Το έτος 2007 διεξήχθη μια παγκόσμιας έκτασης ψηφοφορία, για να αναδειχθούν “Τα επτά νέα θαύματα του Κόσμου”, ακολουθώντας το πρότυπο, που είχαν θεσπίσει οι σοφοί αρχαίοι μας πρόγονοι. Εγώ αναμείχθηκα στην υπόθεση αυτή αυτοβούλως και χωρίς να έχω καμιά επίσημη ιδιότητα ή αρμοδιότητα και τελείως τυχαία, όπως θα διαπιστώσετε διαβάζοντας τη συνέχεια αυτού του κειμένου.
Και ιδού το γιατί και το πώς:
Και ιδού το γιατί και το πώς:
Τον Μάιο του 2007 ταξίδευα στο Περού. Εκεί λοιπόν εντυπωσιάστηκα αφάνταστα από την γιγαντιαία εκστρατεία, που είχε διοργανωθεί στη χώρα αυτή, για να προβληθεί εντόνως και παντοιοτρόπως η υποψηφιότητα του Μάτσου Πίτσου, του αρχαίου μνημείου των Ίνκας, ώστε να συμπεριληφθεί μεταξύ των Επτά Νέων Θαυμάτων. Θα αναφέρω μόνο δυο από τα διάφορα εντυπωσιακά γεγονότα, τα οποία είδα εκεί.
Πρώτον: Είδα σε κάθε Ταμείο σε είσοδο οποιουδήποτε Αρχαιολογικού χώρου (και όχι μόνο), ότι υπήρχε ένα δεύτερο σπιτάκι πλάι του με σύνδεση στο Ίντερνετ και με καλαίσθητες επιγραφές προσκαλούνταν όλοι οι επισκέπτες (και οι ξένοι βεβαίως) να ψηφίσουν, για τα “Επτά Νέα Θαύματα”.
Δεύτερον: Είδα λεωφορεία διασκευασμένα σε Γραφεία με άμεση σύνδεση στο Ίντερνετ, να βρίσκονται στις εισόδους των Πανεπιστημίων, ώστε οι χιλιάδες των φοιτητών, να μπορούν άκοπα και γρήγορα, να συμμετάσχουν στην ψηφοφορία. Θα σταματήσω εδώ, γιατί θεωρώ, ότι σας έδωσα την εικόνα.
Επιστέφοντας στην Ελλάδα και γνωρίζοντας, ότι η Ακρόπολη των Αθηνών είναι επίσης ανάμεσα στα υποψήφια Μνημεία διεθνούς εμβέλειας, έπαθα σοκ ! Διαπίστωσα, ότι κανείς δεν ασχολείτο και σχεδόν κανείς δεν ήξερε τίποτε για το θέμα αυτό. Αποφάσισα, να ενεργοποιηθώ εγώ προσωπικά και να χρησιμοποιήσω όλες μου τις δυνάμεις και τις προσωπικές μου γνωριμίες, κοινωνικές, επαγγελματικές κλπ.
Επί δυο μήνες περίπου εγκατέλειψα τις διάφορες ασχολίες ή υποχρεώσεις μου και αφιερώθηκα στον αγώνα αυτόν, τον οποίο θεωρούσα ιερό και εθνικό καθήκον. Η καταληκτική ημερομηνία για τον μεγάλο Διαγωνισμό ήταν η 7 – 7 – 7 (ακριβώς λόγω του συμβολικού αριθμού “επτά” των Αρχαίων Θαυμάτων).
Για το θέμα αυτό έστειλα πολλές εκατοντάδες φαξ και ηλεκτρονικά μηνύματα και γράμματα, Έτσι δημιουργήθηκε ένα πελώριο ντοσιέ πάχους πάρα πολλών εκατοστών. Από όλες μου αυτές τις δραστηριότητες θα αναφέρω ενδεικτικά και πολύ συνοπτικά μερικές, που αναδεικνύουν την αδιαφορία και αποδεικνύουν την σαπίλα της Ελληνικής Κοινωνίας γενικά. Παρακαλώ, να σημειώσετε ότι όλα αυτά συνέβησαν κατά την εποχή της χλιδής και όχι στην εποχή της οικονομικής κρίσης. Κατά συνέπεια δεν μπορεί, να υπάρξει ο ισχυρισμός – ελαφρυντικό:
«Μα όταν ο άλλος πεινάει, δεν μπορεί να ασχολείται με την Ακρόπολη !….»
Η τομή των κοινωνικών στρωμάτων των ανθρώπων, με τους οποίους ήρθα σε επαφή, περιλαμβάνει την ανώτερη και πλέον μορφωμένη ομάδα του πληθυσμού της χώρας με ηγετικές ή υπεύθυνες θέσεις κλπ. αλλά και άτομα μεσαίου διαμετρήματος και γι’ αυτό τα συμπεράσματα είναι ιδιαιτέρως εξοργιστικά και τελείως αποκαρδιωτικά. Δεν θα αναφέρω απολύτως κανένα όνομα, ώστε να έχω τη δυνατότητα, να χρησιμοποιήσω μερικούς ιδιαίτερα σκληρούς χαρακτηρισμούς για τους εμπλεκόμενους, που δυστυχώς όμως είναι αναγκαίοι.
Χρησιμοποίησα όλους τους γνωστούς μου Ελληνοαμερικανούς, Κύπριους, Ελληνο-Καναδούς, Ελληνο-Αυστραλούς κλπ. για να δραστηριοποιηθούν στις χώρες τους και να διευρύνουν τα όρια προβολής του θέματος της Ακρόπολης των Αθηνών και εκεί. Στους Ραδιοφωνικούς Σταθμούς βρήκα ελάχιστη ανταπόκριση. Σχεδόν μοναδικός ήταν ο Σκάι, αλλά και αυτός ελάχιστα προχώρησε σε μετάδοση της είδησης για την Ακρόπολη, ιδίως σε σύγκριση με τον φοβερό καταιγισμό των δικών του διαφημίσεων κοινωνικού περιεχομένου.
Στα διάφορα Τεχνικά κλπ. περιοδικά, που εκείνα τα χρόνια έδινα πολλές και ακριβές διαφημίσεις, ζήτησα να προβάλλουν το θέμα της Ακρόπολης, αν όχι με ολόκληρη σελίδα, τουλάχιστον με μερικά μικρά υποσέλιδα. Αρνήθηκαν και μου ζητούσαν, να πληρώσω εγώ και την παραμικρή προβολή! Αγανάκτησα και τους είπα:
«Μα η Ακρόπολη δεν είναι δική μου! Όσο είναι δική μου άλλο τόσο είναι και δική σας !…»
Και τώρα στο θέμα των Αρχαιολόγων, που συνήθως είναι ιδιαιτέρως ευαισθητοποιημένοι.
Σε όσους έθεσα το θέμα μού απάντησαν περίπου ως εξής:
«Η Ακρόπολη είναι ένα Παγκόσμιο αριστούργημα, μοναδικό στον Κόσμο και δεν μάς απασχολεί το θέμα !»
Και τώρα η σειρά του κ. Δημάρχου Αθηναίων: τον συνάντησα σε μια συνομιλία «τετ – α τετ». Του εξήγησα το θέμα λεπτομερώς και εκείνος μού απάντησε ψυχρά:
«Και είχα ζητήσει την Ακρόπολη για μια εκδήλωση επ’ ευκαιρία μεγάλου ποδοσφαιρικού γεγονότος και οι Αρχαιολόγοι δεν μου την έδωσαν !»
Και δεν έκανε ούτε την παραμικρή χειρονομία: να τηλεφωνήσει έστω στη Γραμματέα του και να δώσει εντολή στον Δημοτικό Σταθμό της Αθήνας (που εμείς οι Δημότες βεβαίως πληρώνουμε), να αναφέρει κάθε μερικές ώρες την ψηφοφορία για την Ακρόπολη. Αν τυχόν τον αποκαλέσω αλήτη, θα έχω άδικο;
Ήρθα σε επαφή με Βουλευτές, Γραμματείς Υπουργών και λοιπούς κρατικούς λειτουργούς κλπ. Και εκεί η ίδια ακριβώς παγερή αδιαφορία. Δεν μου το είπαν βεβαίως, αλλά αισθανόμουν, ότι υποσυνείδητα πολύ θα ήθελαν, να με ρωτήσουν: «Κι εγώ τι θα κερδίσω από αυτή την ιστορία;»
Πάντως, για να μην τα μηδενίσω όλα και όλους, πρέπει να αναφέρω, ότι υπήρξαν και μερικές ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις. Δυστυχώς όμως ήταν τελείως ανεπαρκείς και αδύναμες, για να αντιμετωπίσουν τις γιγαντιαίες και άψογα οργανωμένες προσπάθειες των ανταγωνιστικών χωρών. Ενδεικτικά αναφέρω, ότι έλαβαν λίαν ενεργό μέρος στις αντίστοιχες εκστρατείες η Βασίλισσα της Ιορδανίας Ράνια και ο τότε Πρόεδρος της Βραζιλίας Inacio Lula da Silva….
Και οι δυο τα κατάφεραν! Οι δικοί μας αρμόδιοι κοιμούνταν βαθέως τον νήδυμο (όπως λέει ο Όμηρος). Ήταν λοιπόν φυσική συνέπεια ο αγώνας μας, να χαθεί…. Τα 7 Μνημεία, που ψηφίστηκαν τελικά, ήταν τα εξής:
Chichen Itza (πυραμίδα στο Μεξικό), Christ the Redeemer (άγαλμα του Χριστού του Λυτρωτή στο Ρίο), Great Wall of China (το Μεγάλο Σινικό τείχος), Machu Picchu (Περού), Petra(μνημείο στην Ιορδανία), Taj Mahal (Ινδία) καιColosseum (Κολοσσαίο στην Ιταλία).
Όταν έγινε γνωστό το αποτέλεσμα, πολλοί δημοσιογράφοι, που δεν είχαν κουνήσει ούτε καν το μικρό δαχτυλάκι τους, για να προβάλλουν την υποψηφιότητα της Ακρόπολης άρχισαν, να κατηγορούν τον τότε Υπουργό Πολιτισμού (δικαίως) για πλήρη ανικανότητα.
Τότε εκείνος κατέφυγε, όπως συνήθως συμβαίνει με τους πολιτικούς μας, σε τερατώδη ψέματα και σε ασύστολη διαστροφή της αλήθειας! Έγινα έξαλλος, παρακολουθώντας τον στην τηλεόραση, να ψεύδεται χωρίς καν να κοκκινίζει. Εγώ εξαγριώθηκα αλλά δυστυχώς μόνο ελάχιστοι τηλεθεατές γνώριζαν ή έμαθαν ποτέ την αλήθεια και την πραγματικότητα….
Είπε, ότι «εμείς δεν βάζουμε την Ακρόπολη σε διαγωνισμούς». Ναι, πολύ ωραία, αυτό έκαναν και οι Αιγύπτιοι για τις Πυραμίδες τους αλλά αυτοί τις είχαν αποσύρει από τον διαγωνισμό πρινδιεξαχθεί αυτός (και όχι αφού έχασαν !…).
Η δεύτερη δικαιολογία του ήταν τελείως άσχετη: «Δεν ξέρουμε ποιοι έκαναν την λίστα των υποψηφιοτήτων». Η ένσταση του θα είχε νόημα, αν η Ακρόπολη δενείχε συμπεριληφθεί μέσα στη λίστα των υποψηφίων! Και η απάντηση είναι: ήταν διάσημοι Αρχιτέκτονες παγκοσμίου φήμης από πολλές χώρες. Αλλά βεβαίως αυτό δεν επηρέασε καθόλου το αποτέλεσμα.
Άλλη δικαιολογία: «Οι πολυπληθείς χώρες είχαν μεγάλο πλεονέκτημα».
Πρόκειται για ένα τελείως αβάσιμο ψέμα:
1) γιατί η Ιορδανία και το Περού, που συμπεριελήφθησαν, δεν είναι μεγάλες χώρες και
2) ο Κανονισμός υποχρέωνε όλους τους ψηφοφόρους, να ψηφίζουν υποχρεωτικά 7 μνημεία.
Επομένως δεν μπορούσαν να ψηφίσουν μόνο το Μνημείο της χώρας τους!
Έτσι ψευδόμενος ο κ. Υπουργός διέσωσε τα “ψηφουλάκια” του και την πολύτιμη “θεσούλα” του.
Η πρώτη συνέπεια μετά την ψηφοφορία ήταν, να αρχίσουν πολλές διαφημίσεις Αεροπορικών εταιριών για φθηνά ταξίδια σε όλες αυτές τις χώρες, ώστε να μπορέσουν, να γνωρίσουν όλοι τα 7 Νέα Θαύματα του Κόσμου (με προφανή συνέπεια την αύξηση του Τουρισμού…).
Όλα αυτά τα γράφω όχι από πικρία για την αποτυχία, ούτε για προσωπική προβολή και ακόμη λιγότερο για την υστεροφημία μου. Τα καταγράφω, όπως ακριβώς τα έζησα, για το μέλλον. Τα καταθέτω, ως ιστορικά γεγονότα και ως σημαντική πτυχή της σύγχρονης Ελληνικής νοοτροπίας και ιδιοσυγκρασίας, που δυστυχώς επαναλαμβάνονται συχνά. Θέλω, να ελπίζω, ότι κάποτε επιτέλους όλοι μας θα συνειδητοποιήσουμε τα μεγάλα ελαττώματα μας, ώστε στο μέλλον οι νεότερες γενιές, να τα αποβάλλουν και να λειτουργήσουν ορθά. Εύχομαι αυτό το μικρό κείμενο, να αποτελέσει το έναυσμα για αναζωπύρωση της ελπίδας….
Και κάτι τελευταίο: Οι απόψεις μου για τους βασικούς πολιτικούς, τους οποίους θεωρώ κύριους υπεύθυνους της αποτυχίας, δεν έχουν καμιά πολιτική προκατάληψη, σκοπιμότητα ή εχθρότητα. Γιατί ναι μεν βεβαίως στους ίδιους ποτέ δεν είχα βάλει σταυρό στις εκλογές (αφού γνώριζα το ποιον τους). Όμως, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, το κόμμα τους το είχα ψηφίσει… Άρα δεν έτρεφα κανενός είδους εχθρότητα.
Δυστυχώς αυτή η νοοτροπία και η συμπεριφορά σχεδόν όλων μας, πολιτικών και πολιτών, μάς έχει φέρει σήμερα στη γνωστή τραγική οικονομική κατάσταση, την οποία ζούμε. Και βεβαίως πάντα και για όλα φταίνε οι ξένοι…. Εμείς ποτέ….
Θέλω να ελπίζω, ότι κάποτε στο μέλλον οι Έλληνες, θα ανανήψουν, θα συνειδητοποιήσουν τη φοβερή ζημιά που προκαλούν και θα αλλάξουν συμπεριφορά, όπως κάνει η πλειονότητα των Ελλήνων του εξωτερικού.
Σημαντικό Υ. Γ.
Πρώτον: Είδα σε κάθε Ταμείο σε είσοδο οποιουδήποτε Αρχαιολογικού χώρου (και όχι μόνο), ότι υπήρχε ένα δεύτερο σπιτάκι πλάι του με σύνδεση στο Ίντερνετ και με καλαίσθητες επιγραφές προσκαλούνταν όλοι οι επισκέπτες (και οι ξένοι βεβαίως) να ψηφίσουν, για τα “Επτά Νέα Θαύματα”.
Δεύτερον: Είδα λεωφορεία διασκευασμένα σε Γραφεία με άμεση σύνδεση στο Ίντερνετ, να βρίσκονται στις εισόδους των Πανεπιστημίων, ώστε οι χιλιάδες των φοιτητών, να μπορούν άκοπα και γρήγορα, να συμμετάσχουν στην ψηφοφορία. Θα σταματήσω εδώ, γιατί θεωρώ, ότι σας έδωσα την εικόνα.
Επιστέφοντας στην Ελλάδα και γνωρίζοντας, ότι η Ακρόπολη των Αθηνών είναι επίσης ανάμεσα στα υποψήφια Μνημεία διεθνούς εμβέλειας, έπαθα σοκ ! Διαπίστωσα, ότι κανείς δεν ασχολείτο και σχεδόν κανείς δεν ήξερε τίποτε για το θέμα αυτό. Αποφάσισα, να ενεργοποιηθώ εγώ προσωπικά και να χρησιμοποιήσω όλες μου τις δυνάμεις και τις προσωπικές μου γνωριμίες, κοινωνικές, επαγγελματικές κλπ.
Επί δυο μήνες περίπου εγκατέλειψα τις διάφορες ασχολίες ή υποχρεώσεις μου και αφιερώθηκα στον αγώνα αυτόν, τον οποίο θεωρούσα ιερό και εθνικό καθήκον. Η καταληκτική ημερομηνία για τον μεγάλο Διαγωνισμό ήταν η 7 – 7 – 7 (ακριβώς λόγω του συμβολικού αριθμού “επτά” των Αρχαίων Θαυμάτων).
Για το θέμα αυτό έστειλα πολλές εκατοντάδες φαξ και ηλεκτρονικά μηνύματα και γράμματα, Έτσι δημιουργήθηκε ένα πελώριο ντοσιέ πάχους πάρα πολλών εκατοστών. Από όλες μου αυτές τις δραστηριότητες θα αναφέρω ενδεικτικά και πολύ συνοπτικά μερικές, που αναδεικνύουν την αδιαφορία και αποδεικνύουν την σαπίλα της Ελληνικής Κοινωνίας γενικά. Παρακαλώ, να σημειώσετε ότι όλα αυτά συνέβησαν κατά την εποχή της χλιδής και όχι στην εποχή της οικονομικής κρίσης. Κατά συνέπεια δεν μπορεί, να υπάρξει ο ισχυρισμός – ελαφρυντικό:
«Μα όταν ο άλλος πεινάει, δεν μπορεί να ασχολείται με την Ακρόπολη !….»
Η τομή των κοινωνικών στρωμάτων των ανθρώπων, με τους οποίους ήρθα σε επαφή, περιλαμβάνει την ανώτερη και πλέον μορφωμένη ομάδα του πληθυσμού της χώρας με ηγετικές ή υπεύθυνες θέσεις κλπ. αλλά και άτομα μεσαίου διαμετρήματος και γι’ αυτό τα συμπεράσματα είναι ιδιαιτέρως εξοργιστικά και τελείως αποκαρδιωτικά. Δεν θα αναφέρω απολύτως κανένα όνομα, ώστε να έχω τη δυνατότητα, να χρησιμοποιήσω μερικούς ιδιαίτερα σκληρούς χαρακτηρισμούς για τους εμπλεκόμενους, που δυστυχώς όμως είναι αναγκαίοι.
Χρησιμοποίησα όλους τους γνωστούς μου Ελληνοαμερικανούς, Κύπριους, Ελληνο-Καναδούς, Ελληνο-Αυστραλούς κλπ. για να δραστηριοποιηθούν στις χώρες τους και να διευρύνουν τα όρια προβολής του θέματος της Ακρόπολης των Αθηνών και εκεί. Στους Ραδιοφωνικούς Σταθμούς βρήκα ελάχιστη ανταπόκριση. Σχεδόν μοναδικός ήταν ο Σκάι, αλλά και αυτός ελάχιστα προχώρησε σε μετάδοση της είδησης για την Ακρόπολη, ιδίως σε σύγκριση με τον φοβερό καταιγισμό των δικών του διαφημίσεων κοινωνικού περιεχομένου.
Στα διάφορα Τεχνικά κλπ. περιοδικά, που εκείνα τα χρόνια έδινα πολλές και ακριβές διαφημίσεις, ζήτησα να προβάλλουν το θέμα της Ακρόπολης, αν όχι με ολόκληρη σελίδα, τουλάχιστον με μερικά μικρά υποσέλιδα. Αρνήθηκαν και μου ζητούσαν, να πληρώσω εγώ και την παραμικρή προβολή! Αγανάκτησα και τους είπα:
«Μα η Ακρόπολη δεν είναι δική μου! Όσο είναι δική μου άλλο τόσο είναι και δική σας !…»
Και τώρα στο θέμα των Αρχαιολόγων, που συνήθως είναι ιδιαιτέρως ευαισθητοποιημένοι.
Σε όσους έθεσα το θέμα μού απάντησαν περίπου ως εξής:
«Η Ακρόπολη είναι ένα Παγκόσμιο αριστούργημα, μοναδικό στον Κόσμο και δεν μάς απασχολεί το θέμα !»
Και τώρα η σειρά του κ. Δημάρχου Αθηναίων: τον συνάντησα σε μια συνομιλία «τετ – α τετ». Του εξήγησα το θέμα λεπτομερώς και εκείνος μού απάντησε ψυχρά:
«Και είχα ζητήσει την Ακρόπολη για μια εκδήλωση επ’ ευκαιρία μεγάλου ποδοσφαιρικού γεγονότος και οι Αρχαιολόγοι δεν μου την έδωσαν !»
Και δεν έκανε ούτε την παραμικρή χειρονομία: να τηλεφωνήσει έστω στη Γραμματέα του και να δώσει εντολή στον Δημοτικό Σταθμό της Αθήνας (που εμείς οι Δημότες βεβαίως πληρώνουμε), να αναφέρει κάθε μερικές ώρες την ψηφοφορία για την Ακρόπολη. Αν τυχόν τον αποκαλέσω αλήτη, θα έχω άδικο;
Ήρθα σε επαφή με Βουλευτές, Γραμματείς Υπουργών και λοιπούς κρατικούς λειτουργούς κλπ. Και εκεί η ίδια ακριβώς παγερή αδιαφορία. Δεν μου το είπαν βεβαίως, αλλά αισθανόμουν, ότι υποσυνείδητα πολύ θα ήθελαν, να με ρωτήσουν: «Κι εγώ τι θα κερδίσω από αυτή την ιστορία;»
Πάντως, για να μην τα μηδενίσω όλα και όλους, πρέπει να αναφέρω, ότι υπήρξαν και μερικές ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις. Δυστυχώς όμως ήταν τελείως ανεπαρκείς και αδύναμες, για να αντιμετωπίσουν τις γιγαντιαίες και άψογα οργανωμένες προσπάθειες των ανταγωνιστικών χωρών. Ενδεικτικά αναφέρω, ότι έλαβαν λίαν ενεργό μέρος στις αντίστοιχες εκστρατείες η Βασίλισσα της Ιορδανίας Ράνια και ο τότε Πρόεδρος της Βραζιλίας Inacio Lula da Silva….
Και οι δυο τα κατάφεραν! Οι δικοί μας αρμόδιοι κοιμούνταν βαθέως τον νήδυμο (όπως λέει ο Όμηρος). Ήταν λοιπόν φυσική συνέπεια ο αγώνας μας, να χαθεί…. Τα 7 Μνημεία, που ψηφίστηκαν τελικά, ήταν τα εξής:
Chichen Itza (πυραμίδα στο Μεξικό), Christ the Redeemer (άγαλμα του Χριστού του Λυτρωτή στο Ρίο), Great Wall of China (το Μεγάλο Σινικό τείχος), Machu Picchu (Περού), Petra(μνημείο στην Ιορδανία), Taj Mahal (Ινδία) καιColosseum (Κολοσσαίο στην Ιταλία).
Όταν έγινε γνωστό το αποτέλεσμα, πολλοί δημοσιογράφοι, που δεν είχαν κουνήσει ούτε καν το μικρό δαχτυλάκι τους, για να προβάλλουν την υποψηφιότητα της Ακρόπολης άρχισαν, να κατηγορούν τον τότε Υπουργό Πολιτισμού (δικαίως) για πλήρη ανικανότητα.
Τότε εκείνος κατέφυγε, όπως συνήθως συμβαίνει με τους πολιτικούς μας, σε τερατώδη ψέματα και σε ασύστολη διαστροφή της αλήθειας! Έγινα έξαλλος, παρακολουθώντας τον στην τηλεόραση, να ψεύδεται χωρίς καν να κοκκινίζει. Εγώ εξαγριώθηκα αλλά δυστυχώς μόνο ελάχιστοι τηλεθεατές γνώριζαν ή έμαθαν ποτέ την αλήθεια και την πραγματικότητα….
Είπε, ότι «εμείς δεν βάζουμε την Ακρόπολη σε διαγωνισμούς». Ναι, πολύ ωραία, αυτό έκαναν και οι Αιγύπτιοι για τις Πυραμίδες τους αλλά αυτοί τις είχαν αποσύρει από τον διαγωνισμό πρινδιεξαχθεί αυτός (και όχι αφού έχασαν !…).
Η δεύτερη δικαιολογία του ήταν τελείως άσχετη: «Δεν ξέρουμε ποιοι έκαναν την λίστα των υποψηφιοτήτων». Η ένσταση του θα είχε νόημα, αν η Ακρόπολη δενείχε συμπεριληφθεί μέσα στη λίστα των υποψηφίων! Και η απάντηση είναι: ήταν διάσημοι Αρχιτέκτονες παγκοσμίου φήμης από πολλές χώρες. Αλλά βεβαίως αυτό δεν επηρέασε καθόλου το αποτέλεσμα.
Άλλη δικαιολογία: «Οι πολυπληθείς χώρες είχαν μεγάλο πλεονέκτημα».
Πρόκειται για ένα τελείως αβάσιμο ψέμα:
1) γιατί η Ιορδανία και το Περού, που συμπεριελήφθησαν, δεν είναι μεγάλες χώρες και
2) ο Κανονισμός υποχρέωνε όλους τους ψηφοφόρους, να ψηφίζουν υποχρεωτικά 7 μνημεία.
Επομένως δεν μπορούσαν να ψηφίσουν μόνο το Μνημείο της χώρας τους!
Έτσι ψευδόμενος ο κ. Υπουργός διέσωσε τα “ψηφουλάκια” του και την πολύτιμη “θεσούλα” του.
Η πρώτη συνέπεια μετά την ψηφοφορία ήταν, να αρχίσουν πολλές διαφημίσεις Αεροπορικών εταιριών για φθηνά ταξίδια σε όλες αυτές τις χώρες, ώστε να μπορέσουν, να γνωρίσουν όλοι τα 7 Νέα Θαύματα του Κόσμου (με προφανή συνέπεια την αύξηση του Τουρισμού…).
Όλα αυτά τα γράφω όχι από πικρία για την αποτυχία, ούτε για προσωπική προβολή και ακόμη λιγότερο για την υστεροφημία μου. Τα καταγράφω, όπως ακριβώς τα έζησα, για το μέλλον. Τα καταθέτω, ως ιστορικά γεγονότα και ως σημαντική πτυχή της σύγχρονης Ελληνικής νοοτροπίας και ιδιοσυγκρασίας, που δυστυχώς επαναλαμβάνονται συχνά. Θέλω, να ελπίζω, ότι κάποτε επιτέλους όλοι μας θα συνειδητοποιήσουμε τα μεγάλα ελαττώματα μας, ώστε στο μέλλον οι νεότερες γενιές, να τα αποβάλλουν και να λειτουργήσουν ορθά. Εύχομαι αυτό το μικρό κείμενο, να αποτελέσει το έναυσμα για αναζωπύρωση της ελπίδας….
Και κάτι τελευταίο: Οι απόψεις μου για τους βασικούς πολιτικούς, τους οποίους θεωρώ κύριους υπεύθυνους της αποτυχίας, δεν έχουν καμιά πολιτική προκατάληψη, σκοπιμότητα ή εχθρότητα. Γιατί ναι μεν βεβαίως στους ίδιους ποτέ δεν είχα βάλει σταυρό στις εκλογές (αφού γνώριζα το ποιον τους). Όμως, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, το κόμμα τους το είχα ψηφίσει… Άρα δεν έτρεφα κανενός είδους εχθρότητα.
Δυστυχώς αυτή η νοοτροπία και η συμπεριφορά σχεδόν όλων μας, πολιτικών και πολιτών, μάς έχει φέρει σήμερα στη γνωστή τραγική οικονομική κατάσταση, την οποία ζούμε. Και βεβαίως πάντα και για όλα φταίνε οι ξένοι…. Εμείς ποτέ….
Θέλω να ελπίζω, ότι κάποτε στο μέλλον οι Έλληνες, θα ανανήψουν, θα συνειδητοποιήσουν τη φοβερή ζημιά που προκαλούν και θα αλλάξουν συμπεριφορά, όπως κάνει η πλειονότητα των Ελλήνων του εξωτερικού.
Σημαντικό Υ. Γ.
Θα αναφερθώ τώρα και σε κάτι σημαντικό, που όμως δεν έχει καμιά σχέση με την Ακρόπολη αλλά έχει μεγάλη σχέση με την χυδαία και τελείως απαράδεκτη Ελληνική νοοτροπία:
Τον Απρίλιο του 2001 ο τότε Υπουργός Τάσος Γιαννίτσης (στην Κυβέρνηση Σημίτη) προσπαθούσε, όπως ίσως θυμάστε, να κάνει περικοπές, γιατί ως ειδικός προέβλεπε από τότε το αδιέξοδο του συνταξιοδοτικού συστήματος της χώρας μας και αγωνιζόταν, να το κάνει βιώσιμο. Βέβαια δεν κατόρθωσε, να περάσει τις μεταβολές, που επιθυμούσε. Και μακάρι, να το είχε επιτύχει τότε. Δεν θα είμαστε σήμερα σ’ αυτή την τραγική οικονομική κατάσταση….
Αλλά το σημαντικό γεγονός είναι άλλο: Λίγους μήνες νωρίτερα είχε δολοφονηθεί ο 27 – χρονος γιος του στο Μεξικό στη διάρκεια ληστείας. Την εποχή λοιπόν, που συζητούνταν τα μέτρα κάποιοι αδίστακτοι και αχρείοι Έλληνες Συνδικαλιστές τού έστειλαν στο Γραφείο του δυο φέρετρα, τα οποία έκαψαν, υπενθυμίζοντάς του το γεγονός, για να τον πιέσουν αφόρητα και να τον «συνετίσουν», ώστε να μην κάνει τις περικοπές. Και μάλιστα κάποιο σημαντικό πολιτικό κόμμα συνεχάρη τους συνδικαλιστές – υπάνθρωπους !… Αυτό αποτελεί το άκρον άωτον της χυδαιότητας και της κτηνωδίας! Και δεν φαντάζομαι, να φαντάζεστε, ότι τιμωρήθηκε κανείς!…
Το κείμενο μιλάει από μόνο του και το μόνο που ήθελα είναι να προσθέσω μερικά πληροφοριακά στοιχεία και την προσωπική μου άποψη. Η πρωτοβουλία ξεκίνησε από την Ελβετική εταιρεία New7Wonders Foundation το 2001 από μια επιλογή 200 μνημείων.
Τον Ιανουάριο 2006 ανακοινώθηκαν 21 φιναλίστ. Εκτός από τα 7 που επελέγησαν, τα υπόλοιπα ήσαν αλφαβητικά : Ακρόπολις, Αλάμπρα, Ανκόρ Βατ, πύργος Άιφελ Αγία Σοφία, ο ναός Kiyomizu-dera ,οι μονολιθικές φιγούρες Moai ,το κάστρο Neuschwanstein, Κόκκινη Πλατεία, Άγαλμα Ελευθερίας το Stonehenge,η Όπερα του Σίδνεϊ,το Τιμπουκτού.
Από τα 21 επιλεγέντα μνημεία μόνο οι πυραμίδες της Γκίζα ανήκουν στα 7 θαύματα της αρχαιότητας και οι Αιγύπτιοι θεώρησαν, δικαιολογημένα απαράδεκτο να συναγωνίζονται αυτές με το Άγαλμα της Ελευθερίας ή την Όπερα του Σίδνεϊ, με αποτέλεσμα να αποσύρουν την υποψηφιότητα, με τελικό αποτέλεσμα να αναγκαστούν οι διοργανωτές να τις τιμήσουν ως επίτιμο υποψήφιο. Έχοντας επισκεφτεί τόσο τα 7 που επιλέγηκαν, όσο και από τα υπόλοιπα όσα έχω με μαύρα γράμματα, θα έλεγα πως είναι τουλάχιστον αστείο, αν όχι τραγικό, στα 7 θαύματα να είναι ο Χριστός του Ρίο και το Κολοσσαίο και να μην είναι η Ακρόπολη, η Αγία Σοφία ή το Ανγκορ Βατ!
