και μερικοί τυχωδιώκτες Έλληνες, που για να σώσουν το κεφάλι τους αλλαξοπιστούσαν και πήγαιναν με το μέρος των Τούρκων. Ένας απ’αυτούς ήταν και ο Γιακωβάκης Λάλας – γνωστός περισσότερο ως καπετάν Ντουνιάς – που ήταν έμπορος από την Ικαρία και είχε δικά του καράβια. Το 1653 όμως, όπως γύριζε στο νησί του φορτωμένος με πολύτιμες πραμάτειες, τον έπιασε ο Αλγερινός κουρσάρος Αλή Μαμίς, που τρομοκρατούσε τότε το Αιγαίο.
Ο Λάλας που ήταν ωραίο παλικάρι, αντί να πουληθεί στα σκλαβοπάζαρα στο Τούνεζι, υποχρεώθηκε να γίνει σκλάβος στον τρομερό εκείνο πειρατή.
Σιγά-σιγά, άρχισε να κερδίζει τη συμπάθεια του αφέντη του και μια μέρα ο Μαμίς του έδωσε την ελευθερία του. Εκείνος, όμως, που είχε συνηθίσει τη ζωή του πειρατή, αντί να γυρίσει στο νησί του αγόρασε ένα καράβι, διάλεξε μερικούς άντρες και από κείνη τη στιγμή έγινε ο χειρότερος από κάθε άλλον πειρατή.Δεν λογάριαζε ούτε Έλληνα ούτε Τούρκο και ούτε λυπόταν κανέναν. Όσους έπιανε αυτός και οι άντρες του, τους παλούκωναν και τους κρεμούσαν στα σκοινιά των καταρτιών τους. Έτσι, όταν οι δυστυχισμένοι νησιώτες μιλούσαν για τον Λάλα και τους συντρόφους του, έλεγαν ότι οι άνθρωποι αυτοί ήταν «του σκοινιού και του παλουκιού». Τη φράση αυτή, που έμεινε ως τα χρόνια μας, τη λέμε, όταν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε ανθρώπους χαμηλής κοινωνικής τάξης, ανθρώπους μειωμένης ηθικής και διεφθαρμένους, περιθωριακούς
ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
