Σαν σήμερα, 44 χρόνια πριν, ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, εμείς που υπερασπιζόμασταν το στρατόπεδο της ΕΛ.ΔΥ.Κ., περνούσαμε δύσκολες ώρες.
Όμως δεν θ’ασχοληθώ με τον πόλεμο, αλλά με την δική μας επιστροφή στην Ελλάδα την 1η Δεκεμβρίου του 1974.
Βέβαια...
Όμως δεν θ’ασχοληθώ με τον πόλεμο, αλλά με την δική μας επιστροφή στην Ελλάδα την 1η Δεκεμβρίου του 1974.
Βέβαια...
εμείς δεν ήλθαμε με αεροπλάνα αλλά με Αρματαγωγό.
Μετά από ένα απίστευτο για όσους δεν το έζησαν 5μηνο, που εκτός τον πόλεμο και τις κακουχίες του ακολούθησαν 3,5 μήνες απίστευτης ταλαιπωρίας, όπου κοιμόμασταν στο χώμα, όπου τις πρώτες μέρες μετά τον πόλεμο δεν είχαμε να φάμε και με ντροπή λέω ότι αναγκαζόμασταν να κλέβουμε και πάντα με το δάχτυλο στην σκανδάλη του όπλου γιατί ο εχθρός ήταν μπροστά μας και τον βλέπαμε.
Επιβιβαστηκαμε λοιπόν στο Α/Γ από την Λεμεσό και μετά από ένα φοβερό ταξίδι τριών ημερών με 8 μποφόρ φτάσαμε επί τέλους στις Κεχριες Κορινθίας, όπου μας επιφυλασσαν μια υποδοχή την οποία δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε.
Οι περισσότεροι είχαμε την εντύπωση οτι, όλο και κάποιος ανώτατος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού θα μας ευχόταν το Καλώς ήλθατε πολεμιστές της Πατρίδας.
Αμ δε.
Μόλις κατέβηκε ο καταπέλτης του Α/Γ υπό τις επευφημίες μας και πριν προλάβουμε να κινηθούμε, ανέβηκαν στο πλοίο ένστολοι υπάλληλοι του τελωνείου και μας ανακοίνωσαν ότι θα γίνει έλεγχος στις αποσκευές μας.
Η οργή που είχαμε μέσα μας εδώ και μήνες ξέσπασε και κινηθήκαμε, (πλέον των 400ων στρατιωτών ήμασταν), εναντίων τους και έφυγαν τρέχοντας για να σωθούν.
Όταν οι συνοδεύοντες αξιωματικοί και αυτοί που μας περίμεναν κατάφεραν να μας συγκεντρώσουν, ξαναηλθαν οι τελωνειακοί, αλλά οι διαθέσεις μας ήταν τόσο εχθρικές εναντίων τους που αναγκάστηκαν να φύγουν άπραγοι.
Από τα ορύγματα μας μάζεψαν και μας πήγαν στο Α/Γ, τι μπορούσαμε να έχουμε μαζί μας, εκτός από το αίμα των Ηρώων συμπολεμιστων μας που είχαμε στις καρδιές μας.
Λίγο αργότερα μας ανακοίνωσαν το δεύτερο δώρο που μας επιφύλασσαν. Όσοι είχαν ποινές φυλάκισης θα τις υπηρετούσαν.
Το τι ακούστηκε τότε δεν μπορώ να σας το μεταφέρω. Είχαμε υπηρετήσει 4,5 μήνες επιπλέων από την θητεία μας, είχαμε περάσει πόλεμο, πολλοί από τους φίλους μας είχαν πέσει στο πεδίο της μαχης, είχαμε περάσει μια απίστευτη ταλαιπωρία και μας ζητούσαν να υπηρετήσουμε κι’αλλο.
Μεταφερθήκαμε με ΡΕΟ στο Λουτράκι όπου το Κλιμάκιο Υποδοχής ΕΛ.ΔΥ.Κ., όπου με περίμεναν η μάνα μου και η αδελφή μου, τις οποίες είχα να δω 17 μήνες.
Από την μια η χαρά που τους ξαναβλεπα και από την άλλη η μεγάλη οργή που ένιωθα μέσα μου για την συμπεριφορά της Κυβερνήσεως της Ν.Δ. προς αυτούς που με θυσίες και αίμα κράτησαν την τιμή της Πατρίδας ψηλά.
Πήγα στις αποθήκες όπου ήταν οι βαλίτσες μας τις οποίες είχε μεταφέρει στην Ελλάδα το Α/Γ ΛΕΣΒΟΣ τον Ιούλιο και χωρίς να αναφέρω τίποτα σε κανένα έφυγα για την Αθήνα.
Την άλλη μέρα το πρωί, έβαλα σε μια τσάντα τα στρατιωτικά ρούχα τις κάλτσες τα αρβυλα το καπέλο που φορούσα, τα μόνα που μου είχαν απομεινει, ( ο σάκος μου είχε καεί από βόμβα ναπαλμ), δεν ήθελα να εχω τίποτα που να μου θυμίζουν τον Ε.Σ., πήγα στο Λουτράκι τα παρέδωσα στους αρμόδιους πήρα το απολυτήριο μου και έφυγα.
Αυτά αγαπητοί φίλοι για να γνωρίζετε, ως επίσης και οτι για 24 χρόνια δεν υπήρχαμε. Οι πεσοντες, οι αγνοούμενοι και οι τραυματίες μεταφέρθηκαν στον πόλεμο του 40.
Βαγγέλης Μπραουδάκης
πηγή: infognomon
Μετά από ένα απίστευτο για όσους δεν το έζησαν 5μηνο, που εκτός τον πόλεμο και τις κακουχίες του ακολούθησαν 3,5 μήνες απίστευτης ταλαιπωρίας, όπου κοιμόμασταν στο χώμα, όπου τις πρώτες μέρες μετά τον πόλεμο δεν είχαμε να φάμε και με ντροπή λέω ότι αναγκαζόμασταν να κλέβουμε και πάντα με το δάχτυλο στην σκανδάλη του όπλου γιατί ο εχθρός ήταν μπροστά μας και τον βλέπαμε.
Επιβιβαστηκαμε λοιπόν στο Α/Γ από την Λεμεσό και μετά από ένα φοβερό ταξίδι τριών ημερών με 8 μποφόρ φτάσαμε επί τέλους στις Κεχριες Κορινθίας, όπου μας επιφυλασσαν μια υποδοχή την οποία δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε.
Οι περισσότεροι είχαμε την εντύπωση οτι, όλο και κάποιος ανώτατος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού θα μας ευχόταν το Καλώς ήλθατε πολεμιστές της Πατρίδας.
Αμ δε.
Μόλις κατέβηκε ο καταπέλτης του Α/Γ υπό τις επευφημίες μας και πριν προλάβουμε να κινηθούμε, ανέβηκαν στο πλοίο ένστολοι υπάλληλοι του τελωνείου και μας ανακοίνωσαν ότι θα γίνει έλεγχος στις αποσκευές μας.
Η οργή που είχαμε μέσα μας εδώ και μήνες ξέσπασε και κινηθήκαμε, (πλέον των 400ων στρατιωτών ήμασταν), εναντίων τους και έφυγαν τρέχοντας για να σωθούν.
Όταν οι συνοδεύοντες αξιωματικοί και αυτοί που μας περίμεναν κατάφεραν να μας συγκεντρώσουν, ξαναηλθαν οι τελωνειακοί, αλλά οι διαθέσεις μας ήταν τόσο εχθρικές εναντίων τους που αναγκάστηκαν να φύγουν άπραγοι.
Από τα ορύγματα μας μάζεψαν και μας πήγαν στο Α/Γ, τι μπορούσαμε να έχουμε μαζί μας, εκτός από το αίμα των Ηρώων συμπολεμιστων μας που είχαμε στις καρδιές μας.
Λίγο αργότερα μας ανακοίνωσαν το δεύτερο δώρο που μας επιφύλασσαν. Όσοι είχαν ποινές φυλάκισης θα τις υπηρετούσαν.
Το τι ακούστηκε τότε δεν μπορώ να σας το μεταφέρω. Είχαμε υπηρετήσει 4,5 μήνες επιπλέων από την θητεία μας, είχαμε περάσει πόλεμο, πολλοί από τους φίλους μας είχαν πέσει στο πεδίο της μαχης, είχαμε περάσει μια απίστευτη ταλαιπωρία και μας ζητούσαν να υπηρετήσουμε κι’αλλο.
Μεταφερθήκαμε με ΡΕΟ στο Λουτράκι όπου το Κλιμάκιο Υποδοχής ΕΛ.ΔΥ.Κ., όπου με περίμεναν η μάνα μου και η αδελφή μου, τις οποίες είχα να δω 17 μήνες.
Από την μια η χαρά που τους ξαναβλεπα και από την άλλη η μεγάλη οργή που ένιωθα μέσα μου για την συμπεριφορά της Κυβερνήσεως της Ν.Δ. προς αυτούς που με θυσίες και αίμα κράτησαν την τιμή της Πατρίδας ψηλά.
Πήγα στις αποθήκες όπου ήταν οι βαλίτσες μας τις οποίες είχε μεταφέρει στην Ελλάδα το Α/Γ ΛΕΣΒΟΣ τον Ιούλιο και χωρίς να αναφέρω τίποτα σε κανένα έφυγα για την Αθήνα.
Την άλλη μέρα το πρωί, έβαλα σε μια τσάντα τα στρατιωτικά ρούχα τις κάλτσες τα αρβυλα το καπέλο που φορούσα, τα μόνα που μου είχαν απομεινει, ( ο σάκος μου είχε καεί από βόμβα ναπαλμ), δεν ήθελα να εχω τίποτα που να μου θυμίζουν τον Ε.Σ., πήγα στο Λουτράκι τα παρέδωσα στους αρμόδιους πήρα το απολυτήριο μου και έφυγα.
Αυτά αγαπητοί φίλοι για να γνωρίζετε, ως επίσης και οτι για 24 χρόνια δεν υπήρχαμε. Οι πεσοντες, οι αγνοούμενοι και οι τραυματίες μεταφέρθηκαν στον πόλεμο του 40.
Βαγγέλης Μπραουδάκης
πηγή: infognomon
