Η νέα ποιητική συλλογή του Γιάννη Παπαγεωργίου
«Εκείνοι βγήκαν από το βάθος της σκοτεινής σπηλιάς που τους είχαν καταδικάσει για αιώνες να βρίσκονται μεταξύ ζωής και καθημερινού ολέθρου.
Άφησαν τον πόνο που κουβαλούσαν διαρκώς στο μέσα και στο έξω της ύπαρξής τους να πέσει κάτω και σαν αποκαθαρμένοι τώρα φώναξαν :
«Ελευθερία ή θάνατος.
Δεν έχει τώρα πισωγύρισμα.
Ή...
Άφησαν τον πόνο που κουβαλούσαν διαρκώς στο μέσα και στο έξω της ύπαρξής τους να πέσει κάτω και σαν αποκαθαρμένοι τώρα φώναξαν :
«Ελευθερία ή θάνατος.
Δεν έχει τώρα πισωγύρισμα.
Ή...
θα τα χάσουμε όλα ή θα βγούμε στο φως και στον ήλιο, να γραφούμε και πάλι στα κατάστιχα του κόσμου, να δείξουμε ότι υπάρχουμε κι εμείς, ότι έχουμε φωνή και λόγο. Κι ο λόγος είναι πολύ μεγάλο όπλο.
Και αν χρειαστεί θ’ αδράξουμε όσα άρματα μας απόμειναν και θα κυνηγήσουμε τ’ άπιαστο όραμα.
Γιατί το δίκαιο είναι η μεγαλύτερη δύναμη και δε μπορεί να το σβήσει κανείς δυνάστης, ούτε ο ισχυρότερος στρατός, αυτό θα βρίσκει τον τρόπο να βγαίνει πάνω στην επιφάνεια και να φωτίζει τον κόσμο που πορεύεται στο χρόνο τον ατελείωτο.»
Τους πήραν τα σύννεφα, τους πήρε ο ουρανός.»
Απόσπασμα από τον πρόλογο της νέας ποιητικής συλλογής του Γιάννη Παπαγεωργίου, φιλόλογου, αφιερωμένη στα 200 χρόνια από το μεγάλο ξεσηκωμό, την Επανάσταση του 1821, όπου μια φούχτα Έλληνες αψήφησαν τους νόμους της λογικής και του φόβου και τα έβαλαν με μια ολόκληρη αυτοκρατορία.
Τα ποιήματα, έμμετρα αλλά και σε ελεύθερο στίχο, αναφέρονται σε πτυχές του Αγώνα των Ελλήνων αλλά σε ένα σημαντικό αριθμό αγωνιστών του ’21 περιγράφοντας εικόνες από τη ζωή τους και πτυχές εκείνων των στιγμών.
Αφιερωμένα στον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, Ανδρούτσο, Διάκο, Εμμανουήλ Παπά, Γεωργάκη Ολύμπιο, στον Ιερό Λόχο και σε άλλα πρόσωπα και γεγονότα.
Ταξίδια στο χρόνο και στον τόπο που έζησαν και μεγαλούργησαν εκείνοι.
Ένα ποίημα από την ποιητική συλλογή «Του Μαρτίου η μέρα»
Σ’ ΕΝΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΣΤΑ ΠΙΕΡΙΑ
Σ’ ένα μονοπάτι στα Πιέρια
έστησαν ενέδρα κλέφτες, τα θεριά.
Άγρυπνο το βλέμμα, βράχος η καρδιά
η ματιά φαρμάκι, στάζει αδικιά.
Τούρκους καρτεράνε στην ανηφοριά
πόλεμο αρχινάνε, ζουν μες τη φωτιά.
Δώσαν στα παιδιά τους φάρμακο κρυφά
ύπνο τους εφέραν, μένουν σιωπηλά.
Και αν χρειαστεί θ’ αδράξουμε όσα άρματα μας απόμειναν και θα κυνηγήσουμε τ’ άπιαστο όραμα.
Γιατί το δίκαιο είναι η μεγαλύτερη δύναμη και δε μπορεί να το σβήσει κανείς δυνάστης, ούτε ο ισχυρότερος στρατός, αυτό θα βρίσκει τον τρόπο να βγαίνει πάνω στην επιφάνεια και να φωτίζει τον κόσμο που πορεύεται στο χρόνο τον ατελείωτο.»
Τους πήραν τα σύννεφα, τους πήρε ο ουρανός.»
Απόσπασμα από τον πρόλογο της νέας ποιητικής συλλογής του Γιάννη Παπαγεωργίου, φιλόλογου, αφιερωμένη στα 200 χρόνια από το μεγάλο ξεσηκωμό, την Επανάσταση του 1821, όπου μια φούχτα Έλληνες αψήφησαν τους νόμους της λογικής και του φόβου και τα έβαλαν με μια ολόκληρη αυτοκρατορία.
Τα ποιήματα, έμμετρα αλλά και σε ελεύθερο στίχο, αναφέρονται σε πτυχές του Αγώνα των Ελλήνων αλλά σε ένα σημαντικό αριθμό αγωνιστών του ’21 περιγράφοντας εικόνες από τη ζωή τους και πτυχές εκείνων των στιγμών.
Αφιερωμένα στον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, Ανδρούτσο, Διάκο, Εμμανουήλ Παπά, Γεωργάκη Ολύμπιο, στον Ιερό Λόχο και σε άλλα πρόσωπα και γεγονότα.
Ταξίδια στο χρόνο και στον τόπο που έζησαν και μεγαλούργησαν εκείνοι.
Ένα ποίημα από την ποιητική συλλογή «Του Μαρτίου η μέρα»
Σ’ ΕΝΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΣΤΑ ΠΙΕΡΙΑ
Σ’ ένα μονοπάτι στα Πιέρια
έστησαν ενέδρα κλέφτες, τα θεριά.
Άγρυπνο το βλέμμα, βράχος η καρδιά
η ματιά φαρμάκι, στάζει αδικιά.
Τούρκους καρτεράνε στην ανηφοριά
πόλεμο αρχινάνε, ζουν μες τη φωτιά.
Δώσαν στα παιδιά τους φάρμακο κρυφά
ύπνο τους εφέραν, μένουν σιωπηλά.
