Η απίστευτη πορεία της Ανεξάρτητης Μεραρχίας από τα βάθη της Μικρασίας στο Δικελί
Δημήτρης Λασκάρογλου
Σαν σήμερα πρίν 100 χρόνια (16 Αυγούστου 1922), ξεκινάει το έπος της Αν. Μεραρχίας. Η...
Αν. Μεραρχία συγκροτήθηκε τον Ιούλιο του 1921 ως επίλεκτος στρατιωτικός σχηματισμος, ο οποίος θα αναλάμβανε υψηλής σημασίας επιχειρήσεις και συγκεκριμένα την κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως.
Ο τίτλος Ανεξάρτητη Μεραρχία ήταν προσωρινός. Οι πιο πιθανοί οριστικοί τίτλοι ήταν «Μεραρχία Κωνσταντινουπόλεως» ή «Μεραρχία Παλαιολόγου», λόγω του ότι είχαν επιλεγεί για τη στελέχωσή της επίλεκτοι αξιωματικοί, επικρατέστερος τίτλος ήταν και «Μεραρχία Επίλεκτων».
Σάν σήμερα η Αν. Μεραρχία με τον διοικητή της Σχη πεζικού Θεοτόκη Δημήτριο ξεκίνησε μια μεγάλη και δύσκολη πορεία από την Φρυγία προς την θάλασσα. Διαταγές σε ερματισμένο κάνιστρο ήταν η επικοινωνία που είχε με τη Διοίκηση τού Β’Σ. Σ. και τη Στρατιά.
Πλήρως αποκομμένος από φίλιες δυνάμεις και χωρίς καμία επικοινωνία με αυτές, αποφάσισε μαζί με το επιτελείο του να μην ακολουθήσει τις διαταγές για κίνηση προς Βορρά ή Νότο, βέβαιος ότι αυτό θα οδηγούσε στην απόλυτη καταστροφή. Αντίθετα το στρατιωτικό του ένστικτο, η εμπειρία από τους Βαλκανικούς πολέμους και τον Μεγάλο πόλεμο, οι γνώσεις του από τη σχολή πολέμου στη Γαλλία και η επί ένα χρόνο μετεκπαίδευση του, στο Reims της Γαλλίας με το 132 Σύνταγμα Πεζικού του Γαλλικού στρατού, τον οδήγησαν να πάρει την απόφαση η Ανεξάρτητη Μεραρχία να κινηθεί δυτικά, μέσα από εχθρικό έδαφος.
Πορεία 600 χιλιομέτρων, πεζή, κυρίως κατά τη νύκτα διανύοντας γύρω στα 30 χιλιόμετρα καθημερινά, οδηγώντας μια ολόκληρη Μεραρχία και παράλληλα συλλέγοντας πρόσφυγες, Έλληνες, Αρμένιους, και διαλυμένα τμήματα του Ελληνικού Στρατού καθ’ όλη την διάρκεια της.
Έδωσε μάχες νικηφόρες, με τακτικό και άτακτο (Τσέτες) Τουρκικό στρατό σε όλη την διάρκεια αυτής της πορείας ακόμη και κατά την φάση της επιβίβασης της Μεραρχίας και των προσφύγων στα πλοία στο Δικελί. Δέχθηκε επίθεση από την 1η Τουρκική Μεραρχία Πεζικού και την 3η Τουρκική Μεραρχία Ιππικού και παρά τις απώλειές του, η Τουρκική σημαία υποκλίθηκε στην τιμημένη Ελληνική σημαία της Ανεξάρτητης Μεραρχίας,Καταδιώχθηκε από την Τουρκική Μεραρχία Καυκάσου χωρίς, βέβαια, καμία επιτυχία του εχθρού!!!!
Έφτασε στο Δικελί και φρόντισε να έλθουν πλοία από τη Μυτιλήνη για να επιβιβασθεί η Μεραρχία με όλο της το υλικό, άψυχο και έμψυχο, αλλά και οι πρόσφυγες που είχε συλλέξει, και προστάτευσε καθ’ όλη την διάρκεια της μεγάλης πορείας προς την θάλασσα. “Θάλαττα – θάλαττα” λέγεται ότι αναφώνησαν οι «μύριοί» του!!!!
“Κάθοδο των νεωτέρων μυρίων” ονόμασαν τον άθλο του, όχι άδικα, γιατί όταν έφτασε στο Δικελί, η δύναμη της Μεραρχίας του ήταν δέκα χιλιάδες, λόγω τον τμημάτων του Ελληνικού στρατού, που προσαρτήθηκαν σε αυτή κατά την διάρκεια της σύμπτυξης της.
Πιστός στο καθήκον, λοιδορήθηκε και συκοφαντήθηκε από πολιτικά παιχνίδια. Ταλαιπωρημένος από τις κακουχίες έφυγε από τη ζωή, στις 11 Φεβρουαρίου του 1923.
Όμως η Πολιτεία, τελικά, έστω και πολύ καθυστερημένα αναγνώρισε την προσφορά του.
Ο τίτλος Ανεξάρτητη Μεραρχία ήταν προσωρινός. Οι πιο πιθανοί οριστικοί τίτλοι ήταν «Μεραρχία Κωνσταντινουπόλεως» ή «Μεραρχία Παλαιολόγου», λόγω του ότι είχαν επιλεγεί για τη στελέχωσή της επίλεκτοι αξιωματικοί, επικρατέστερος τίτλος ήταν και «Μεραρχία Επίλεκτων».
Σάν σήμερα η Αν. Μεραρχία με τον διοικητή της Σχη πεζικού Θεοτόκη Δημήτριο ξεκίνησε μια μεγάλη και δύσκολη πορεία από την Φρυγία προς την θάλασσα. Διαταγές σε ερματισμένο κάνιστρο ήταν η επικοινωνία που είχε με τη Διοίκηση τού Β’Σ. Σ. και τη Στρατιά.
Πλήρως αποκομμένος από φίλιες δυνάμεις και χωρίς καμία επικοινωνία με αυτές, αποφάσισε μαζί με το επιτελείο του να μην ακολουθήσει τις διαταγές για κίνηση προς Βορρά ή Νότο, βέβαιος ότι αυτό θα οδηγούσε στην απόλυτη καταστροφή. Αντίθετα το στρατιωτικό του ένστικτο, η εμπειρία από τους Βαλκανικούς πολέμους και τον Μεγάλο πόλεμο, οι γνώσεις του από τη σχολή πολέμου στη Γαλλία και η επί ένα χρόνο μετεκπαίδευση του, στο Reims της Γαλλίας με το 132 Σύνταγμα Πεζικού του Γαλλικού στρατού, τον οδήγησαν να πάρει την απόφαση η Ανεξάρτητη Μεραρχία να κινηθεί δυτικά, μέσα από εχθρικό έδαφος.
Πορεία 600 χιλιομέτρων, πεζή, κυρίως κατά τη νύκτα διανύοντας γύρω στα 30 χιλιόμετρα καθημερινά, οδηγώντας μια ολόκληρη Μεραρχία και παράλληλα συλλέγοντας πρόσφυγες, Έλληνες, Αρμένιους, και διαλυμένα τμήματα του Ελληνικού Στρατού καθ’ όλη την διάρκεια της.
Έδωσε μάχες νικηφόρες, με τακτικό και άτακτο (Τσέτες) Τουρκικό στρατό σε όλη την διάρκεια αυτής της πορείας ακόμη και κατά την φάση της επιβίβασης της Μεραρχίας και των προσφύγων στα πλοία στο Δικελί. Δέχθηκε επίθεση από την 1η Τουρκική Μεραρχία Πεζικού και την 3η Τουρκική Μεραρχία Ιππικού και παρά τις απώλειές του, η Τουρκική σημαία υποκλίθηκε στην τιμημένη Ελληνική σημαία της Ανεξάρτητης Μεραρχίας,Καταδιώχθηκε από την Τουρκική Μεραρχία Καυκάσου χωρίς, βέβαια, καμία επιτυχία του εχθρού!!!!
Έφτασε στο Δικελί και φρόντισε να έλθουν πλοία από τη Μυτιλήνη για να επιβιβασθεί η Μεραρχία με όλο της το υλικό, άψυχο και έμψυχο, αλλά και οι πρόσφυγες που είχε συλλέξει, και προστάτευσε καθ’ όλη την διάρκεια της μεγάλης πορείας προς την θάλασσα. “Θάλαττα – θάλαττα” λέγεται ότι αναφώνησαν οι «μύριοί» του!!!!
“Κάθοδο των νεωτέρων μυρίων” ονόμασαν τον άθλο του, όχι άδικα, γιατί όταν έφτασε στο Δικελί, η δύναμη της Μεραρχίας του ήταν δέκα χιλιάδες, λόγω τον τμημάτων του Ελληνικού στρατού, που προσαρτήθηκαν σε αυτή κατά την διάρκεια της σύμπτυξης της.
Πιστός στο καθήκον, λοιδορήθηκε και συκοφαντήθηκε από πολιτικά παιχνίδια. Ταλαιπωρημένος από τις κακουχίες έφυγε από τη ζωή, στις 11 Φεβρουαρίου του 1923.
Όμως η Πολιτεία, τελικά, έστω και πολύ καθυστερημένα αναγνώρισε την προσφορά του.
