Ποίηση
Ανέστη Μωυσιάδη
Έπεφτε ο ήλιος
και το βράδυ σκοτεινό
απλώνονταν μεσ´την καρδιά μου.
Έφευγες και ο ήλιος μου
για πάντα είχε δύσει.
Ένα ρολόι
τα μεσάνυχτα χτυπά,
τη θύμηση σου σημαδεύει.
Ένα ρολόι σήμανε
κι η ανάμνηση με πνίγει.
Τώρα ένα σου χαμόγελο
κρατώ ελπίδα μου στερνή.
Κι ένα αγριολούλουδο
στον κήπο μου για σένα,
να μου θυμίζουν πάντοτε
τον ουρανό, την Άνοιξη
και το θλιμμένο δείλι,
που μ´άφησες σαν έφευγες
στο μακρινό κι ατέλειωτο ταξίδι.
