Του Γ.Τεκίδη
Αν δεν υπήρχε η Χαμάς, θα την εφεύρισκαν οι Ισραηλινοί. Θα την εφεύρισκαν για να διαιωνίζουν και οι μεν και οι δε το εβδομηντάχρονο μαρτύριο ενός λαού, που το μόνο που ζητά είναι το δικαίωμα να ζήσει στη πατρίδα του με αξιοπρέπεια. Άσχημο παιχνίδι για τη μοίρα ενός λαού, που υποφέρει διωγμένος από...
την ίδια την πατρίδα του, δολοφονείται, μένει άνεργος, άστεγος, δίχως και την πιο στοιχειώδη φροντίδα και μέριμνα για μια υποφερτή ζωή. Και προπάντων χωρίς καμιά προοπτική για το μέλλον των νέων παιδιών που βλέπουν τα χρόνια να κυλούν κι αυτοί να βυθίζονται καθημερινά στην απελπισία, το αδιέξοδο, τις βάναυσες διακρίσεις και σε ένα αέναο σκληρό απαρτχάιντ. Εδώ βρίσκεται και το παράδοξο των παραδόξων από συστάσεως κόσμου. Ένας λαός ο Ισραηλινός, που βίωσε την ναζιστική φρίκη, που πλήρωσε με τόνους αίματος και ανείπωτες θυσίες τον κατατρεγμό, τον κίνδυνο αφανισμού από προσώπου γης, την απάνθρωπη φασιστική θηριωδία, να αρνείται εδώ και εφτά δεκαετίες το πανανθρώπινο δικαίωμα, την ίδια την ύπαρξη ενός άλλου λαού του Παλαιστινιακού.
Άραγε να λησμόνησαν, να πέρασε στη λήθη, να διαγράφηκε από τη συλλογική τους μνήμη, η φρικαλέα εποχή που βίωσαν οι αμέσως προηγούμενοι προγονοί τους, ακόμη και όσοι επιζούν ακόμη από εκείνη την κόλαση;. Ποιος αλήθεια δεν θα αναρωτήθηκε, δεν απόρησε και δε απορεί με αυτή την εκτός πάσης λογικής στάση και συμπεριφορά του Ισραηλινού κράτους; Πως είναι δυνατόν να επικαλούνται το υπαρξιακό τους δικαίωμα, όπως και αυτό στην αυτοάμυνα και να εξαπολύουν την επί γης κόλαση με την πολεμική τους μηχανή, αλλά αρνούνται να κατανοήσουν το ίδιο δικαίωμα, την ίδια επιθυμία και λαχτάρα για τον διπλανό τους λαό; Είναι πραγματικά ηρωική η στάση ενός μέρους έστω και μειοψηφικού των Ισραηλινών, που αψηφώντας απειλές, εκβιασμούς και τρομοκρατία φανατικών συμπατριωτών τους αλλά και τον τρομοκρατικό κρατικό μηχανισμό και υψώνουν φωνή διαμαρτυρίας, διαφωνίας για όσα δεινά προκαλεί η πατρίδα τους στον γειτονικό λαό. Πόσες φορές Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι, φτάσανε στην πηγή, μα δεν αξιώθηκαν να πιούνε νερό. Και σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές όπου η χαρά της οριστικής λύσης για την ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους δίπλα σε αυτό του Ισραήλ, πόσες φορές δεν ματαιώθηκε από τους φανατικούς ένθεν, κακείθεν, κλέβοντας έτσι το μέλλον των λαών τους, το μέλλον και την ανάσα της νεολαίας τους.
Η διεθνής κοινότητα και ο ΟΗΕ, θεατές της διαιωνιζόμενης τραγωδίας στη Μ. Ανατολή, οι σύγχρονοι Πόντιοι Πιλάτοι, νίπτουν τας χείρας τους και αναμασούν τις ίδιες κούφιες λεκτικές περικοκλάδες, τις…εκκλήσεις για σύνεση και ψυχραιμία, σε αυτιά μη ακουόντων, σε ανθρώπους που άγονται από τον φανατισμό και το ασύλληπτο μίσος και ζητούν τον πλήρη αφανισμό του αντιπάλου. Έτσι το έγκλημα πολέμου που σήμερα συντελείται στη Γάζα, παρελαύνει από τις οθόνες των τηλεοράσεων σε καθημερινή βάση, χωρίς πλέον να μας ενοχλεί ουσιαστικά, ντυμένο με τα ρούχα της καθημερινότητας, της συνήθειας, πασπαλισμένο με το γνωστό θεώρημα << έλα μωρέ, έτσι είναι ο κόσμος, τι να κάνουμε;>> η και με το << μακριά κακό από τα μάτια μας>>.
Ο θρήνος των παιδιών, τόσο αυτών που χάθηκαν από το χέρι της Χαμάς, όσο και των χιλιάδων της Παλαιστίνης, που πεθαίνουν στα συντρίμμια της απελπισίας και του αβυσσαλέου μίσους, να γινόταν να στοιχειώσουν τις συνειδήσεις, τον ύπνο, την ζωή, όσων συνετέλεσαν και συντελούν στο ανείπωτο πόνο και τη φρίκη όλων αυτών των αθώων που η ζωή τους τιμάται πολύ χαμηλά, στο χρημαστήριο…αξιών της διεθνούς υποκρισίας.
ΥΓ . Και όχι τίποτα άλλο, μα αναρωτιούνται κάποιοι κατά καιρούς, χυνοντας και κροκοδείλια δάκρυα, για το ποιος και τι φταίει για την ύπαρξη και δράση των τρομοκρατικών οργανώσεων. Πράγματι ποιος άραγε να φταίει;
