Στη μέση ο οπλαρχηγός Κοροπούλης με την προσωπική του φρουρά από την Μάνδρα Αττικής. Από αριστερά:
3. Πίσω Μελέτης Λογοθέτης και
4. Αναστάσιος Σταματίου Γκλιάτης.
Έπεσαν και οι τρεις στη μάχη του Στρεμπένου.
11 Σεπτεμβρίου 1908...
Ο οπλαρχηγός Ευάγγελος Κοροπούλης, συνεχίζοντας τη δράση του μετά τη νεοτουρκική επανάσταση, παρά τις εντολές του ελληνικού κέντρου για παύση του αγώνα, σκοτώνεται αφού περικυκλώνεται από τμήμα του τουρκικού στρατού στη Ντάρζα της Βίγλιστας.
Ο συμπολεμιστής του Παύλου Μελά οπλαρχηγός Ευάγγελος Κοροπούλης γεννήθηκε στην Μάνδρα Αττικής, γόνος αρβανίτικης οικογένειας με βαθειά εθνική συνείδηση και γνώση...
Ο Καπετάν Βαγγέλης ξεκίνησε τον αγώνα του ως εθελοντής, στην ομάδα του Καπετάν Βέργα, για να φθάσει πολύ γρήγορα στο βαθμό του οπλαρχηγού το 1906, και ακόμα γρηγορότερα στο βαθμό του Αρχηγού των αντάρτικων ομάδων το 1907.
Από την υψηλή πίστη στην Αγία Ορθοδοξία πίστη ημών, αντλούσε τη φιλοπατρία, τη βεβαιότητα για την απελευθέρωση της Μακεδονίας, τον ενθουσιασμό, τη δεινή ευγλωττία του αλλά και τη χάρη να περνάει τα υψηλά αυτά ιδιώματα στους συντρόφους του Μακεδονομάχους, αλλά και στους φοβισμένους Έλληνες χωρικούς και να στηρίζει τις καρδιές τους και τα γόνατα. Τα ίδια ιδιώματα αποκαρδίωναν τους εχθρούς και λύγιζαν τα γόνατά τους.
Ήταν νικητής και όταν: Κατεδίωκε τον εχθρό, αλλά και όταν με τόλμη και γενναιότητα διέσπαζε με τους συντρόφους του τον κλοιό πολλαπλάσιου εχθρού, για να τον κτυπήσει εκεί που δεν το περίμενε. Έδρασε από τον Όλυμπο έως και τη Δυτική Μακεδονία, από την Κορυτσά έως και το Μοναστήρι. Όταν ακούστηκε η είδηση ότι ο Καπετάν Βαγγέλης μετατίθεται σε άλλο μέτωπο έγινε στα Καστανοχώρια Καστορίας μία μεγάλη κινητοποίηση από τις εθνικές επιτροπές και ακολούθησε επιστολή προς το διάδοχο του θρόνου τότε Κωνσταντίνο, για να ανασταλεί.
Η παροιμιώδης φιλοπατρία του σε συνδυασμό με τη γενναιότητα και την υψηλή διάνοιά του, τον βοηθούσαν να παίρνει σοφές, στρατηγικές αποφάσεις σε δύσκολες μάχες που κατέληγαν νικηφόρες.
Τα ανωτέρω ιδιώματα σε συνδυασμό με μία φυσική αρχοντική ευγένεια και το παροιμιώδες σωματικό κάλλος του βοηθούσαν τον Καπετάνιο να ενθουσιάζει τους Μακεδόνες χωρικούς να μείνουν πιστοί στην ελληνική εθνική ιδέα.
Στην τίμια και παρθενική καρδιά του ήρωά μας η Μακεδονία δεν είναι καταχωρημένη ως γεωγραφική έκταση, αλλά ως υπόσταση με πρόσωπο και σώμα πνευματικό.
Αυτή η αγάπη τον κάνει ικανό να προειδεί το κακό που έρχεται, γι' αυτό και δεν την εγκαταλείπει μαζί με τον Παπαλουκά, όταν η κυβέρνηση Θεοτόκη σε συμφωνία με το Παλάτι, καλεί τους Μακεδονομάχους να επιστρέψουν στα σπίτια τους, τότε που οι Νεότουρκοι υποσχέθησαν να εφαρμόσουν «Σύνταγμα Δημοκρατικό» στην αυτοκρατορία τους.
Παραμένει στη Μακεδονία εφοδιασμένος με πλαστά χαρτιά και με ταυτότητα δημοσιογράφου της εφημερίδας «ΕΜΠΡΟΣ». Ενημερώνει διαρκώς την ελληνική κυβέρνηση για την κατάσταση που επικρατεί και παρεμβαίνει σωτήρια σε πολλές περιπτώσεις που οι Μακεδόνες κινδυνεύουν από την αυθαιρεσία των Τούρκων και Βουλγάρων.
Οικονομούσε χρόνο από την πολλή σοβαρή αποστολή του, για να κάνει κάτι ακόμη πιο σπουδαίο για τη ψυχολογία των Μακεδόνων και το έθνος. Πήγαινε στα ελληνικά σχολεία και εδίδασκε στα ελληνόπουλα Ιστορία, πατριδογνωσία και τα μάθαινε πατριωτικά τραγούδια.
Θέλετε να μάθετε το τέλος του ήρωα; Στις 27-12-1908, εκάλεσαν τον Κοροπούλη σε δείπνο σε ελληνικό χριστιανικό σπίτι στη Σιάτιστα. Πήγε με δύο φίλους του φοιτητές. Έπειτα από λίγο, στο ίδιο σπίτι έφθασαν δέκα «Έλληνες» και τους χαιρέτησαν.
Κατά τη διάρκεια της προσποιητής εγκαρδιότητος, δολοφόνησαν τον Καπετάνιο και τον ένα φοιτητή, και τους παρέδωσαν στους Τούρκους. Εκείνοι, έδεσαν το άψυχο σώμα του πιο λαμπρού Μακεδονομάχου στα άλογά τους, και αλαλάζοντας το έσυραν στους δρόμους της Σιάτιστας. Ο άλλος φοιτητής δραπέτευσε.
