ΠΟΙΗΣΗ
Ανέστη Μωυσιάδη
Πατέρα φοβάμαι, μ´ακούς;
Πατέρα πονάω πολύ.
Οι άνθρωποι γύρω βουβή απειλή.
Η ¨Καλημέρα¨ έγινε λέξη δειλή
κι ο κόσμος μας όλος εικόνα θολή.
Πατέρα φοβάμαι, μ´ακούς;
Πατέρα μου κλαίω σαν χθες.
Είναι η ψυχή μου γεμάτη πληγές.
Η κάθε μου μέρα θλιμμένη αυγή
κι η κάθε μου νύχτα πνιγμένη κραυγή.
Πατέρα μου δίδαξες τί είναι το δίκιο,
μα οι άνθρωποι φέρονται με τρόπο ανοίκειο.
Μ´οδήγησες και έμαθα τί είν´η αλήθεια,
μα οι άνθρωποι κάνανε το ψέμα συνήθεια.
Σκοτώνουν το όνειρο και την ελπίδα
και νοιώθω πως ζούμε σε μια καταιγίδα.
Σημ. Από το 2ο βιβλίο του γιατρού: Κραυγή Χρόνου
