Ποίηση
Ανέστη Μωυσιάδη
Ζεστή κυλούσε η βραδιά,
μα κρύα ήταν η καρδιά.
Κρύα και λυπημένη
στον πόνο βυθισμένη.
Πώς χάθηκες αστέρι,
γλυκιά μας προσευχή.
Πικρό το καλοκαίρι,
πικρή κι η ροδαυγή.
Και τώρα ποιός θα φέρει
τον ήλιο στην ψυχή.
Πώς χάθηκες αστέρι,
γλυκιά μας προσευχή.
Με ελπίδα και υπομονή
προσμέναμε οι χριστιανοί
νάρθεις σαν άγια μέρα,
της λύτρωσης πατέρα.
Μα εκεί ψηλά στα αστέρια
σε στείλαν μιαν αυγή
χιλιάδες μαύρα χέρια,
χιλιάδες κεραυνοί.
Και τώρα ποιός θα φέρει
τον ήλιο στην ψυχή;
Πώς χάθηκες αστέρι
γλυκιά μας προσευχή;
Αφιερωμένο στη μνήμη του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδος
Ιωάννη Καποδίστρια.
