Γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης
Το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα βρίσκεται ήδη στα... βιβλιοπωλεία και εκ των πραγμάτων στην κρίση του καθενός. Δηλαδή ο πρώην πρωθυπουργός, δεν μπορεί πλέον να εμποδίσει την κριτική απέναντι σε όσα γράφει, με δικαστικές αποφάσεις και λογοκρισία. Δεν...
μπορεί να εμποδίσει την πραγματικότητα να του χαλάσει την τόσο καλή ιστορία που παραθέτει. «Την αλήθεια του Αλέξη Τσίπρα» όπως την εμφανίζει η διαφημιστική προώθηση. Προφανώς ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίζει την αλήθεια του, αλλά μπροστά στον συγγραφικό και αυτοεπιβεβαιωτικό οίστρο, ξεχνάει ότι υπάρχουν και οι άλλοι, οι οποίοι εκτός από τη δική τους αλήθεια έχουν και τα δικά τους στοιχεία που την αποδεικνύουν. Σε αντίθεση με όσα προσμένει ο πάλαι ποτέ Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, η Οδύσσειά του μόλις ξεκίνησε αλλά αντίστροφα. Από την ιδεατή Ιθάκη προς τον πόλεμο που μάλιστα δεν γνωρίζει ιδιαίτερα.
Κατέχοντας το δυσμενές προνόμιο της πιο περιπετειώδους ανάγνωσης του συγκεκριμένου βιβλίου, θα κάνω μια σύντομη αποτίμηση δυό γραμμών, χωρίς τον κίνδυνο μάλιστα να με συλλάβει κάποιος. Ο Αλέξης Τσίπρας, (ή ο αφανής συγγραφέας ή διορθωτής του), δεν απέφυγε την παγίδα που είναι μπροστά σε όποιον επιχειρεί να γράψει την αυτοβιογραφία του: να εξιδανικεύσει τον εαυτό του και να αποδώσει τα λάθη στις «αντικειμενικές συνθήκες». Ο συγγραφέας όμως επεκτείνει την ωραιοποιητική του διάθεση σε ένα αμοράλ επίπεδο. Σε ό,τι αφορά δηλαδή τα υποκειμενικά στοιχεία, φταίνε όλοι οι άλλοι. Τον παρέσυραν ή στην καλύτερη περίπτωση δεν ήταν ικανοί. Μόνο που όταν φτάνεις στο σημείο να κατηγορήσεις όλους τους άλλους ως μη ικανούς, έχεις ήδη παραδεχθεί το βασικό στοιχείο της προσωπικής σου ευθύνης, την δική σου ανικανότητα. Εκτός αν κατηγορείς τους άλλους όχι γιατί ήταν ανίκανοι, αλλά γιατί θέλεις να δραπετεύσεις από την δική σου ευθύνη.
Το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα, δεν είναι ραντεβού με την ιστορία. Με εξαίρεση τα ιστορικά στοιχεία που αφορούν τις διαπραγματεύσεις (πολλά από αυτά προέρχονται από την καταγραφή που κάνει η Μέρκελ στο βιβλίο της), στα υπόλοιπα όπου πρέπει να μιλήσει για πρόσωπα και καταστάσεις, επιδίδεται σε κακεντρεχή και κουτσομπολίστικα σχόλια (ορθά το σημείωσε ο Δημήτρης Κουτσούμπας) γι αυτούς με τους οποίους συμπορεύτηκε.
Ο Παύλος Πολάκης εμφανίζεται ως κρυπτόμενος πίσω από τις κολώνες της Βουλής για να ψηφίσει το νόμο για τα ομόφυλα ζευγάρια, ο Λαφαζάνης, ο Ήσυχος και η Βαλαβάνη (μια εξαιρετικά μορφωμένη και σοβαρή πολιτικός) εμφανίζονται ως καρτούν μπροστά στον Μετβέντεφ και ο Νίκος Παππάς ως επιπόλαιος. Ο Τσίπρας στο βιβλίο αποκαλύπτει ότι έδωσε το δαχτυλίδι της διαδοχής στην Έφη Αχτσιόγλου και τον Αλέξη Χαρίτση. Δηλαδή αποκαλύπτει ότι τα περί δημοκρατίας και διαδικασιών στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ψευδεπίγραφα. Ο ίδιος κινούσε τα νήματα, πράγμα που συνέχισε να κάνει με την παρέμβασή του για την πτώση Κασσελάκη, όταν αυτός άρχισε να δείχνει ότι δεν ήρθε για να φύγει ή να ελέγχεται από τον Τσίπρα ως σκιώδη Πρόεδρο. Οι τάσεις στο κόμμα τις οποίες εμφάνιζε ως απόδειξη δημοκρατικής κουλτούρας που προέρχεται από το ΚΚΕ Εσωτερικού, βαφτίζονται στο βιβλίο «φράξιες». Αποκρύπτει ότι ήταν ο ίδιος που ευλόγησε και συμμετείχε στην «φράξια» Κίνησης Μελών που αποτελούσαν τους Προεδρικούς.
Πολύ πριν κυκλοφορήσει το βιβλίο, το αποκάλεσα πόνημα μεταμέλειας. Ένα τμήμα του περιγράφει την ηρωική ρότα προς την φανταστική Ιθάκη, ενώ το άλλο αποτελεί τη δήλωση της πραγματικής διάθεσης να δείξει ότι είναι μεταμελημένος. Ο Αλέξης Τσίπρας, προχωρά στην προκλητική δήλωση συγνώμης στην Μαρέβα Γκραμπόφσκι. Περιγράφει την απαίτηση να ερευνηθεί το πόθεν έσχες του πρωθυπουργικού ζεύγους ως πεπλανημένη διαδικασία για την οποία φταίει μάλιστα ο Μητσοτάκης. Ας δούμε συγκεκριμένα τι γράφει:
«Καλλιεργώντας, ωστόσο, συνειδητά αυτό το κλίμα οξύτητας, σε βαθμό μανίας, ο Μητσοτάκης και οι σπόνσορες του κατάφεραν δύο πράγματα. Το πρώτο ήταν ότι η επανάληψη κάθε συκοφαντίας, με δεδομένη την απόλυτη κυριαρχία του στα ΜΜΕ, άφηνε σε ένα μέρος της κοινής γνώμης τους λεκέδες της.
Το δεύτερο ήταν ότι μας παρέσυρε σε λάθη. Σε κατάσταση πολιορκίας και υπό το κράτος της οργής, υιοθετήσαμε μια τακτική ανάδειξης σκανδάλων, που αφορούσαν όχι μόνο τον Μητσοτάκη, αλλά και την επιχειρηματική δραστηριότητα της συζύγου του. Δεν χρειάζεται να πω ότι όλες μας οι καταγγελίες προέκυψαν από δημοσιογραφικές αποκαλύψεις, που στηρίζονταν σε συγκεκριμένα στοιχεία. Σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν θα χρειάζονταν καταγγελίες. Θα αποτελούσαν από μόνες τους αντικείμενο διερεύνησης, ακόμα και λόγο αντικατάστασης του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης από το ίδιο του το κόμμα. Στην Ελλάδα, ωστόσο, υπήρχε ένα είδος εθισμού σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, που είχαν φτάσει να ταυτίζουν την πολιτική με τέτοιες συμπεριφορές. Ήξεραν οι πάντες, άλλωστε, ακόμα και οι πιο φανατικοί οπαδοί της Ν.Δ., την οικονομική κατάσταση και την επιχειρηματική δραστηριότητα του Μητσοτάκη και της συζύγου του. Κανένας δεν θα άλλαζε την άποψή του από αυτό».
Ο Τσίπρας υποβαθμίζει την απαίτηση για έλεγχο του πόθεν έσχες της κυρίας Γκραμπόφσκι, σε διαδικασία που αφορούσε την «γνωστή επιχειρηματική της δραστηριότητα». Δεν υπήρχε δηλαδή πρόβλημα αλλά μια γνωστή επιχειρηματικότητα. Όχι πρόβλημα επ αυτής ακριβώς της «επιχειρηματικότητας». Επειδή ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει πολύ καλά τι αφορούσαν τα δημοσιεύματα για το πόθεν έσχες αλλά παραβλέπει την αλήθεια, όσα γράφει δεν είναι παρά μια συγνώμη στο ζεύγος Μητσοτάκη. Το πόθεν έσχες της Μαρέβας Γκραμπόφσκι είχε τα εξής σοβαρά προβληματικά στοιχεία:
1. Η κυρία Γκραμπόφσκι, ως σύζυγος πρωθυπουργού (έστω και σε διάσταση όπως υποστήριξε) ήταν υπόλογος δήλωσης περιουσιακής κατάστασης. Αυτή τη δήλωση δεν την έκανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης ο οποίος είχε την ευθύνη.
2. Ενώ δεν κάνει δήλωση πόθεν έσχες, εμφανίζεται να αγοράζει το σπίτι του Βολτέρου στο Παρίσι μέσω εταιρείας που δημιουργεί στην Γαλλία. Ενώ η εταιρεία έχει μόλις 10.000 ευρώ κεφάλαιο, αγοράζει σπίτι εκατομμυρίων.
3. Εκτός από αυτή την εταιρεία, η Μαρέβα Γκραμπόφσκι είχε offshore εταιρεία στα νησιά Κέυμαν, πράγμα που απαγόρευε ο ελληνικός νόμος που με ευθύνη Τσίπρα προτάθηκε και ψηφίστηκε. Την αποκάλυψη αυτή του Documento είχαν επιβεβαιώσει τα Paradise Papers.
4. Μετά τις αποκαλύψεις για το προβληματικό πόθεν έσχες του πρωθυπουργικού ζεύγους και επειδή συνέχιζε να υπάρχει η απαγόρευση περί κατοχής εξωχώριων εταιρειών για πολιτικά πρόσωπα και τις οικογένειές τους, η γαλλική εταιρεία της κυρίας Γκραμπόφσκι, κρύφτηκε μέσα σε άλλη Ελληνική εταιρεία. Αυτό αποτελούσε παραδοχή του σκανδάλου αλλά λόγο έρευνας.
5. Ως απόδειξη όλων αυτών, είναι ο πρόσφατος νόμος Φλωρίδη, που δημιουργήθηκε για να καλύψει αυτό το πρόβλημα στο πρωθυπουργικό ζεύγος (επιτρέπει τελικώς την κατοχή εταιρειών στο εξωτερικό χωρίς να απαιτεί γνώση περιουσιακών στοιχείων και από πού προήλθαν).
Αυτή είναι η πραγματικότητα για το πρωθυπουργικό πόθεν έσχες (όχι της Μαρέβας) και όχι κάποια δικαιολογημένη επιχειρηματική δραστηριότητα. Το επιχείρημα του Μητσοτάκη όταν αποκαλύφθηκαν από το Documento τα περί πόθεν έσχες του, ήταν αυτά ακριβώς που περιγράφει σήμερα ο Τσίπρας. Ότι δήθεν γίνεται θόρυβος για την σύζυγό του που είναι επιχειρηματίας και ουσιαστικά χτυπιέται η σύζυγος και η οικογένειά του.
Στην συγνώμη του προς τη Μαρέβα, ο Αλέξης Τσίπρας, κάνει την ίδια αντιθεσμική παραδοχή που έκανε και για το σκάνδαλο της Novartis. Ότι το θέμα δεν ήταν να αποδοθεί Δικαιοσύνη. Το κριτήριο είναι αν συνέφερε πολιτικά. «Κανένας δεν θα άλλαζε την άποψή του γι αυτό» γράφει, άρα δεν είχε νόημα. Η Δικαιοσύνη είναι μια αχρείαστη λεπτομέρεια.
Γράφοντας για το ίδιο θέμα, ο Αλέξης Τσίπρας, υποστηρίζει ότι ήταν λάθος η ενασχόληση με τα σκάνδαλα γιατί «το δυνατό μας χαρτί, δεν ήταν αυτό, ήταν η πολιτική». Δηλαδή η αποκάλυψη των σκανδάλων και της διαφθοράς, δεν είναι πολιτική; Επί χρόνια ο Τσίπρας μίλαγε για το ηθικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ως στοιχείο πολιτικής. Το να μην έχει μια κυβέρνηση τέτοιο ηθικό πλεονέκτημα, αλλά να είναι διεφθαρμένη, δεν είναι πολιτική; Αλλά όταν ο πρώην πρωθυπουργός μιλάει για την πολιτική που έπρεπε να ξεδιπλωθεί, ποια είναι αλήθεια ο λόγος που δεν έγινε; Έφταιγαν οι κακοί υπουργοί του οι οποίοι ήταν όλοι προσωπικές του επιλογές;
Γιατί σήμερα ο κατά φαντασία σύγχρονος Οδυσσέας, δεν μιλάει για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, το οποίο πέρα από κάθε αμφιβολία δείχνει τον τρόπο που λειτουργεί το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα; Υπάρχει λόγο; Και ποιος;
Σε ό,τι με αφορά (γιατί με αφορά) θα περίμενα ο Τσίπρας, να απαντήσει στο βιβλίο σε ένα ερώτημα που δεν μου έχει απαντήσει ούτε προσωπικά; Γιατί δύο φορές ο ΣΥΡΙΖΑ, ο ίδιος δηλαδή, έκλεισε το πόθεν έσχες της οικογένειας Μητσοτάκη; Τη μία μάλιστα ως πρωθυπουργός;
