Νέο επεισόδιο υβριδικού πολέμου της Άγκυρας κατά της Ελλάδος στον Έβρο
Γράφει ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ Πρέσβυς ε.τ.
Το νέο επεισόδιο υβριδικού πολέμου της Άγκυρας κατά της Ελλάδος στον Έβρο, με εργαλείο τους παράνομους μετανάστες, αντιμετωπίσθηκε με αμηχανία και χαλαρότητα από την κυβέρνηση και με καταγγελίες από την αντιπολίτευση, τους «αλληλέγγυους» και τις γνωστές ΜΚΟ, για πολιτική απωθήσεως των «προσφύγων», που παραβιάζει την Ευρωπαϊκή πολιτική!
Μέσα...
στο κλίμα αυτό, η Τουρκική Στρατοχωροφυλακή εξώθησε απροκάλυπτα στην Ελληνική επικράτεια τους 49 μετανάστες που είχε εγκαταστήσει σε νησίδα του ποταμού Έβρου. Με την ίδια ευκαιρία, η Άγκυρα χρησιμοποιεί τη διακίνηση των μεταναστών ως πρόσχημα για να προβάλει συνοριακές «διαφορές» στον Έβρο, εκμεταλλευόμενη τις αλλαγές στην κοίτη του ποταμού. Είναι γνωστό όμως ότι η Επιτροπή που χάραξε τα σύνορα το 1926, μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις συχνές αλλαγές στην κοίτη του ποταμού, καθόρισε την οριογραμμή με τριγωνομετρικά στοιχεία και συντεταγμένες, ώστε, με βάση αυτά, να μην υπάρχει καμιά αμφισβήτηση.
Η κακοφωνία στο εσωτερικό της χώρας, όταν είναι εξόφθαλμος ο χαρακτήρας υβριδικού πολέμου των Τουρκικών ενεργειών, προκαλεί μεγάλο προβληματισμό, γιατί είναι προφανές ότι λειτουργεί συμπληρωματικά και υποβοηθά τον Τουρκικό υβριδικό πόλεμο κατά της χώρας, με την εργαλειοποίηση των παρανόμων μεταναστών.
Οι καταγγέλλοντες διαμαρτύρονται, βεβαίως, και αρνούνται ότι λειτουργούν, εκ των πραγμάτων, ως αντιφωνητές του Ερντογάν και προτάσσουν τους Ευρωπαϊκούς κανονισμούς, το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο και τον δικαιωματισμό. Υποτιμούν ταυτόχρονα το μέγεθος του προβλήματος και τους κινδύνους που συνεπάγεται και κάνουν ανιστόρητες συγκρίσεις μεταξύ «εσωτερικών εχθρών» του παρελθόντος, που εμπνέονταν από τον αντικομμουνισμό, και του σημερινού προβλήματος της μαζικής εισροής στη χώρα παρανόμων μεταναστών.
Η στάση αυτή δεν αφορά, προφανώς, μόνο το επεισόδιο του Έβρου και άλλες συναφείς πρακτικές, τις οποίες χρησιμοποιεί η Άγκυρα για να συντηρήσει και να επαυξήσει όσο μπορεί τον υβριδικό πόλεμο κατά της Ελλάδος. Αφορά συνολικά την πολιτική και την ιδεολογία των κομμάτων απέναντι στο φαινόμενο αυτό της μαζικής παράνομης μεταναστεύσεως και των συνεπειών που αυτή έχει στην υπόσταση και στο μέλλον του Ελληνικού εθνικού κράτους και του Ελληνικού έθνους.
Η πολιτική και η ιδεολογία των συστημικών κομμάτων απέναντι στο μεγάλο αυτό θέμα είναι, δυστυχώς, προβληματική. Το χειρότερο όμως ακόμη είναι το γεγονός ότι η προβληματική αυτή στάση, που επηρεάζεται από εξωτερικούς διεθνείς παράγοντες, έχει άμεσες προεκτάσεις στη θεώρηση του έθνους και του εθνικού κράτους. Εάν δεν πιστεύει κανείς στην αξία του έθνους και του εθνικού κράτους, γιατί να αγωνίζεται για την εθνική του συνοχή και το εθνικό του μέλλον;
Η πολιτική και η ιδεολογία υπέρ της παράνομης μεταναστεύσεως με το πρόσχημα του ανθρωπισμού και του πολιτικού ασύλου, και υπέρ της σταδιακής αποδομήσεως του έθνους και του εθνικού κράτους, δεν έχει ως διαχωριστική γραμμή τον παλαιό ανταγωνισμό Δεξιάς και Αριστεράς. Τα συστημικά κόμματα Δεξιάς και Αριστεράς συγκλίνουν προς την ίδια κατεύθυνση, έστω και με διαφορετική ιδεολογική ρητορική, υπό την επιρροή δύο μεγάλων διεθνών παραγόντων, της παγκοσμιοποιήσεως και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, η οποία έχει, δυστυχώς, ταυτισθεί με την παγκοσμιοποίηση.
Η τελευταία έχει ως ιδεολογικό κινητήρα έναν Νεοταξικό, ακραίο Νεοφιλελευθερισμό, που δοξολογεί την κυριαρχία της ελεύθερης αγοράς, πάνω από σύνορα και εθνικά κράτη, και ως υπόβαθρο το χρηματιστικό κεφάλαιο και την εικονική οικονομία των χρηματιστηρίων, αντί τον παραδοσιακό καπιταλισμό, που βασιζόταν στην παραγωγή. Η ιδεολογία αυτή αναπαράγεται από τη σημερινή ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, η οποία θέλει μάλιστα να παρουσιάζεται και ως «πρωτοπόρος» προς την κατεύθυνση αυτή.
Η Αριστερά, με τις παλαιές καταβολές του διεθνισμού, υπολαμβάνει σήμερα ως σύγχρονο διεθνισμό την παγκοσμιοποίηση και τον κοσμοπολιτισμό του Σόρος και εμφανίζεται ως υπέρμαχος των πολιτικών, που παρουσιάζουν ως δήθεν ιστορικά, παρωχημένο το έθνος και το εθνικό κράτος, πιστεύοντας ότι επιτελεί δήθεν «προοδευτικό» έργο, όταν πλειοδοτεί σε πολιτικές εθνικής αποδομήσεως, αν όχι εθνομηδενισμού.
Οι πολιτικές αυτές Δεξιάς και Αριστεράς βρήκαν κοινό πολιτικό έδαφος και κοινό παρανομαστή στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η τελευταία ταυτίσθηκε, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, με την παγκοσμιοποίηση και παρουσιάζει τις πολιτικές που εμπνέονται απ’ αυτήν ως κοινές Ευρωπαϊκές πολιτικές, οι οποίες υποστηρίζονται τόσο από τη Δεξιά όσο και από την Αριστερά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Ευρωπαϊκή πολιτική για τη μετανάστευση και το άσυλο. Μέχρι το 2003, η μετανάστευση και το άσυλο ήταν εθνική αρμοδιότητα για κάθε χώρα-μέλος. Το 2003, με την ευκαιρία της Ευρωπαϊκής Προεδρίας, που είχε η Ελλάδα, η κυβέρνηση Σημίτη ανέλαβε να καταστήσει τη μετανάστευση και το άσυλο Ευρωπαϊκή αρμοδιότητα. Θα νόμιζε κανείς ότι η κυβέρνηση Σημίτη το έπραξε με στόχο να επωφεληθεί η Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή προστασία. Εάν δει όμως κανείς τις δύο πρώτες Ευρωπαϊκές Οδηγίες που εξεδόθησαν με βάση το νέο καθεστώς της Ευρωπαϊκής αρμοδιότητας, θα καταλάβει ότι η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε για να φιλελευθεροποιηθεί η μετανάστευση στην Ευρώπη και να ανοίξει ο δρόμος γι’ αυτό που ακολούθησε κατά τα επόμενα χρόνια και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Οι δύο πρώτες Οδηγίες ήταν η απόδοση καθεστώτος μονίμου διαμένοντος σε κάθε μετανάστη που παραμένει επί 5 συνεχή χρόνια σε μια Ευρωπαϊκή χώρα. Το καθεστώς αυτό παρέχει στον μετανάστη όλα τα δικαιώματα των αυτοχθόνων πολιτών, πλην του δικαιώματος της ψήφου στις εθνικές εκλογές. Αυτό παρέχεται με απόφαση της εθνικής κυβερνήσεως ή με την απονομή υπηκοότητας. Η δεύτερη Οδηγία αφορά τη λεγόμενη «οικογενειακή επανένωση». Εάν δηλαδή ένας μετανάστης αποκτήσει καθεστώς νομίμως διαμένοντος, έχει το δικαίωμα να φέρει στη χώρα και την οικογένειά του.
Οι συνέπειες της Ευρωπαϊκής πολιτικής μεταναστεύσεως και ασύλου είναι ενώπιόν μας. Η επίκλησή τους για την εφαρμογή πολιτικής ανοικτών συνόρων, για χώρες μάλιστα, όπως η Ελλάδα, που είναι αντιμέτωπες με έναν επίβουλο γείτονα, είναι συνταγή εθνικής αυτο-υπονομεύσεως. Πολλοί παραγνωρίζουν, δυστυχώς, ότι η Άγκυρα, με την εργαλειοποίηση του Μεταναστευτικού, έχει ήδη καταφέρει ένα γεωπολιτικό πλήγμα κατά της Ελλάδος, με την εγκατάσταση εκατοντάδων χιλιάδων φανατικών και φιλότουρκων Μουσουλμάνων στο έδαφός της.
Το χειρότερο όμως είναι η πολιτική και η ιδεολογία των συστημικών κομμάτων, που παραγνωρίζει τον κίνδυνο και καλλιεργεί την εθνική αποδόμηση με έωλα και ανεδαφικά ιδεολογήματα.
Ευτυχώς που η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού παραμένει αφοσιωμένη στην ιδέα του έθνους και του εθνικού κράτους και αυτό είναι πηγή ελπίδας και αισιοδοξίας.
Πηγή: ΤΟ ΠΑΡΟΝ
