Του Ανέστη Μωυσιάδη
Θλίβομαι όταν ακούω τη φωνή
που τόσες υποσχέσεις μούχει δώσει.
Και χρόνια ζω μέσα στην προσμονή,
ελπίζοντας πως τ’όνειρο να ευοδώσει.
Θλίβομαι όταν ακούω συνεχώς το Μή.
Το ΠΡΕΠΕΙ πάντοτε να εφαρμόζω.
Να είμαι ο σωστός κάθε στιγμή,
και το όνομά μου ίσως διασώσω.
Μα κύλησε ο καιρός κι οι εποχές
φορτώθηκαν στο κουρασμένο σώμα.
Και γέμισα με τύψεις κι ενοχές,
γιατί ελεύθερος δεν ένιωσα ακόμα.
