται το παίζεις αρχηγός και μάγκας(; ) Σε ποιον; Σ’ εκείνους που δεν μπορούν να κοιμηθούν το βράδυ απ’ τη φασαρία σου; Στα γεροντάκια (και όχι μόνο) που πεθαίνουν στα νοσοκομεία, γιατί δεν τα προφυλάσσεις; Να μη σχολιάσω τα σκουπίδια που αφήνεις όταν φεύγεις ή αυτά που λένε οι γύρω κάτοικοι περί ναρκωτικών, βίας, sex στις πυλωτές κλπ.
Δεν πιστεύω ότι όλοι αυτοί που διασκεδάζουν στις πλατείες κάνουν τέτοια πράγματα. Και μόνο όμως με την ιδέα ότι συγχρωτίζομαι με «ζώα» που αφοδεύουν στις γωνίες, δεν θα πατούσα ποτέ το πόδι μου εκεί. Δεν θα τους έδινα άλλοθι.
Και μη νομίζεις ότι σε θέλω κλεισμένο στο σπίτι, με βουλωμένο το στόμα σου. Όχι! Βγές, φώναξε! διασκέδασε! Όχι όμως σε βάρος μου. Μην βάζεις σε κίνδυνο τη ζωή μου, δεν έχεις τέτοιο δικαίωμα. Δεν είμαι εγώ ο εχθρός σου. Φυλάξου λίγο, κράτα κάποιες αποστάσεις από άτομα που δεν τα ξέρεις, παραβίασε αν θες και το ωράριο. Να θυμάσαι όμως. Δεν είμαστε σε πόλεμο. Όλοι ζοριζόμαστε. Οι περισσότεροι από εμάς τα έχουμε πάρει στο κρανίο με τις απαγορεύσεις και τα μέτρα. Όμως δεν «βιάζουμε» το γείτονα, το φίλο, τους ανθρώπους που κινδυνεύουν περισσότερο από τον ιό. Αυτός είναι ο εύκολος δρόμος. Ο δύσκολος θέλει μυαλό, θέλει μαγκιά, όχι όμως του κ@λου, αλλά πραγματική.
Και κάτι τελευταίο. Αν νομίζεις ότι με τη στάση σου θα χτυπήσεις τα κακώς κείμενα, κοιμάσαι ύπνο βαθύ. Δεν σου αξίζει καμμιά ελευθερία και καμιά δημοκρατία. Εσύ θέλεις ένα δήμιο πάνω απ’ το κεφάλι σου. Το κακό είναι ότι εσύ τον δημιουργείς!
Ζ.Ν.
