Να είσαι ο Λορέντζος Μαβίλης.
Να κάθεσαι 15 χρόνια στην Γερμανία, σπουδάζοντας Φιλοσοφία και Φιλολογία...
και αναλύοντας από Νίτσε, Καντ και Σοπενχάουερ μέχρι την απόκρυφη Σανσκριτική Φιλοσοφία.
Τα σκακιστικά σου προβλήματα να δημοσιεύονται σε όλη την Ευρώπη και να θεωρείσαι ένας εκ των κορυφαίων σκακιστών της Γερμανίας.
Να θεωρείσαι μέχρι και σήμερα ο κορυφαίος Έλληνας σονετογράφος.
Να φεύγεις εθελοντής στα βουνά της Κρήτης στην επανάσταση του 1896.
Να οργανώνεις, με δικά σου έξοδα, 70 εθελοντές από την Κέρκυρα για τον χαμένο πόλεμο του 1897, να μπαίνεις επικεφαλής τους και να τραυματίζεσαι στην μάχη.
Να εκλέγεσαι βουλευτής το 1910.
Και να αφήνεις το Κοινοβούλιο και να πηγαίνεις εθελοντής στα 52 σου στους Βαλκανικούς Πολέμους και να δίνεις την ζωή σου, για την Ελλάδα, στην Μάχη.
Να σου κάνει η πολιτεία ένα μνημείο ως ελαχιστο φόρο τιμής.
Και κάποιοι να κάνουν αυτό.
Ίσως η εποχή μας να μην ταιριάζει σε ανθρώπους, που, όχι σε κάποια μακρινή αρχαιότητα αλλά πριν έναν αιώνα περίπου, ενσάρκωσαν το πρότυπο του Πολεμιστή-Φιλοσόφου.
Αθηναίος Πολίτης
