Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου
Πίστευα ανέκαθεν ότι η ”κατευναστική” Εξωτερική πολιτική που ακολουθεί η Ελλάδα έναντι της Τουρκίας, με πρώτο διδάξαντα τον Κώστα Σημίτη το 1996, ισοδυναμεί με εύκολη υποταγή στον εχθρό και είναι δείγμα της έλλειψης ηθικής δύναμης, θάρρους και εθνικού ψυχισμού της πολιτικής ηγεσίας μας.
Πίστευα, επίσης, ότι...
είναι υποκριτική και ψευδής η δικαιολογία των εκάστοτε κυβερνώντων ότι είμαστε μικρή χώρα – αν και μεγαλύτερη απ’ το πανίσχυρο Ισραήλ – για να έχουμε δικά μας συμφέροντα [εξ ου και η ταύτισή μας με τα συμφέροντα των Μεγάλων σε ρόλο… δορυφόρου (πχ των ΗΠΑ)] και να υψώσουμε το κεφάλι σε μια χώρα πολλαπλάσιας ισχύος από εμάς (βλ. Τουρκία) ρισκάροντας την επιβίωσή μας.
Και θεωρώ υποκριτική και ψευδή τη δικαιολογία αυτή, γιατί έχει αποδειχθεί σε παγκόσμια κλίμακα – στο διάβα της ιστορίας – ότι η προσφορά αίματος στο βωμό της θυσίας δεν είναι ανάλογη με την στρεμματική έκταση των αντιπάλων σε μια πολεμική σύγκρουση.
Ότι ισχύει, δηλαδή, το του Παλαμά ”Η μεγαλοσύνη στα έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα”.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε επίπεδο πολιτισμού. Αν εμβαθύνουμε, δηλαδή, στην ιστορία των λαών και θελήσουμε να καθορίσουμε την προσφορά τους με βάση τον πολιτισμό που δημιούργησαν και την παγκόσμια ακτινοβολία τους, το ένδοξο παρελθόν και το δυναμικό παρόν τους, ένα είναι βέβαιο:
Ότι εκείνο που μετράει για την διαιώνισή τους δεν είναι η έκταση των συνόρων τους, αλλά ο ρόλος που διαδραμάτισαν πολιτιστικά μέσα στο χρόνο και το στίγμα που άφησαν στους αιώνες οι αγώνες τους για ελευθερία και εδαφική ακεραιότητα!
Ενδεικτικό είναι, άλλωστε, το παράδειγμα της αχανούς και παντοδύναμης Περσίας του παρελθόντος που κατατροπώθηκε απ’ τις συγκριτικά πολύ μικρότερες δυνάμεις των Μαραθονομάχων και Σαλαμινομάχων των κλασικών χρόνων (5ος αι. πΧ) και τις εξίσου μικρές του Μεγάλου Αλεξάνδρου (4ος αι.), ο οποίος την διέλυσε και την καθυπόταξε.
Ενδεικτικό είναι, επίσης, το γεγονός ότι κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η μικρή Ελλάδα ορθώθηκε αγέρωχη και κονταροχτυπήθηκε νικηφόρα στα μαρμαρένια αλώνια με το τέρας του ιταλικού φασισμού χωρίς να υπολογίσει την αριθμητική υπεροχή του, τον καλύτερο εξοπλισμό και τις μακροχρόνιες προετοιμασίες του.
Χωρίς να υπολογίσει τις θυσίες και το αίμα των παιδιών της που έπεσαν ηρωικά στα ηπειρώτικα βουνά φυλάσσοντας τις Θερμοπύλες της Ελλάδας και της παγκόσμιας ελευθερίας.
Ήταν οι θυσίες των λίγων έναντι των πολλών. Θυσίες που απέδειξαν περίτρανα στην Οικουμένη πως ”οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες” και πως σε έναν πόλεμο – πάνω απ’ την αριθμητική και εξοπλιστική υπεροχή – αυτό που μετράει είναι η καρδιά των μαχητών και η πίστη τους στην νίκη.
Αν εξαιρέσουμε τα σύγχρονα μη επανδρωμένα τουρκικά drones (UAVs) τύπου Bayraktar TB2 – που μπορεί να μας κάνουν μεγάλη ζημιά, αφού πέταξαν ήδη ανεμπόδιστα πάνω απ’ τον Έβρο τον Μάρτιο του τρέχοντος έτους και ανήμερα την Μεγάλη Παρασκευή πάνω από την Ορεστιάδα – και το πιο σύγχρονο όπλο του Στρατού Ξηράς ακόμα (ένα πολυβόλο, για παράδειγμα) δε ρίχνει ριπές χωρίς να το κατευθύνουν τα ατσαλένια χέρια ενός ανθρώπου με λιονταρίσια καρδιά και αποφασιστικότητα για τη νίκη.
Όσο για τα καταδιωκτικά/βομβαρδιστικά αέρος, αυτά – όσο σύγχρονα και να είναι – δεν πλήττουν εύκολα τους στόχους τους, αν οι πιλότοι τους δεν έχουν το σθένος, την τόλμη και την αυταπάρνηση να πλησιάσουν τον εχθρό κατεβαίνοντας χαμηλά τόσο, ώστε να του καταφέρουν καίρια χτυπήματα.
Βιάστηκα να σας μεταφέρω, είναι αλήθεια, απ’ την αρχαιοελληνική πολεμική εμπειρία μας στην τελευταία πιο σύγχρονη του αιώνα που μας πέρασε. Όμως και ενδιάμεσα αυτών των ακραίων ορίων του χρόνου έχουμε να επιδείξουμε ως Έλληνες σπουδαία παραδείγματα υπεροχής της ψυχής μας έναντι της ύλης των αντιπάλων μας.
Γιατί ποιος δε θυμάται ότι το ’21 μια χούφτα ψυχωμένων Ελλήνων πεινασμένων, ρακένδυτων και ανοργάνωτων, που ”γέμιζαν τα όπλα τους με τα βόλια της ψυχής τους” γιατί τους έλειπαν οι σφαίρες (πέραν του ότι οι περισσότεροι ήταν άοπλοι) κατατρόπωσε μια παντοδύναμη Οθωμανική αυτοκρατορία;
Ποιος δε θυμάται ότι οι Έλληνες μαχητές των Βαλκανικών Πολέμων το ’12-’13 νίκησαν χάρη στο ψυχωμένο μεγαλείο τους και το ηρωικό φρόνημά τους; Ποιος δε θυμάται ότι οι μάχες του Σαραντάπορου, των Γιαννιτσών, του Μπιζανίου, του Κιλκίς και του Λαχανά έγιναν φωτεινά μετέωρα ανδρείας και ψυχωμένης δύναμης των λίγων Ελλήνων έναντι των Τούρκων που υπερτερούσαν αριθμητικά;
Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, η Ελλάδα υστερούσε στο θέμα αυτό απέναντι στους εχθρούς της, αλλά αντέτασσε μπροστά στις πανίσχυρες υλικές δυνάμεις τους τις δικές της ηθικές, οι οποίες αποδεικνύονταν καθοριστικής σημασίας τις πλείστες όσες φορές και της εξασφάλιζαν την υπεροχή και την νίκη.
Τα λέω αυτά σαν απάντηση στους ψοφοδεείς πολιτικούς μας που, ανεξάρτητα με ποια κομματική σημαία μας κυβερνούν, κάνουν ό,τι μπορούν για να ”κοντύνουν” την Ελλάδα βρίσκοντας δικαιολογία για την μόνιμα υποχωρητική και ενίοτε οσφυοκαμπτική στάση τους στην εξοπλιστική και αριθμητική της αδυναμία, που τους δίνει την αφορμή για δρομολόγηση της εκποίησης των ”ασημικών” της.
Και σαν ”ασημικά” δεν λογαριάζονται μόνο τα εδαφικά κεκτημένα μας για την απελευθέρωση των οποίων έχυσαν κρουνούς αίματος στα πεδία των μαχών οι πρόγονοί μας, αλλά και η μεγαλοσύνη των Ελλήνων, οι κατακτήσεις τους σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Κατακτήσεις που εξασφάλισαν την εγγραφή του ελληνικού πολιτισμού στις χρυσές σελίδες της Ιστορίας του παγκόσμιου. Κατακτήσεις που ανέδειξαν την μικρή Ελλάδα σε σημαιοφόρο των υψηλών ιδανικών απέναντι σε κράτη-γίγαντες της αρχαίας και της σύγχρονης εποχής, γιατί κανένα από αυτά δεν επέδειξε ιστορικά την ανάλογη πνευματική ακτινοβολία και τον ανάλογο λαμπρό πολιτισμό με αυτήν.
Κατά συνέπεια, η ένσταση των ”προθύμων” (πολιτικών, συμβούλων, αυλικών και λοιπών παρατρεχάμενων της εξουσίας που κατέχουν θέσεις-κλειδιά στο ΥΠΕΞ και το Μαξίμου) απέναντι σε κάθε πατριωτική φωνή η οποία ζητά την ακύρωση της ”κατευναστικής” πολιτικής που διαιωνίζεται, μόνο ως δείγμα ηττοπάθειας και ανανδρίας εκλαμβάνεται.
Κι αυτό γιατί η ειρήνη για την οποία κόπτονται οι προπαγανδιστές της εθνικής εκποίησης της Ελλάδας έχει τα δικά της όρια, τις δικές της δικλείδες ασφαλείας, ώστε να μην εκπέσει σε σαθρή και εκβιαστική, κάτι που θα την καθιστούσε αυτόματα ισοδύναμη με ταπεινωτική και επονείδιστη ήττα…
Και θεωρώ υποκριτική και ψευδή τη δικαιολογία αυτή, γιατί έχει αποδειχθεί σε παγκόσμια κλίμακα – στο διάβα της ιστορίας – ότι η προσφορά αίματος στο βωμό της θυσίας δεν είναι ανάλογη με την στρεμματική έκταση των αντιπάλων σε μια πολεμική σύγκρουση.
Ότι ισχύει, δηλαδή, το του Παλαμά ”Η μεγαλοσύνη στα έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα”.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε επίπεδο πολιτισμού. Αν εμβαθύνουμε, δηλαδή, στην ιστορία των λαών και θελήσουμε να καθορίσουμε την προσφορά τους με βάση τον πολιτισμό που δημιούργησαν και την παγκόσμια ακτινοβολία τους, το ένδοξο παρελθόν και το δυναμικό παρόν τους, ένα είναι βέβαιο:
Ότι εκείνο που μετράει για την διαιώνισή τους δεν είναι η έκταση των συνόρων τους, αλλά ο ρόλος που διαδραμάτισαν πολιτιστικά μέσα στο χρόνο και το στίγμα που άφησαν στους αιώνες οι αγώνες τους για ελευθερία και εδαφική ακεραιότητα!
Ενδεικτικό είναι, άλλωστε, το παράδειγμα της αχανούς και παντοδύναμης Περσίας του παρελθόντος που κατατροπώθηκε απ’ τις συγκριτικά πολύ μικρότερες δυνάμεις των Μαραθονομάχων και Σαλαμινομάχων των κλασικών χρόνων (5ος αι. πΧ) και τις εξίσου μικρές του Μεγάλου Αλεξάνδρου (4ος αι.), ο οποίος την διέλυσε και την καθυπόταξε.
Ενδεικτικό είναι, επίσης, το γεγονός ότι κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η μικρή Ελλάδα ορθώθηκε αγέρωχη και κονταροχτυπήθηκε νικηφόρα στα μαρμαρένια αλώνια με το τέρας του ιταλικού φασισμού χωρίς να υπολογίσει την αριθμητική υπεροχή του, τον καλύτερο εξοπλισμό και τις μακροχρόνιες προετοιμασίες του.
Χωρίς να υπολογίσει τις θυσίες και το αίμα των παιδιών της που έπεσαν ηρωικά στα ηπειρώτικα βουνά φυλάσσοντας τις Θερμοπύλες της Ελλάδας και της παγκόσμιας ελευθερίας.
Ήταν οι θυσίες των λίγων έναντι των πολλών. Θυσίες που απέδειξαν περίτρανα στην Οικουμένη πως ”οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες” και πως σε έναν πόλεμο – πάνω απ’ την αριθμητική και εξοπλιστική υπεροχή – αυτό που μετράει είναι η καρδιά των μαχητών και η πίστη τους στην νίκη.
Αν εξαιρέσουμε τα σύγχρονα μη επανδρωμένα τουρκικά drones (UAVs) τύπου Bayraktar TB2 – που μπορεί να μας κάνουν μεγάλη ζημιά, αφού πέταξαν ήδη ανεμπόδιστα πάνω απ’ τον Έβρο τον Μάρτιο του τρέχοντος έτους και ανήμερα την Μεγάλη Παρασκευή πάνω από την Ορεστιάδα – και το πιο σύγχρονο όπλο του Στρατού Ξηράς ακόμα (ένα πολυβόλο, για παράδειγμα) δε ρίχνει ριπές χωρίς να το κατευθύνουν τα ατσαλένια χέρια ενός ανθρώπου με λιονταρίσια καρδιά και αποφασιστικότητα για τη νίκη.
Όσο για τα καταδιωκτικά/βομβαρδιστικά αέρος, αυτά – όσο σύγχρονα και να είναι – δεν πλήττουν εύκολα τους στόχους τους, αν οι πιλότοι τους δεν έχουν το σθένος, την τόλμη και την αυταπάρνηση να πλησιάσουν τον εχθρό κατεβαίνοντας χαμηλά τόσο, ώστε να του καταφέρουν καίρια χτυπήματα.
Βιάστηκα να σας μεταφέρω, είναι αλήθεια, απ’ την αρχαιοελληνική πολεμική εμπειρία μας στην τελευταία πιο σύγχρονη του αιώνα που μας πέρασε. Όμως και ενδιάμεσα αυτών των ακραίων ορίων του χρόνου έχουμε να επιδείξουμε ως Έλληνες σπουδαία παραδείγματα υπεροχής της ψυχής μας έναντι της ύλης των αντιπάλων μας.
Γιατί ποιος δε θυμάται ότι το ’21 μια χούφτα ψυχωμένων Ελλήνων πεινασμένων, ρακένδυτων και ανοργάνωτων, που ”γέμιζαν τα όπλα τους με τα βόλια της ψυχής τους” γιατί τους έλειπαν οι σφαίρες (πέραν του ότι οι περισσότεροι ήταν άοπλοι) κατατρόπωσε μια παντοδύναμη Οθωμανική αυτοκρατορία;
Ποιος δε θυμάται ότι οι Έλληνες μαχητές των Βαλκανικών Πολέμων το ’12-’13 νίκησαν χάρη στο ψυχωμένο μεγαλείο τους και το ηρωικό φρόνημά τους; Ποιος δε θυμάται ότι οι μάχες του Σαραντάπορου, των Γιαννιτσών, του Μπιζανίου, του Κιλκίς και του Λαχανά έγιναν φωτεινά μετέωρα ανδρείας και ψυχωμένης δύναμης των λίγων Ελλήνων έναντι των Τούρκων που υπερτερούσαν αριθμητικά;
Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, η Ελλάδα υστερούσε στο θέμα αυτό απέναντι στους εχθρούς της, αλλά αντέτασσε μπροστά στις πανίσχυρες υλικές δυνάμεις τους τις δικές της ηθικές, οι οποίες αποδεικνύονταν καθοριστικής σημασίας τις πλείστες όσες φορές και της εξασφάλιζαν την υπεροχή και την νίκη.
Τα λέω αυτά σαν απάντηση στους ψοφοδεείς πολιτικούς μας που, ανεξάρτητα με ποια κομματική σημαία μας κυβερνούν, κάνουν ό,τι μπορούν για να ”κοντύνουν” την Ελλάδα βρίσκοντας δικαιολογία για την μόνιμα υποχωρητική και ενίοτε οσφυοκαμπτική στάση τους στην εξοπλιστική και αριθμητική της αδυναμία, που τους δίνει την αφορμή για δρομολόγηση της εκποίησης των ”ασημικών” της.
Και σαν ”ασημικά” δεν λογαριάζονται μόνο τα εδαφικά κεκτημένα μας για την απελευθέρωση των οποίων έχυσαν κρουνούς αίματος στα πεδία των μαχών οι πρόγονοί μας, αλλά και η μεγαλοσύνη των Ελλήνων, οι κατακτήσεις τους σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Κατακτήσεις που εξασφάλισαν την εγγραφή του ελληνικού πολιτισμού στις χρυσές σελίδες της Ιστορίας του παγκόσμιου. Κατακτήσεις που ανέδειξαν την μικρή Ελλάδα σε σημαιοφόρο των υψηλών ιδανικών απέναντι σε κράτη-γίγαντες της αρχαίας και της σύγχρονης εποχής, γιατί κανένα από αυτά δεν επέδειξε ιστορικά την ανάλογη πνευματική ακτινοβολία και τον ανάλογο λαμπρό πολιτισμό με αυτήν.
Κατά συνέπεια, η ένσταση των ”προθύμων” (πολιτικών, συμβούλων, αυλικών και λοιπών παρατρεχάμενων της εξουσίας που κατέχουν θέσεις-κλειδιά στο ΥΠΕΞ και το Μαξίμου) απέναντι σε κάθε πατριωτική φωνή η οποία ζητά την ακύρωση της ”κατευναστικής” πολιτικής που διαιωνίζεται, μόνο ως δείγμα ηττοπάθειας και ανανδρίας εκλαμβάνεται.
Κι αυτό γιατί η ειρήνη για την οποία κόπτονται οι προπαγανδιστές της εθνικής εκποίησης της Ελλάδας έχει τα δικά της όρια, τις δικές της δικλείδες ασφαλείας, ώστε να μην εκπέσει σε σαθρή και εκβιαστική, κάτι που θα την καθιστούσε αυτόματα ισοδύναμη με ταπεινωτική και επονείδιστη ήττα…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
