«Κάποιοι θέλησαν νά ὑποδείξουν καί νά ἐπιβάλουν στήν Ἐκκλησία ποιά στάση θά ἔπρεπε νά κρατήσει»Ο Μητροπολίτης Κέρκυρας, Νεκτάριος, με αφορμή την Μεγάλη Εβδομάδα, την Ανάσταση του Κυρίου και το Άγιο Πάσχα καταφέρθηκε κατά πάντων, στον απόηχο της υπερψήφισης του νόμου για τον γάμο των ομοφυλόφιλων ζευγαριών.
Μιλώντας από άμβωνος απέστειλε τριπλό μήνυμα με τα λεγόμενά του:
«Ἤγγικεν καί πάλι ἡ πιό εὐλογημένη περίοδος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα. Κατ᾽ αὐτήν θά δοῦμε νά ἐκτυλίσσονται ἐνώπιόν μας τά τελευταῖα καί μοναδικῆς σημασίας γιά τή ζωή τοῦ κόσμου καί τήν ὕπαρξη τοῦ καθενός μας γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί θά κληθοῦμε μέσα ἀπό τίς ἱερές ἀκολουθίες, τήν νηστεία καί τήν προσευχή, τήν ἐξομολόγηση καί τήν μετάνοια, τήν μετοχή μας κυρίως στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας ὄχι ἁπλῶς νά ζήσουμε τά γεγονότα αὐτά γιά τό “καλό τοῦ χρόνου”, ὅπως κάποιοι νομίζουν, οὔτε ὡς ἀπομεινάρια ἑνός ἐνδόξου παρελθόντος παραδόσεως καί ἐθίμων, τά ὁποῖα εἶναι μέν ἀπαραίτητα ὡς στοιχεῖα τῆς λαϊκῆς εὐσέβειας καί ἀγάπης πρός τόν Θεό, δέν εἶναι ὅμως ἀρκετά γιά νά κάνουμε δικό μας τό μυστήριο τῆς σωτηρίας καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ἡ ἔκφραση τοῦ ὁποίου κορυφώθηκε στό Πάθος, τόν Σταυρό, τήν Ταφή καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καλούμαστε νά δείξουμε τήν πίστη μας ἐμπράκτως. Νά καθαρίσουμε τήν συνείδησή μας ἐκ τῶν νεκρῶν ἔργων, νά λατρεύσουμε τόν ζῶντα Θεό (Ἑβρ. 9,14), νά γίνουμε μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ ἐνεργά. Ἀλλιῶς, ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα δέν θά ἀποτελέσει “καιρόν εὐπρόσδεκτον”, “ἡμέρα σωτηρίας” (Ρωμ. 13,12), ἀλλά θά εἶναι μία στάση στήν πορεία τοῦ χρόνου, ἕνα διάλειμμα, εὐπρόσδεκτο μέν, ἀνεπαρκές δέ.
Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα φέτος ἔρχεται νά βρεῖ τόν κόσμο μας σέ καταστάσεις οἱ ὁποῖες πόρρω ἀπέχουν ἀπό τίς δωρεές τίς ὁποῖες μᾶς ἔδωσε ὁ Κύριός μας.
Πρῶτον, εἶναι πολλές οἱ ἀκοές τῶν πολέμων, πολύς ὁ θάνατος καί ἡ ἔκφραση της κακίας, τήν ὁποία τά ἀντικρουόμενα συμφέροντα, ἡ ἐπίδειξη δυνάμεως τῶν ἀρχόντων τῶν λαῶν ἐναντίον τῶν ἀδυνάμων, ἀλλά καί τό κοσμικό πνεῦμα, κάποτε καί ὁ θρησκευτικός φανατισμός ἐπιβάλλουν. Ἄς ἀντιτάξουμε τήν προσευχή μας καί ἄς καταθέσουμε τήν λύπη καί τόν πόνο μας στά πόδια τοῦ Ἐσταυρωμένου Κυρίου μας καί ἄς ζητήσουμε ὁλοκαρδίως τή δική Του παρέμβαση “ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου”. Ἰδίως νά φωτίσει τούς ὁμοδόξους λαούς μας νά σταματήσουν τόν ἀλληλοσπαραγμό, γεγονός πού μᾶς πονεῖ ἔντονα.
Δεύτερον, εἶναι ἡ σύγχυση περί τοῦ τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Τά πρόσφατα γεγονότα, μέ τήν ψήφιση ἑνός νομοσχεδἰου, τό ὁποῖο ἀπέδειξε ὅτι ἡ κυριαρχοῦσα πολιτική τάξη τῆς πατρίδος μας, στό ὄνομα τοῦ δικαιωματισμοῦ, οὐδόλως ἐνδιαφέρεται γιά τό κύτταρο τῆς κοινωνίας μας, πού εἶναι ἡ οἰκογένεια, ἀλλά ἀκολουθεῖ τά προστάγματα ἑνός παγκόσμιου ρεύματος, τό ὁποῖο δέν θέλει τούς κανόνες πού ὁ Θεός καί ἡ φύση ὅρισαν γιά τόν ἄνθρωπο, ἀλλά νά κυριαρχεῖ ἕνα ΕΓΩ χωρίς ὅρια, τό ὁποῖο δικαιοῦται δῆθεν τά πάντα. Κάποιοι θέλησαν νά ὑποδείξουν καί νά ἐπιβάλουν στήν Ἐκκλησία ποιά στάση θά ἔπρεπε νά κρατήσει. Κάποιοι, ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ, θεωροῦν πώς ἔχουν δικαίωμα νά θεωροῦν τούς ἑαυτούς τους μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ κάνουν τό μεγάλο σφάλμα νά τή θεωροῦν ὡς μιά θρησκευτική ἰδεολογία καί μόνο, κατάλοιπο τοῦ παρελθόντος, συνήθεια καί παράδοση, χωρίς νά θεωροῦν ὅτι χρειάζεται νά ὑπακοῦνε σ᾽ αὐτήν, νά τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί τῆς πίστεως, νά σέβονται τούς κανόνες καί τά ὅρια πού ἡ Ἐκκλησία βάζει. Ὅμως δέν εἶναι ἔτσι τά πράγματα. Εἶναι καιρός νά κατανοήσουμε ὅτι ὁ χριστιανός δέν ἀκολουθεῖ μία ἰδεολογική ἀντίληψη, γιά νά τά ἔχει καλά μέ ἕναν Θεό ὡς μία ἀνώτερη δύναμη, ἀλλά ἀναζητεῖ τόν Χριστό, σέβεται τό Εὐαγγέλιο καί, ἀκόμη κι ἄν ἁμαρτάνει, ἀποτυγχάνει, σφάλλει, ἔχει τήν ταπείνωση νά ἀναγνωρίσει τήν ἀδυναμία του καί δέν ὑπερηφανεύεται γι᾽αὐτήν. Ἀλλιῶς, στήν πράξη εἶναι ἐκτός τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὅ,τι κι ἄν νομίζει. Μετάνοια λοιπόν χρειάζεται καί νέα ἀρχή μέ ταπείνωση καί ἐπίγνωση.
Τρίτον, ὑπερεπλεόνασε ἡ ἀσέβεια στό ὄνομα τῆς ἐλευθερίας. Τό διαπιστώσαμε καί στήν πρόσφατη κίνηση ἠθοποιῶν, μέ ἐπικεφαλῆς βουλευτή τοῦ Ἑλληνικοῦ κοινοβουλίου, οἱ ὁποῖοι ὑποδύθηκαν τούς δώδεκα ἀποστόλους, μόνο καί μόνο γιά νά εἰρωνευτοῦν τήν πίστη μας. Δέν εἶναι τέχνη ἡ προσβολή τοῦ θρησκευτικοῦ συναισθήματος τοῦ λαοῦ. Δέν εἶναι τέχνη ἡ εἰρωνεία προσώπων, τά ὁποῖα γιά τόν λαό καί τήν ἱστορία μας ἔχουν χαρακτῆρα ἱερότητας. Ἀντιθέτως, αὐτή ἡ ἀσεβέστατη στάση φανερώνει ἀνθρώπους μέ θράσος καί ρηχότητα, οἱ ὁποῖοι ὅμως διεκδικοῦν δημοσιότητα καί προβολή καί ἀναγνώριση, δείχνοντας, μέ τρόπο ἀληθινά ὁλοκληρωτικό καί ἐπικαλούμενοι τό δικαίωμα τῆς ἐλεύθερης ἔκφρασης, ὅτι δέν σέβονται τίποτα καί κανέναν. Μόνο θλίψη μπορεῖ κάποιος νά αἰσθανθεῖ, ἀλλά καί ἀπογοήτευση γιά μία κοινωνία πού δέν μπορεῖ νά πεῖ “ὡς ἐδῶ” σέ κάποιους πού δέν φοβοῦνται οὔτε Θεό οὔτε ἀνθρώπους. Ἄς τούς ἐλεήσει ὁ Θεός, ἀλλά κι ἐμεῖς ἄς μή φοβόμαστε νά στηλιτεύσουμε τέτοιες συμπεριφορές.
Σ’ αὐτό τό κλίμα λοιπόν ἄς ἐπιμείνουμε στήν πίστη. Μέ ἐπίγνωση ὅτι ὁ κόσμος μας διασαλεύεται, ἀλλά ὅτι ὁ Θεός δέν μᾶς λησμονεῖ. Οἱ χριστιανοί εἴμαστε καί θά παραμείνουμε ἡ μικρά ζύμη, ἡ ὁποία “ὅλον τό φύραμα ζυμοῖ” (Γαλ. 5,9). “Μή ὡς Ἰουδαῖοι”, λοιπόν, ἑορτάσωμεν. Καί γάρ τό Πάσχα ἡμῶν ὑπέρ ἡμῶν ἐτύθη (θυσιάστηκε) Χριστός ὁ Θεός, ἀλλ’ ἐκκαθάρωμεν ἑαυτούς ἀπό παντός μολυσμοῦ” (Ἀκολουθία τῶν Ἁγίων Παθῶν). Καλή ἀνάσταση, ἀδελφοί, στήν Ἐκκλησία καί μέ τήν Ἐκκλησία.»
«Ἤγγικεν καί πάλι ἡ πιό εὐλογημένη περίοδος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα. Κατ᾽ αὐτήν θά δοῦμε νά ἐκτυλίσσονται ἐνώπιόν μας τά τελευταῖα καί μοναδικῆς σημασίας γιά τή ζωή τοῦ κόσμου καί τήν ὕπαρξη τοῦ καθενός μας γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί θά κληθοῦμε μέσα ἀπό τίς ἱερές ἀκολουθίες, τήν νηστεία καί τήν προσευχή, τήν ἐξομολόγηση καί τήν μετάνοια, τήν μετοχή μας κυρίως στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας ὄχι ἁπλῶς νά ζήσουμε τά γεγονότα αὐτά γιά τό “καλό τοῦ χρόνου”, ὅπως κάποιοι νομίζουν, οὔτε ὡς ἀπομεινάρια ἑνός ἐνδόξου παρελθόντος παραδόσεως καί ἐθίμων, τά ὁποῖα εἶναι μέν ἀπαραίτητα ὡς στοιχεῖα τῆς λαϊκῆς εὐσέβειας καί ἀγάπης πρός τόν Θεό, δέν εἶναι ὅμως ἀρκετά γιά νά κάνουμε δικό μας τό μυστήριο τῆς σωτηρίας καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ἡ ἔκφραση τοῦ ὁποίου κορυφώθηκε στό Πάθος, τόν Σταυρό, τήν Ταφή καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καλούμαστε νά δείξουμε τήν πίστη μας ἐμπράκτως. Νά καθαρίσουμε τήν συνείδησή μας ἐκ τῶν νεκρῶν ἔργων, νά λατρεύσουμε τόν ζῶντα Θεό (Ἑβρ. 9,14), νά γίνουμε μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ ἐνεργά. Ἀλλιῶς, ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα δέν θά ἀποτελέσει “καιρόν εὐπρόσδεκτον”, “ἡμέρα σωτηρίας” (Ρωμ. 13,12), ἀλλά θά εἶναι μία στάση στήν πορεία τοῦ χρόνου, ἕνα διάλειμμα, εὐπρόσδεκτο μέν, ἀνεπαρκές δέ.
Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα φέτος ἔρχεται νά βρεῖ τόν κόσμο μας σέ καταστάσεις οἱ ὁποῖες πόρρω ἀπέχουν ἀπό τίς δωρεές τίς ὁποῖες μᾶς ἔδωσε ὁ Κύριός μας.
Πρῶτον, εἶναι πολλές οἱ ἀκοές τῶν πολέμων, πολύς ὁ θάνατος καί ἡ ἔκφραση της κακίας, τήν ὁποία τά ἀντικρουόμενα συμφέροντα, ἡ ἐπίδειξη δυνάμεως τῶν ἀρχόντων τῶν λαῶν ἐναντίον τῶν ἀδυνάμων, ἀλλά καί τό κοσμικό πνεῦμα, κάποτε καί ὁ θρησκευτικός φανατισμός ἐπιβάλλουν. Ἄς ἀντιτάξουμε τήν προσευχή μας καί ἄς καταθέσουμε τήν λύπη καί τόν πόνο μας στά πόδια τοῦ Ἐσταυρωμένου Κυρίου μας καί ἄς ζητήσουμε ὁλοκαρδίως τή δική Του παρέμβαση “ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου”. Ἰδίως νά φωτίσει τούς ὁμοδόξους λαούς μας νά σταματήσουν τόν ἀλληλοσπαραγμό, γεγονός πού μᾶς πονεῖ ἔντονα.
Δεύτερον, εἶναι ἡ σύγχυση περί τοῦ τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Τά πρόσφατα γεγονότα, μέ τήν ψήφιση ἑνός νομοσχεδἰου, τό ὁποῖο ἀπέδειξε ὅτι ἡ κυριαρχοῦσα πολιτική τάξη τῆς πατρίδος μας, στό ὄνομα τοῦ δικαιωματισμοῦ, οὐδόλως ἐνδιαφέρεται γιά τό κύτταρο τῆς κοινωνίας μας, πού εἶναι ἡ οἰκογένεια, ἀλλά ἀκολουθεῖ τά προστάγματα ἑνός παγκόσμιου ρεύματος, τό ὁποῖο δέν θέλει τούς κανόνες πού ὁ Θεός καί ἡ φύση ὅρισαν γιά τόν ἄνθρωπο, ἀλλά νά κυριαρχεῖ ἕνα ΕΓΩ χωρίς ὅρια, τό ὁποῖο δικαιοῦται δῆθεν τά πάντα. Κάποιοι θέλησαν νά ὑποδείξουν καί νά ἐπιβάλουν στήν Ἐκκλησία ποιά στάση θά ἔπρεπε νά κρατήσει. Κάποιοι, ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ, θεωροῦν πώς ἔχουν δικαίωμα νά θεωροῦν τούς ἑαυτούς τους μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ κάνουν τό μεγάλο σφάλμα νά τή θεωροῦν ὡς μιά θρησκευτική ἰδεολογία καί μόνο, κατάλοιπο τοῦ παρελθόντος, συνήθεια καί παράδοση, χωρίς νά θεωροῦν ὅτι χρειάζεται νά ὑπακοῦνε σ᾽ αὐτήν, νά τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί τῆς πίστεως, νά σέβονται τούς κανόνες καί τά ὅρια πού ἡ Ἐκκλησία βάζει. Ὅμως δέν εἶναι ἔτσι τά πράγματα. Εἶναι καιρός νά κατανοήσουμε ὅτι ὁ χριστιανός δέν ἀκολουθεῖ μία ἰδεολογική ἀντίληψη, γιά νά τά ἔχει καλά μέ ἕναν Θεό ὡς μία ἀνώτερη δύναμη, ἀλλά ἀναζητεῖ τόν Χριστό, σέβεται τό Εὐαγγέλιο καί, ἀκόμη κι ἄν ἁμαρτάνει, ἀποτυγχάνει, σφάλλει, ἔχει τήν ταπείνωση νά ἀναγνωρίσει τήν ἀδυναμία του καί δέν ὑπερηφανεύεται γι᾽αὐτήν. Ἀλλιῶς, στήν πράξη εἶναι ἐκτός τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὅ,τι κι ἄν νομίζει. Μετάνοια λοιπόν χρειάζεται καί νέα ἀρχή μέ ταπείνωση καί ἐπίγνωση.
Τρίτον, ὑπερεπλεόνασε ἡ ἀσέβεια στό ὄνομα τῆς ἐλευθερίας. Τό διαπιστώσαμε καί στήν πρόσφατη κίνηση ἠθοποιῶν, μέ ἐπικεφαλῆς βουλευτή τοῦ Ἑλληνικοῦ κοινοβουλίου, οἱ ὁποῖοι ὑποδύθηκαν τούς δώδεκα ἀποστόλους, μόνο καί μόνο γιά νά εἰρωνευτοῦν τήν πίστη μας. Δέν εἶναι τέχνη ἡ προσβολή τοῦ θρησκευτικοῦ συναισθήματος τοῦ λαοῦ. Δέν εἶναι τέχνη ἡ εἰρωνεία προσώπων, τά ὁποῖα γιά τόν λαό καί τήν ἱστορία μας ἔχουν χαρακτῆρα ἱερότητας. Ἀντιθέτως, αὐτή ἡ ἀσεβέστατη στάση φανερώνει ἀνθρώπους μέ θράσος καί ρηχότητα, οἱ ὁποῖοι ὅμως διεκδικοῦν δημοσιότητα καί προβολή καί ἀναγνώριση, δείχνοντας, μέ τρόπο ἀληθινά ὁλοκληρωτικό καί ἐπικαλούμενοι τό δικαίωμα τῆς ἐλεύθερης ἔκφρασης, ὅτι δέν σέβονται τίποτα καί κανέναν. Μόνο θλίψη μπορεῖ κάποιος νά αἰσθανθεῖ, ἀλλά καί ἀπογοήτευση γιά μία κοινωνία πού δέν μπορεῖ νά πεῖ “ὡς ἐδῶ” σέ κάποιους πού δέν φοβοῦνται οὔτε Θεό οὔτε ἀνθρώπους. Ἄς τούς ἐλεήσει ὁ Θεός, ἀλλά κι ἐμεῖς ἄς μή φοβόμαστε νά στηλιτεύσουμε τέτοιες συμπεριφορές.
Σ’ αὐτό τό κλίμα λοιπόν ἄς ἐπιμείνουμε στήν πίστη. Μέ ἐπίγνωση ὅτι ὁ κόσμος μας διασαλεύεται, ἀλλά ὅτι ὁ Θεός δέν μᾶς λησμονεῖ. Οἱ χριστιανοί εἴμαστε καί θά παραμείνουμε ἡ μικρά ζύμη, ἡ ὁποία “ὅλον τό φύραμα ζυμοῖ” (Γαλ. 5,9). “Μή ὡς Ἰουδαῖοι”, λοιπόν, ἑορτάσωμεν. Καί γάρ τό Πάσχα ἡμῶν ὑπέρ ἡμῶν ἐτύθη (θυσιάστηκε) Χριστός ὁ Θεός, ἀλλ’ ἐκκαθάρωμεν ἑαυτούς ἀπό παντός μολυσμοῦ” (Ἀκολουθία τῶν Ἁγίων Παθῶν). Καλή ἀνάσταση, ἀδελφοί, στήν Ἐκκλησία καί μέ τήν Ἐκκλησία.»
