Στρατιωτικός και πολιτικός, που διατέλεσε για μία ημέρα πρωθυπουργός της Ελλάδας (17 Σεπτεμβρίου 1922)
Ο Αναστάσιος Χαραλάμπης γεννήθηκε στα Καλάβρυτα το 1862 και ήταν γόνος της γνωστής καλαβρυτινής οικογένειας των αγωνιστών του '21. Μετά...
τις εγκύκλιες σπουδές στη γενέτειρά του φοίτησε στη Σχολή Ευελπίδων, από την οποία εξήλθε το 1884 ως ανθυπολοχαγός του πυροβολικού. Έλαβε μέρος στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897 με τον βαθμό του λοχαγού και από το 1901 έως το 1909 ανήκε στο Σώμα των Γενικών Επιτελών. Το 1910 μετέβη σε Αυστρία και Γαλλία για να συμπληρώσει τη στρατιωτική του εκπαίδευση και το 1912 αποφοίτησε από την Ανωτέρα Σχολή Πολέμου της Γαλλίας.
Στους Βαλκανικούς Πολέμους υπηρέτησε ως επιτελάρχης της 1ης Μεραρχίας στο Μακεδονικό Μέτωπο (με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη) και στην 6η Μεραρχία στο Ηπειρωτικό Μέτωπο (με το βαθμό του συνταγματάρχη). Από το 1914 έως τον Ιούλιο του 1918, οπότε αποστρατεύτηκε τη αιτήσει του με τον βαθμό του αντιστρατήγου, υπηρέτησε διαδοχικά ως επιτελάρχης του Β' Σώματος Στρατού, διευθυντής Πυροβολικού του Υπουργείου Στρατιωτικών, διοικητής της 1ης Μεραρχίας, αρχηγός ΓΕΣ και διοικητής του Β' Σώματος Στρατού. Από τις 26 Απριλίου έως 14 Ιουνίου του 1917 ανέλαβε το Υπουργείο Στρατιωτικών στην κυβέρνηση του Αλέξανδρου Ζαΐμη.
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την κήρυξη της Επαναστάσεως του 1922 από βενιζελικούς αξιωματικούς ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία, για να αναλάβει το Υπουργείο Στρατιωτικών στην κυβέρνηση του Αλέξανδρου Ζαΐμη. Επειδή, όμως, ο Ζαΐμης έλειπε στο εξωτερικό, διορίστηκε προσωρινός πρωθυπουργός ο Σωτήρης Κροκιδάς. Μέχρι να φτάσει στην Αθήνα από το Κιάτο, όπου ζούσε, η Επαναστατική Επιτροπή (Πλαστήρας, Γονατάς και Φωκάς) όρισε τον Αναστάσιο Χαραλάμπη πρωθυπουργό, ο οποίος παρέμεινε στη θέση του μόνο για μία ημέρα, την 16η Σεπτεμβρίου 1922. Την επομένη παραιτήθηκε και ανέλαβε πρωθυπουργός ο Σωτήριος Κροκιδάς, στην κυβέρνηση του οποίου διατήρησε το χαρτοφυλάκιο του υπουργού Στρατιωτικών.
Το 1923 αποστρατεύτηκε λόγω ορίου ηλικίας, αλλά το 1927 ανακλήθηκε εκ νέου στην ενεργό υπηρεσία, επί οικουμενικής κυβέρνησης Ζαΐμη, για να προεδρεύσει του Συμβουλίου των Αντιστρατήγων, το οποίο θα έκρινε τους διωχθέντες για τα αντιβενιζελικά τους φρονήματα αξιωματικούς.
O Αναστάσιος Χαραλάμπης υπήρξε συγγραφέας των βιβλίων: «Ιστορικό Υπόμνημα περί του Οργανισμού του Τακτικού Στρατού της Ελλάδος» (μαζί με τον Κωνσταντίνο Νίδερ, 1904) και «Αναμνήσεις» (1947). Πέθανε στην Αθήνα στις 11 Μαρτίου 1949, σε ηλικία 87 ετών.
Στους Βαλκανικούς Πολέμους υπηρέτησε ως επιτελάρχης της 1ης Μεραρχίας στο Μακεδονικό Μέτωπο (με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη) και στην 6η Μεραρχία στο Ηπειρωτικό Μέτωπο (με το βαθμό του συνταγματάρχη). Από το 1914 έως τον Ιούλιο του 1918, οπότε αποστρατεύτηκε τη αιτήσει του με τον βαθμό του αντιστρατήγου, υπηρέτησε διαδοχικά ως επιτελάρχης του Β' Σώματος Στρατού, διευθυντής Πυροβολικού του Υπουργείου Στρατιωτικών, διοικητής της 1ης Μεραρχίας, αρχηγός ΓΕΣ και διοικητής του Β' Σώματος Στρατού. Από τις 26 Απριλίου έως 14 Ιουνίου του 1917 ανέλαβε το Υπουργείο Στρατιωτικών στην κυβέρνηση του Αλέξανδρου Ζαΐμη.
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την κήρυξη της Επαναστάσεως του 1922 από βενιζελικούς αξιωματικούς ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία, για να αναλάβει το Υπουργείο Στρατιωτικών στην κυβέρνηση του Αλέξανδρου Ζαΐμη. Επειδή, όμως, ο Ζαΐμης έλειπε στο εξωτερικό, διορίστηκε προσωρινός πρωθυπουργός ο Σωτήρης Κροκιδάς. Μέχρι να φτάσει στην Αθήνα από το Κιάτο, όπου ζούσε, η Επαναστατική Επιτροπή (Πλαστήρας, Γονατάς και Φωκάς) όρισε τον Αναστάσιο Χαραλάμπη πρωθυπουργό, ο οποίος παρέμεινε στη θέση του μόνο για μία ημέρα, την 16η Σεπτεμβρίου 1922. Την επομένη παραιτήθηκε και ανέλαβε πρωθυπουργός ο Σωτήριος Κροκιδάς, στην κυβέρνηση του οποίου διατήρησε το χαρτοφυλάκιο του υπουργού Στρατιωτικών.
Το 1923 αποστρατεύτηκε λόγω ορίου ηλικίας, αλλά το 1927 ανακλήθηκε εκ νέου στην ενεργό υπηρεσία, επί οικουμενικής κυβέρνησης Ζαΐμη, για να προεδρεύσει του Συμβουλίου των Αντιστρατήγων, το οποίο θα έκρινε τους διωχθέντες για τα αντιβενιζελικά τους φρονήματα αξιωματικούς.
O Αναστάσιος Χαραλάμπης υπήρξε συγγραφέας των βιβλίων: «Ιστορικό Υπόμνημα περί του Οργανισμού του Τακτικού Στρατού της Ελλάδος» (μαζί με τον Κωνσταντίνο Νίδερ, 1904) και «Αναμνήσεις» (1947). Πέθανε στην Αθήνα στις 11 Μαρτίου 1949, σε ηλικία 87 ετών.
