“…πορεύεσθε ἀπ᾿ ᾿Εμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ.” (Κατά Ματθαίον 25, 41)
Τα...
εγκλήματα της αμέτρητα, απέναντι σε βρέφη, εφήβους και ανήμπορους ηλικιωμένους. Η ηγεμονία της στιγματίστηκε με τις δολοφονίες νέων παλληκαριών που επιθυμούσαν την ελευθερία τους.
Για τους Έλληνες της Κύπρου η Ελισάβετ συνέδεσε το όνομά της με τις εκτελέσεις των αγωνιστών της ΕΟΚΑ. Μετά από τόσα χρόνια λοιπόν, που ο Ελληνισμός περίμενε τη δικαίωση από τον ίδιο τον χρόνο, επιτέλους ήλθε.
Ο θάνατος της βασίλισσας Ελισάβετ δεν θα αποτελέσει λύτρωση από τα γεράματα, αλλά μια παντοτινή τιμωρία για τις διαταγές που τόσο εύκολα ξεστομούσε από την άνεση του θρόνου της.
Εντούτοις, η ημέρα πρέπει να αποτελέσει σημείο αναζωπυρώσεως της φλόγας για λευτεριά και δικαίωση, το οφείλουμε στους λεβέντες που δολοφονήθηκαν από την Βρεττανική Τρομοκρατία. Το οφείλουμε σε αυτούς που περιμένουν να δικάσουν την δολοφόνο τους στη μεταθανάτια ζωή.
Μπορούμε να βασιστούμε έστω, στο ότι η σάπια ψυχή της βασίλισσας θα παραμείνει στα βαθύτερα μέρη της κολάσεως. Τι και αν πέθανε όμως η Ελισάβετ; Τα ιερά οστά των ηρώων μας θα τρίζουν όσο υπάρχουν πολιτικοί στη Κύπρο, οι οποίοι ως πριν λίγο καιρό υμνούσαν και τιμούσαν το Αγγλικό Στέμμα.
Ο θάνατος της βασίλισσας, δεν είναι αρκετός για να αγαλλιάσουν οι ψυχές των προγόνων μας. Θέλει αγώνα και πίστη στις ιδέες που μας κληροδότησαν.
ΔΡΑΣΙΣ ΚΕΣ
