Κρινιώ Καλογερίδου
Ο ”αγώνας κατά της ακρίβειας” της κυβέρνησης με μπροστάρη τον πρωθυπουργό είναι – προς ώρας – δυσδιάκριτος, αλλά πολύ ”βολικός” στην παρούσα γεωπολιτική συγκυρία σαν αφορμή αποπροσανατολισμού μας.
Σαν...
αφορμή αποπροσανατολισμού από το πρόβλημα της ανασφαλούς εξωτερικής πολιτικής, που μας κάνει να ισορροπούμε σε τεντωμένο σχοινί για να μην διαταραχθούν τα ”ήρεμα νερά” των σχέσεών μας με την Τουρκία.
Η ανασφάλεια στην ελληνική εξωτερική πολιτική έχει και εσωτερικές αιτίες, βέβαια, πέραν των εξωτερικών οι οποίες έχουν να κάνουν με τον ρόλο του ”μικρού” και πειθήνιου” που αποδεχθήκαμε ασμένως (ως έχοντες τάσεις δουλοπρέπειας) έναντι της Τουρκίας.
Στις κύριες εσωτερικές αιτίες (οι οποίες αναπροσαρμόστηκαν στο τελευταίο κυβερνητικό σχήμα) εντάσσονται η αλλαγή πορείας στο ΥΠΕΘΑ που προκαλεί ερωτηματικά για το πρόγραμμα των εξοπλιστικών μας, η δυσαρέσκεια σε μονάδες στρατεύματος (με αποκορύφωμα αποστρατείες και αυτοκτονίες στρατιωτικών από την αρχή του χρόνου), το πολυεστιακό πλέγμα χάραξης της εξωτερικής πολιτικής μας και, προπαντός, ο κατευναστικός εθισμός μας (έναντι του τουρκικού επεκτατισμού) που μας υποχρεώνει να υποχωρούμε μονίμως προ των απειλών της Άγκυρας οι οποίες αντανακλούν βαθιά ριζωμένες ανθελληνικές αντιλήψεις.
Απέναντι σ’ αυτές τις τελευταίες που δεν έπαψαν ποτέ να μας προκαλούν, εμείς προβάλλουμε τη θετική ατζέντα προσέγγισης μέσω ΜΟΕ στα ελληνοτουρκικά, ενώ στα λοιπά διαβαλκανικά επιτρέπουμε να κανοναρχεί συγκυριακά η πολιτική Μπακογιάννη. Πολιτική η οποία έχει εμφιλοχωρήσει, ουσιαστικά, στην ΝΔ νεκρανασταίνοντας την ολιγόζωη ”Δημοκρατική Συμμαχία”…
Πολιτική που προκάλεσε ήδη ψυχρότητα στις σχέσεις Ελλάδας-Σερβίας λόγω των πεπραγμένων της πρωθυπουργικής αδελφής στο Στρασβούργο σε βάρος της ιστορικής συμμάχου μας, από τη στιγμή που η εισήγησή της υπέρ του Κοσόβου άναψε πράσινο φως για την έμμεση αναγνώρισή του δια της εισόδου του στο Συμβούλιο της Ευρώπης .
Πράξη εθνικά επιζήμια όχι μόνο για τα σερβικά συμφέροντα, αλλά και για τα δικά μας (ελλαδικά και ελληνοκυπριακά), καθώς δρομολογεί δυσμενείς εξελίξεις στην Κύπρο. Πράξη που δεν την απαλύνει η εκ των υστέρων απόφαση του ΥΠΕΞ Γιώργου Γεραπετρίτη να αναστρέψει τις αρνητικές εντυπώσεις προτάσσοντας τη ”λογική αρχών” σε περίοδο ασταθούς πολιτικής της Διεθνούς Κοινότητας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Κυπριακό.
Η ζημιά δε διορθώνεται με υποκριτικές αποστάσεις ουδετερότητας, όταν τα εθνικά μας συμφέροντα απαιτούν καταψήφιση (κι όχι αποχή) της εισόδου του ψευτοκράτους του Κοσόβου (στρατηγικού συμμάχου της Τουρκίας) στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για λόγους στήριξης της ”ακρωτηριασμένης” Σερβίας και για λόγους εθνικούς, προς αποφυγή αναγνώρισης του ψευδοκράτους των Κατεχομένων της Κύπρου (”ΤΔΒΚ”) δια της πλαγίας (ευρωπαϊκής) οδού…
Παράλληλα όμως με τη ζημιά που προκάλεσε στα κυπριακά και ελληνικά συμφέροντα η εισηγητική έκθεση Μπακογιάννη για το Κόσοβο, προστίθεται στον τρέχοντα χρόνο και νέα ζημιά (στα ελληνοτουρκικά αυτήν τη φορά) με αφορμή τα θαλάσσια πάρκα.
Ζημιά που είναι δύσκολο να αποσοβηθεί ενόψει της επικείμενης συνάντησης Μητσοτάκη-Ερντογάν στην Άγκυρα και κάνει εντονότερη την εικόνα αφερεγγυότητας της Εξωτερικής πολιτικής μας, γιατί:
1. Κάναμε ήδη σε χρόνο ρεκόρ – προς χάριν του καλού κλίματος για τα ΜΟΕ – ”γαργάρα” την τουρκική αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στη θαλάσσια περιοχή του συμπλέγματος της Μεγίστης.
Κάναμε ”γαργάρα” την ελληνική κυριαρχία νοτιοδυτικά του Καστελόριζου (βάσει της αντι-NAVTEX 0394/24 των Τούρκων σε απάντηση της ελληνικής την οποία εξέδωσε ο σταθμός του Ηρακλείου για ελληνική άσκηση). Όπως κάναμε ”γαργάρα” και την αποστολή του τουρκικού αεροσκάφους συνεργασίας και συλλογής πληροφοριών ATR-72 κατά παράβαση του FIR Αθηνών στο νοτιοανατολικό Αιγαίο.
Τα εύσημα προφανώς του πρώην Γερουσιαστή των ΗΠΑ Τζων Κέρι στον Κυριάκο Μητσοτάκη περί ”υποδειγματικής διοργάνωσης του 9ου Our Ocean Conference” έπιασαν… τόπο, αφού μας βοήθησαν να ”καταπιούμε” και να χωνέψουμε τις τουρκικές αγριάδες και παρανομίες ενόψει της συνάντησης του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Τούρκο πρόεδρο στις 13 Μαῒου.
2. Πέραν αυτών, όμως, υπάρχει ο κίνδυνος νέας εθνικής ζημιάς (όπως προείπα), γιατί είναι ισχυρό το ενδεχόμενο να επαληθευτούν οι φόβοι μας για υποχώρηση στις τελευταίες πρωθυπουργικές δεσμεύσεις οι οποίες αφορούν τα θαλάσσια πάρκα στο Αιγαίο (εντός των ΕΧΥ, φυσικά) και το Ιόνιο. Πάρκα που θα αυξήσουν το μέγεθος των θαλάσσιων προστατευόμενων περιοχών της Ελλάδας κατά 80%.
Ας σημειωθεί, εδώ, ότι – σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Ναυτιλίας – η Ελλάδα μπορεί να εκδίδει NAVTEX από τρεις περιοχές ευθύνης και κυριαρχικών μας δικαιωμάτων της: Από το Ιόνιο, το Ηράκλειο Κρήτης και τη Λήμνο, ενώ η Τουρκία από την Αττάλεια, τη Σμύρνη και τη Μαύρη Θάλασσα.
Ο γείτονας εξ Ανατολών, όμως – μη αντέχοντας τη χάραξη των συνόρων από τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) που περιορίζει προς δυσμάς τα σύνορά του στο Αιγαίο – βρήκε λόγο παραβίασης των ΕΧΥ το γεγονός ότι δεν αναφέρονται σε αυτήν όλα τα ελληνικά νησιά ονομαστικά.
Με πρόσχημα την εν λόγω (μη αποδεκτή από τη Συνθήκη της Λωζάνης) δικαιολογία και με στόχο να μας κάνει να φτάσουμε στο έσχατο σημείο κατευνασμού (βλ. ”συνεκμετάλλευση”-του Αιγαίου), αμφισβητεί τώρα την ελληνική δικαιοδοσία στο θαλάσσιο πάρκο του Αιγαίου με τελικό στόχο (πολύ πιθανόν) να επαναφέρει την παράνομη ΝΟΤΑΜ 714 του 1974, βάσει της οποίας σκοπεύει να ξαναμοιράσει το Αιγαίο (όπως είχε στα σχέδιά του τότε) επεκτεινόμενος επιχειρησιακά αυθαίρετα και παράνομα δυτικά των μικρασιατικών παραλίων σε μεγάλο βάθος μέσα στα ελληνικά χωρικά ύδατα, κατά παράβαση της προαναφερθείσας Συνθήκης .
Η ελληνική πλευρά, φυσικά, το ξεκαθάρισε εξ αρχής ότι δεν συζητά τίποτα άλλο από την οριοθέτηση της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας. Επιπλέον, έχει διευκρινίσει ότι τα εθνικά θαλάσσια πάρκα μας δεν έχουν να κάνουν με τα σημεία τριβής στις ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις, αλλά με την απαγόρευση (μέχρι το 2026) της αλιείας με μηχανότρατες σε αυτά και (μέχρι το 2030) στις θαλάσσιες προστατευόμενες περιοχές για τις οποίες θα καθιερωθεί εθνικό σύστημα παρακολούθησης και επιτήρησης.
Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται ότι οι Τούρκοι δεν πείθονται λόγω δολιότητας. Είναι ηλίου φανερότερο ότι, με τον αέρα του δερβέναγα του Αιγαίου (τον οποίο εμείς τους δώσαμε), θέλουν να μας αναγκάσουν να κάνουμε πίσω.
Στόχος τους είναι, προφανώς, να φέρουν την Ελλάδα προ του τετελεσμένου της ”συνεκμετάλλευσης”. Στο έσχατο σημείο, δηλαδή, του κατευνασμού και ενδοτισμού που ισοδυναμεί με διχοτόμηση του Αιγαίου. Γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή και επαγρύπνηση. Γιατί – αν παρασυρθούμε με υπόδειξη τρίτων ή των ημεδαπών βακτηριών τους, προκειμένου να διασφαλίσουμε με κάθε κόστος τα ”ήρεμα νερά” στις ελληνοτουρκικές σχέσεις – τότε θα είμαστε άξιοι της τύχης μας…
Η ανασφάλεια στην ελληνική εξωτερική πολιτική έχει και εσωτερικές αιτίες, βέβαια, πέραν των εξωτερικών οι οποίες έχουν να κάνουν με τον ρόλο του ”μικρού” και πειθήνιου” που αποδεχθήκαμε ασμένως (ως έχοντες τάσεις δουλοπρέπειας) έναντι της Τουρκίας.
Στις κύριες εσωτερικές αιτίες (οι οποίες αναπροσαρμόστηκαν στο τελευταίο κυβερνητικό σχήμα) εντάσσονται η αλλαγή πορείας στο ΥΠΕΘΑ που προκαλεί ερωτηματικά για το πρόγραμμα των εξοπλιστικών μας, η δυσαρέσκεια σε μονάδες στρατεύματος (με αποκορύφωμα αποστρατείες και αυτοκτονίες στρατιωτικών από την αρχή του χρόνου), το πολυεστιακό πλέγμα χάραξης της εξωτερικής πολιτικής μας και, προπαντός, ο κατευναστικός εθισμός μας (έναντι του τουρκικού επεκτατισμού) που μας υποχρεώνει να υποχωρούμε μονίμως προ των απειλών της Άγκυρας οι οποίες αντανακλούν βαθιά ριζωμένες ανθελληνικές αντιλήψεις.
Απέναντι σ’ αυτές τις τελευταίες που δεν έπαψαν ποτέ να μας προκαλούν, εμείς προβάλλουμε τη θετική ατζέντα προσέγγισης μέσω ΜΟΕ στα ελληνοτουρκικά, ενώ στα λοιπά διαβαλκανικά επιτρέπουμε να κανοναρχεί συγκυριακά η πολιτική Μπακογιάννη. Πολιτική η οποία έχει εμφιλοχωρήσει, ουσιαστικά, στην ΝΔ νεκρανασταίνοντας την ολιγόζωη ”Δημοκρατική Συμμαχία”…
Πολιτική που προκάλεσε ήδη ψυχρότητα στις σχέσεις Ελλάδας-Σερβίας λόγω των πεπραγμένων της πρωθυπουργικής αδελφής στο Στρασβούργο σε βάρος της ιστορικής συμμάχου μας, από τη στιγμή που η εισήγησή της υπέρ του Κοσόβου άναψε πράσινο φως για την έμμεση αναγνώρισή του δια της εισόδου του στο Συμβούλιο της Ευρώπης .
Πράξη εθνικά επιζήμια όχι μόνο για τα σερβικά συμφέροντα, αλλά και για τα δικά μας (ελλαδικά και ελληνοκυπριακά), καθώς δρομολογεί δυσμενείς εξελίξεις στην Κύπρο. Πράξη που δεν την απαλύνει η εκ των υστέρων απόφαση του ΥΠΕΞ Γιώργου Γεραπετρίτη να αναστρέψει τις αρνητικές εντυπώσεις προτάσσοντας τη ”λογική αρχών” σε περίοδο ασταθούς πολιτικής της Διεθνούς Κοινότητας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Κυπριακό.
Η ζημιά δε διορθώνεται με υποκριτικές αποστάσεις ουδετερότητας, όταν τα εθνικά μας συμφέροντα απαιτούν καταψήφιση (κι όχι αποχή) της εισόδου του ψευτοκράτους του Κοσόβου (στρατηγικού συμμάχου της Τουρκίας) στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για λόγους στήριξης της ”ακρωτηριασμένης” Σερβίας και για λόγους εθνικούς, προς αποφυγή αναγνώρισης του ψευδοκράτους των Κατεχομένων της Κύπρου (”ΤΔΒΚ”) δια της πλαγίας (ευρωπαϊκής) οδού…
Παράλληλα όμως με τη ζημιά που προκάλεσε στα κυπριακά και ελληνικά συμφέροντα η εισηγητική έκθεση Μπακογιάννη για το Κόσοβο, προστίθεται στον τρέχοντα χρόνο και νέα ζημιά (στα ελληνοτουρκικά αυτήν τη φορά) με αφορμή τα θαλάσσια πάρκα.
Ζημιά που είναι δύσκολο να αποσοβηθεί ενόψει της επικείμενης συνάντησης Μητσοτάκη-Ερντογάν στην Άγκυρα και κάνει εντονότερη την εικόνα αφερεγγυότητας της Εξωτερικής πολιτικής μας, γιατί:
1. Κάναμε ήδη σε χρόνο ρεκόρ – προς χάριν του καλού κλίματος για τα ΜΟΕ – ”γαργάρα” την τουρκική αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στη θαλάσσια περιοχή του συμπλέγματος της Μεγίστης.
Κάναμε ”γαργάρα” την ελληνική κυριαρχία νοτιοδυτικά του Καστελόριζου (βάσει της αντι-NAVTEX 0394/24 των Τούρκων σε απάντηση της ελληνικής την οποία εξέδωσε ο σταθμός του Ηρακλείου για ελληνική άσκηση). Όπως κάναμε ”γαργάρα” και την αποστολή του τουρκικού αεροσκάφους συνεργασίας και συλλογής πληροφοριών ATR-72 κατά παράβαση του FIR Αθηνών στο νοτιοανατολικό Αιγαίο.
Τα εύσημα προφανώς του πρώην Γερουσιαστή των ΗΠΑ Τζων Κέρι στον Κυριάκο Μητσοτάκη περί ”υποδειγματικής διοργάνωσης του 9ου Our Ocean Conference” έπιασαν… τόπο, αφού μας βοήθησαν να ”καταπιούμε” και να χωνέψουμε τις τουρκικές αγριάδες και παρανομίες ενόψει της συνάντησης του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Τούρκο πρόεδρο στις 13 Μαῒου.
2. Πέραν αυτών, όμως, υπάρχει ο κίνδυνος νέας εθνικής ζημιάς (όπως προείπα), γιατί είναι ισχυρό το ενδεχόμενο να επαληθευτούν οι φόβοι μας για υποχώρηση στις τελευταίες πρωθυπουργικές δεσμεύσεις οι οποίες αφορούν τα θαλάσσια πάρκα στο Αιγαίο (εντός των ΕΧΥ, φυσικά) και το Ιόνιο. Πάρκα που θα αυξήσουν το μέγεθος των θαλάσσιων προστατευόμενων περιοχών της Ελλάδας κατά 80%.
Ας σημειωθεί, εδώ, ότι – σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Ναυτιλίας – η Ελλάδα μπορεί να εκδίδει NAVTEX από τρεις περιοχές ευθύνης και κυριαρχικών μας δικαιωμάτων της: Από το Ιόνιο, το Ηράκλειο Κρήτης και τη Λήμνο, ενώ η Τουρκία από την Αττάλεια, τη Σμύρνη και τη Μαύρη Θάλασσα.
Ο γείτονας εξ Ανατολών, όμως – μη αντέχοντας τη χάραξη των συνόρων από τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) που περιορίζει προς δυσμάς τα σύνορά του στο Αιγαίο – βρήκε λόγο παραβίασης των ΕΧΥ το γεγονός ότι δεν αναφέρονται σε αυτήν όλα τα ελληνικά νησιά ονομαστικά.
Με πρόσχημα την εν λόγω (μη αποδεκτή από τη Συνθήκη της Λωζάνης) δικαιολογία και με στόχο να μας κάνει να φτάσουμε στο έσχατο σημείο κατευνασμού (βλ. ”συνεκμετάλλευση”-του Αιγαίου), αμφισβητεί τώρα την ελληνική δικαιοδοσία στο θαλάσσιο πάρκο του Αιγαίου με τελικό στόχο (πολύ πιθανόν) να επαναφέρει την παράνομη ΝΟΤΑΜ 714 του 1974, βάσει της οποίας σκοπεύει να ξαναμοιράσει το Αιγαίο (όπως είχε στα σχέδιά του τότε) επεκτεινόμενος επιχειρησιακά αυθαίρετα και παράνομα δυτικά των μικρασιατικών παραλίων σε μεγάλο βάθος μέσα στα ελληνικά χωρικά ύδατα, κατά παράβαση της προαναφερθείσας Συνθήκης .
Η ελληνική πλευρά, φυσικά, το ξεκαθάρισε εξ αρχής ότι δεν συζητά τίποτα άλλο από την οριοθέτηση της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας. Επιπλέον, έχει διευκρινίσει ότι τα εθνικά θαλάσσια πάρκα μας δεν έχουν να κάνουν με τα σημεία τριβής στις ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις, αλλά με την απαγόρευση (μέχρι το 2026) της αλιείας με μηχανότρατες σε αυτά και (μέχρι το 2030) στις θαλάσσιες προστατευόμενες περιοχές για τις οποίες θα καθιερωθεί εθνικό σύστημα παρακολούθησης και επιτήρησης.
Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται ότι οι Τούρκοι δεν πείθονται λόγω δολιότητας. Είναι ηλίου φανερότερο ότι, με τον αέρα του δερβέναγα του Αιγαίου (τον οποίο εμείς τους δώσαμε), θέλουν να μας αναγκάσουν να κάνουμε πίσω.
Στόχος τους είναι, προφανώς, να φέρουν την Ελλάδα προ του τετελεσμένου της ”συνεκμετάλλευσης”. Στο έσχατο σημείο, δηλαδή, του κατευνασμού και ενδοτισμού που ισοδυναμεί με διχοτόμηση του Αιγαίου. Γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή και επαγρύπνηση. Γιατί – αν παρασυρθούμε με υπόδειξη τρίτων ή των ημεδαπών βακτηριών τους, προκειμένου να διασφαλίσουμε με κάθε κόστος τα ”ήρεμα νερά” στις ελληνοτουρκικές σχέσεις – τότε θα είμαστε άξιοι της τύχης μας…
