Στα ὄνειρά μου ἔρχεται συχνὰ ἡ μακρινὴ φωνὴ τῆς μάνας τρελῆς στοὺς ἔρημους δρόμους καὶ μὲ ρωτάει μὲ παράπονο ἂν κλαῖνε ἀκόμα τὰ ματοπήγαδα... Μὲ ρωτάει γιὰ κάποιους πραγματικοὺς ἥρωες τοῦ ποδοσφαίρου. Ἦταν παιδιὰ τῆς γὴς τοῦ Πόντου. Δὲν ἔπαιξαν ποτέ σὲ μεγάλες ὀργανώσεις.
Δὲν λατρεύτηκαν ποτὲ ὡς θεοὶ ἀπὸ τὸ ἀφιονισμένο πλῆθος, δὲν εἶδαν ποτὲ τοὺς ὀπαδοὺς νὰ γεμίζουν πλατεῖες καὶ νὰ κλείνουν δρόμους γιὰ νὰ ἐκδηλώσουν τὴν ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια τους (τί χυδαῖες ποὺ φαίνονται, ὁρισμένες φορές, οἱ λέξεις).
Οἱ ἥρωες (ἂν ἀκόμα ἔχουν, ἀκόμα, νόημα οἱ λέξεις) τῆς ὁμάδας «Πόντος» ἦταν καθηγητές, μαθητὲς καὶ ἀπόφοιτοί του κολεγίου Ἀνατολία τῆς Μερζιφούντας.
Οἱ μαθητὲς ἀποφάσισαν νὰ τιμήσουν τὴν φανέλα τους καὶ γὶ αὐτό, παρὰ τὴν τρομοκρατία καὶ τὶς ἀπειλὲς τῶν Κεμαλικῶν, ἀγωνίστηκαν μὲ ἐμφάνιση ποὺ θυμίζει τὴν γαλανόλευκη (ἄσπρες καὶ γαλάζιες ρίγες) καὶ στὴν μέση τὸ γράμμα Π. Αὐτὸ θὰ ἀποτελέσει τὴν βασικὴ κατηγορία τῶν Κεμαλικῶν, οἱ ὁποῖοι θὰ ὁδηγήσουν τοὺς Ἕλληνες ἀθλητὲς στὸ «δικαστήριο» μὲ τὴν κατηγορία τῆς ἐσχάτης προδοσίας (12 Φεβρουαρίου 1921) καὶ τὸν Ἰούνιο τοῦ ἴδιου χρόνου θὰ ἀπαγχονιστοῦν στὴν Ἀμάσεια!
Ἡ μάνα τρελὴ στοὺς ἔρημούς τους δρόμους μὲ ρωτάει ἀπεγνωσμένα ἂν μιλᾶνε γιὰ αὐτοὺς τοὺς ἥρωες τοῦ ποδοσφαίρου καὶ τῆς πατρίδας στὶς δεκάδες τηλεοπτικὲς καὶ ραδιοφωνικὲς ἐκπομπές. Μήπως ἀναφέρουν ἕνα μονόστηλο οἱ δεκάδες ἀθλητικὲς ἐφημερίδες ἢ τοὺς μνημονεύουν ὅλα ἐκεῖνα τὰ τέρατα τῆς μνήμης, ποὺ θυμοῦνται ἀκόμα καὶ τὸ δευτερόλεπτο ποὺ σημειώθηκε κάποιο γκόλ, σὲ κάποιον ἀγώνα, πρὶν τριάντα χρόνια (ἦταν, βλέπετε, πολὺ σοβαρὸ γεγονὸς γιὰ τὴ μετέπειτα ζωή τους).
Οἱ ἥρωες (ἂν ἀκόμα ἔχουν, ἀκόμα, νόημα οἱ λέξεις) τῆς ὁμάδας «Πόντος» ἦταν καθηγητές, μαθητὲς καὶ ἀπόφοιτοί του κολεγίου Ἀνατολία τῆς Μερζιφούντας.
Οἱ μαθητὲς ἀποφάσισαν νὰ τιμήσουν τὴν φανέλα τους καὶ γὶ αὐτό, παρὰ τὴν τρομοκρατία καὶ τὶς ἀπειλὲς τῶν Κεμαλικῶν, ἀγωνίστηκαν μὲ ἐμφάνιση ποὺ θυμίζει τὴν γαλανόλευκη (ἄσπρες καὶ γαλάζιες ρίγες) καὶ στὴν μέση τὸ γράμμα Π. Αὐτὸ θὰ ἀποτελέσει τὴν βασικὴ κατηγορία τῶν Κεμαλικῶν, οἱ ὁποῖοι θὰ ὁδηγήσουν τοὺς Ἕλληνες ἀθλητὲς στὸ «δικαστήριο» μὲ τὴν κατηγορία τῆς ἐσχάτης προδοσίας (12 Φεβρουαρίου 1921) καὶ τὸν Ἰούνιο τοῦ ἴδιου χρόνου θὰ ἀπαγχονιστοῦν στὴν Ἀμάσεια!
Ἡ μάνα τρελὴ στοὺς ἔρημούς τους δρόμους μὲ ρωτάει ἀπεγνωσμένα ἂν μιλᾶνε γιὰ αὐτοὺς τοὺς ἥρωες τοῦ ποδοσφαίρου καὶ τῆς πατρίδας στὶς δεκάδες τηλεοπτικὲς καὶ ραδιοφωνικὲς ἐκπομπές. Μήπως ἀναφέρουν ἕνα μονόστηλο οἱ δεκάδες ἀθλητικὲς ἐφημερίδες ἢ τοὺς μνημονεύουν ὅλα ἐκεῖνα τὰ τέρατα τῆς μνήμης, ποὺ θυμοῦνται ἀκόμα καὶ τὸ δευτερόλεπτο ποὺ σημειώθηκε κάποιο γκόλ, σὲ κάποιον ἀγώνα, πρὶν τριάντα χρόνια (ἦταν, βλέπετε, πολὺ σοβαρὸ γεγονὸς γιὰ τὴ μετέπειτα ζωή τους).
Μήπως κάποια κινηματογραφικὴ ταινία; κάποιο βιβλίο; ἢ ἔστω κάποιο τραγουδάκι τοὺς ἀναφέρει;
Κατεβάζω ντροπιασμένος τὸ κεφάλι μου.
Μοῦ λέει καὶ μοῦ ξαναλέει τὰ ὀνόματα, μήπως καὶ τὰ ἔχω ἀκούσει σὲ κάποια ἰαχὴ τῶν φιλάθλων
- Γ. Θεοχαρίδης,
- Χ. Γεωργίου,
- Α. Συμεών,
- Α. Παυλίδης,
- Ἀνανιάδης
Κατεβάζω ἀκόμα πιὸ ντροπιασμένος τὸ κεφάλι μου.
Τότε ἐκείνη ἀνεβάζει τὸν τόνο τῆς φωνής της καὶ ὠρύεται:
«Τί ἠρωικότερο ἔχει νὰ ἐπιδείξει τὸ Ἑλληνικὸ καὶ τὸ παγκόσμιο ποδόσφαιρο ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς ἥρωες; Καλὰ οἱ ξένοι, ἀλλὰ τί θὰ πείραζε, ὅλες τὶς Ἑλληνικὲς ὁμάδες, νὰ ἀγωνιστοῦν γιὰ μία μόνο ἀγωνιστική, μὲ ἕνα περιβραχιόνιο μὲ τὸ γράμμα Π»;
Κατεβάζω καὶ ἄλλο τὸ κεφάλι μου.
Κατεβάζω καὶ ἄλλο τὸ κεφάλι μου.
Κάθε 19 Μαΐου, ἡμέρα μνήμης τῆς γενοκτονίας τῶν Ποντίων, θὰ ξανάρθει ἡ μάνα τρελὴ στοὺς ἔρημούς τους δρόμους καὶ μὲ τὸν ἀλαφροΐσκιωτο τρόπο της θὰ μὲ ξαναρωτήσει:
«γιατί κλαῖν τὰ ματοπήγαδα;» καὶ ἀκόμα δὲν ἔχω βρεῖ ἀπάντηση. Μήπως κανένας ἀπὸ σᾶς γνωρίζει;
«γιατί κλαῖν τὰ ματοπήγαδα;» καὶ ἀκόμα δὲν ἔχω βρεῖ ἀπάντηση. Μήπως κανένας ἀπὸ σᾶς γνωρίζει;
_____________________________________________________
Από το γήπεδο στην Αγχόνη ο Ελληνικός Αθλητικός Σύλλογος Μερζιφούντας «Πόντος»
Ο Ελληνικός Αθλητικός Σύλλογος «Πόντος», ιδρύθηκε από αποφοίτους του Κολλεγίου «Ανατόλια» της Μερζιφούντας το 1903. Στη διοίκησή του συμμετείχαν τόσο οι μαθητές όσο και οι δάσκαλοι του κολλεγίου, ενώ η δραστηριότητά του αφορούσε τους τομείς του πνεύματος, της τέχνης και του αθλητισμού, φτάνοντας το 1913, τα 180 μέλη. Ο σύλλογος διέθετε τρία τμήματα: το φιλολογικό, το οποίο οργάνωνε τακτικές συζητήσεις για ποικίλα θέματα και διαγωνισμούς, το αθλητικό, το οποίο διοργάνωνε αθλητικούς αγώνες, και το μουσικό, με διευθυντή επί σειρά ετών το Ν. Σ. Σειρηνίδη, το οποίο από το 1913 είχε ορχήστρα εγχόρδων. Επίσης, ο σύλλογος διοργάνωνε ερασιτεχνικές θεατρικές παραστάσεις, ενώ το 1910 ο σύλλογος ανέλαβε την έκδοση του περιοδικού Πόντος.
Ο Ελληνικός Αθλητικός Σύλλογος «Πόντος» κατέχει ιδιαίτερη θέση μεταξύ των συλλόγων του Πόντου εξαιτίας της ιδιαιτερότητας του χαρακτήρα του, αφού συγκροτήθηκε στο πλαίσιο ενός σχολείου και ταυτόχρονα εργάστηκε για το Ποντιακό Ζήτημα, διακηρύσσοντας την Ελληνική Εθνική ταυτότητα των μελών του!
Ο Ελληνικός Αθλητικός Σύλλογος «Πόντος», συμπυκνώνει την νεότερη ιστορία των Ελλήνων, η οποία κατέληξε με ευθύνη των Νεότουρκων και των Κεμαλικών στην Γενοκτονία. Στις 12 Φεβρουαρίου 1921 θα γίνει η σύλληψη των μαθητών - αθλητών του αθλητικού συλλόγου «Πόντος», οι οποίοι θα απαγχονιστούν στα μέσα Ιουνίου του ίδιου έτους στην Αμάσεια. Ειδικότερα, οι μαθητές- αθλητές της ποδοσφαιρικής ομάδας «Πόντος» θα καταδικασθούν σε θάνατο έχοντας σαν βασική κατηγορία την εμφάνιση της ομάδας: άσπρες και μπλε οριζόντιες ρίγες και το γράμμα «Π» στο στήθος! Έτσι η ποδοσφαιρική ομάδα και οι αθλητές της, μικροί μαθητές, νέοι άνθρωποι ήταν ανάμεσα στα θύματα της Γενοκτονίας, που δολοφονήθηκαν μετά την διαδικασία των αποκαλούμενων «δικαστηρίων ανεξαρτησίας».
♦ eptalofoskilkis.blogspot.gr ♦
