Πριν χρόνια, τέτοια περίοδο, διάβαζα σε ιστοσελίδα ένα χρονογράφημα του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Ο συμπαθής, κατά τα άλλα, δημοσιογράφος και στιχουργός έκανε τακτικά αναφορές και αναπολούσε τις «παλιές καλές μέρες», και δημιουργούσε νοσταλγικές αναμνήσεις στους παλιούς!
Ανάμεσα...
στις άλλες αναμνήσεις, έγραφε και τα εξής, μελαγχολικά: Άρχισαν και οι Χαιρετισμοί... Παλαιότερα, πήγαινα στους Αγίους Ασωμάτους, άναβα ένα κερί, έκανα τον σταυρό μου, έψελνα κιόλας κάτι λίγο, με τα χείλη μισόκλειστα. Τώρα, όμως; Τώρα, μετά τα όσα διαβάζω, μετά τα όσα ακούγονται, δεν μού κάνει καρδιά να πάω στην εκκλησία. Πληγώνομαι. Κι ας ξέρω πως οι περισσότεροι παπάδες είναι πραγματικά άνθρωποι του Θεού, και καμιά σχέση δεν έχουν με ορισμένους ιεράρχες...».
Και εγείρονται τα ερωτήματα: Αγαπητέ κύριε Λευτέρη, αν κάποιοι πρόεδροι της ομάδας που λατρεύεις ή ακόμη και κάποιοι χρυσοπληρωμένοι μελανόξανθοι παίκτες, της ΑΕΚ, παρασπονδήσουν και κάνουν λοβιτούρες, μήπως θα σταματήσεις να πηγαίνεις στο γήπεδο για να χειροκροτείς την ομάδα σου; Κι όταν το πολιτικό κόμμα στο οποίο ανήκεις – όποιο κι αν είναι αυτό- δεν κάνει αυτά που υποσχέθηκε ή κάποιος υπουργός έκανε ατασθαλίες, έπαψες να ψηφίζεις το κόμμα σου; Κι αν μερικοί δημοσιογράφοι «τα παίρνουν», τα βάζεις με την ένωσή σας; Ασφαλώς όχι.
Κι αν βρίσκονται μερικοί κληρικοί που φέρουν ανάξια το όνομα του Χριστού, θα πάψουμε να ενδιαφερόμαστε για την Εκκλησία; Πολλοί προβάλουν τέτοιες φτηνές δικαιολογίες για να μην πάνε στην εκκλησία!
Είναι αλήθεια, όλοι που αγαπούν τον Θεό, λυπούνται για τα όσα συμβαίνουν, κατά καιρούς, στον χώρο της όποιας χριστιανικής εκκλησίας ή δόγματος. Αυτό όμως δεν θα μας ωθήσει να αποκοπούμε από την Εκκλησία. Στην Εκκλησία δεν πηγαίνουμε γιατί μερικοί κληρικοί ή ποιμένες μάς αρέσουν και είναι ηθικοί ή σταματούμε να πηγαίνουμε όταν αυτοί που διακονούν τον θείο Λόγο δεν είναι εντάξει. Κι όταν πάμε στην εκκλησία δεν ψάλλουμε «κάτι λίγο, με τα χείλη μισόκλειστα», ενώ όταν τραγουδάμε τον ύμνο της ομάδας μας ή ένα τραγούδι δικό σου που μας αρέσει, το λέμε όχι με μισόκλειστα χείλη αλλά μ’ όλη τη δύναμη της καρδιάς μας (ας μη ξεχνάμε ότι από το περίσσευμα της καρδιάς λαλούν τα χείλη!).
Στην Εκκλησία πηγαίνουμε πρώτιστα και κυρίως για να λατρεύσουμε τον Τριαδικό Θεό, κι όχι να δούμε ανθρώπους.
Δυστυχώς, πολλοί «χριστιανοί», πηγαίνουν στην εκκλησία τυπικά, για να κάνουν ένα άχαρη καθήκον, ενώ κάθε μέρα λατρεύουν τραγουδιστές, ηθοποιούς, αθλητές, πολιτικούς ακόμη και κληρικούς, αντί τον αληθινό Θεό. Κι όταν λατρεύουμε τον Θεό η λατρεία μας είναι «εν πνεύματι και αληθεία», όπως είπε ο Ιησούς Χριστός στη Σαμαρείτιδα (Ευαγγέλιο Ιωάννη 4:24), μέσα από την καρδιά μας ή περιορίζεται μόνο σε εξωτερικές εκφράσεις και συμβολισμούς;
Διαβάζουμε στον προφήτη Ησαΐα τι λέγει ο Θεός για τον λαό Του, την εποχή εκείνη: «Ο λαός αυτός με το στόμα του με πλησιάζει, και με τα χείλη του με τιμάει, ενώ η καρδιά του βρίσκεται μακριά από μένα· με σέβονται σύμφωνα με ανθρώπινες εντολές που έχουν μάθει» (Ησαΐας 29:13). Επίσης η λατρεία μας δεν περιορίζεται μόνο για μια δυο ώρες στον χώρο της εκκλησίας, αλλά επεκτείνεται σ’ όλες τις μέρες της εβδομάδας και αγγίζει κάθε τομέα της ζωής του πιστού χριστιανού, είναι βίωμα της καθημερινής του ζωής. .Και το ερώτημα στο οποίο πρέπει να απαντήσουμε: Γιατί πηγαίνουμε στην εκκλησία: για να ευχαριστήσουμε τους συγγενείς μας, να δείξουμε τη θεοσέβεια μας στους γείτονες μας, ή για να λατρεύσουμε τον Θεό μέσα από την καρδιά μας;
Γ.Σ.Κ.
