¨
Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, πριν από αρκετό καιρό τό-νισε σχετικά:
« Η κοινωνική στράτευση θα φέρει πολιτική δράση και πίεση σε κάθε φορέα εξουσίας, να πράξει το καθήκον του, να παρέμβει, να αλ-λάξει νόμους αν χρειαστεί.
Η πείρα έχει δείξει ότι όταν οι πολίτες μιας τοπικής κοινωνίας που απειλείται η υγεία της ή η οικονομική της δραστηριότητα ή η καθη-μερινή ποιότητα της ζωής της αντιστέκονται, η τοπική και η κεντ-ρική εξουσία υποχωρούν ».
Η ΠΙΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΝΕΑ ΔΙΟΔΙΑ
γράφει ο Αγγελος Αγγελίδης (τ. ΔΣ Αιγινίου)
- Ζώ από κοντά τα κοινωνικά θέματα και τα προβλήματα της Πιερίας, οπότε δεν θα με άφηνε αδιάφορο το θέμα των ΝΕΩΝ ΔΙΟΔΙΩΝ.
- Αναλύοντας τα νοήματα και τα μηνύματα των λόγων του Προέδρου της Δημοκρατίας, σκέφτηκα να αναλογιστώ και πάλι την κοινωνικοοικο-νομική κατάσταση που οργανωμένα δημιουργείται εις βάρος της Πιερίας από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις των ΔΙΟΔΙΩΝ. Τη συμπεριφορά επίσης και τη δυνατότητα ουσιαστικής παρέμβασης των πολιτικών δυνάμεων του τόπου μας.
- Από τη μια η μεθόδευση των εργασιών κατασκευής είναι τέτοια που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αποπεράτωσή τους, πιθανόν πολύ νωρίτερα από τα χρονοδιαγράμματα. Από την άλλη μέχρι σήμερα καμιά δράση δεν ελήφθη σοβαρά υπόψη από τους ΦΟΡΕΙΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, αγνοώντας το περί δικαίου αίσθημα ενός ολόκληρου λαού.
- Η αναγνώριση και η κατανόηση του προβλήματος, οι ειλικρινείς μεταξύ μας δηλώσεις και τα τηλεοπτικά λογίδρια αποδείχθηκε ότι δεν λύνουν το πρόβλημα. Διότι ενώ εμείς παραμένουμε στα λόγια, οι Εταιρείες χτίζουν και δημιουργούν για αύριο τετελεσμένες καταστάσεις.
· Όταν η πίεση των συναισθημάτων είναι μεγάλη, τότε απ΄ τη ψυχή μας πηγάζουν γρήγορα οι αλήθειες που νοιώθουμε.
Πήγα νωρίς. Πήγα πρωί.
Κι ακόμα τ΄ Απρίλη η δροσιά, το στήθος μου παγώνει.
Άδεια τα Δικαστήρια, άδεια και η Πλατεία. Ο κόσμος πουθενά.
Η ώρα περνούσε.
Η ώρα πέρασε και προσπέρασε. Ο χρόνος ψυχρός κι όπως πάντα πίσω αγύριστος .
Το μυαλό μας θόλωνε, λογικά. Νοιώσαμε τα παράλογα.
Μαζευτήκαμε πολλοί, αλλά όχι πολλοί.
Τα πρόσωπα εκείνα. Των εθελοντών. Των πρωτεργατών. Των υποψιασμένων.
Οι ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ βγήκαν.
Όλα τελείωσαν. Όλα τελείωσαν, μα όμως πάλι όπως αρχίσαν.
Τίποτε δεν σταμάτησε. Τίποτε δεν αλλάζει.
Σήμερα χτίζονται και θα χτίζονται κι αύριο και μεθαύριο και συνέχεια.
Θα χτίζονται ΔΙΟΔΙΑ. Χτίζονται τα ΔΙΟΔΙΑ.
Θα χτίζονται μέχρι που τα σκούρα κουστούμια εκείνων,
πρώτα θα θέλουν να φανούν, στων ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ τη ΓΙΟΡΤΗ.
Οι παρουσίες όμως των σημαντικών, των ρυθμιστών, των οδηγών της λαϊκής μας τύχης;
Σήμερα Οδυνηρά και προκλητικά, ανύπαρκτες.
Αλλοι στα Γραφεία τους, άλλοι στις Εταιρίες τους,
άλλοι στους Φορείς τους, άλλοι στις Δουλίτσες τους,
άλλοι στα Φορτηγάκια τους κι άλλοι στα Καφενεδάκια τους.
Εκείνων οι παρουσίες, που έπρεπε πρώτοι και μπροστά να βρίσκονται.
Και γινόταν οι δηλώσεις. Και γράφονταν τα ψηφίσματα.
Κι έπαιρνε Αριθμό για το Πρωτόκολλο το ΘΑΥΜΑ,
το θαύμα που στο τόπο μας έμελλε να συμβεί.
Μα. Κι αν οι προφήτες μας πολλοί, το θαύμα άργησε. Κι αργεί.
Η μήπως και δικαιωθεί κάποιος που βροντοφώναξε,
σ΄ εμάς αυτό το θαύμα, ποτέ δε θα συμβεί.
Ο κόσμος διαλύεται.
Ένα νέο ραντεβού όμως φαίνεται στον ορίζοντα. 30 τ΄ Απρίλη και πάλι εδώ.
Η απόγνωσή μας, γίνεται δύναμη για το δίκιο.
Η λογική μας, γίνεται και πάλι οδηγός μας.
Η θέλησή μας ξέχασε τις πονηριές των λίγων, που πάντα καιροφυλακτούν.
Όμως.
Λαέ καλόβουλε, ειλικρινή κι ανεπηρέαστε.
Λαέ που πάντοτε, εσύ το μάρμαρο χρυσάφι θα πληρώνεις.
Λαέ που σύντομα το δρόμο θα σου κλείνουν, με μπάρες και μ΄ εμπόδια.
Το πέρασμα στο δρόμο σου, στη βόλτα ή στη δουλειά σου.
Αδιάφορα μην αφεθείς στα λόγια ορισμένων.
Και σ΄ υποσχέσεις ψεύτικες μην ξεχαστείς, ούτε στη τακτική τους.
Φάρος να είν΄ η λογική, που ίδια είναι σ΄ όλους.
Τη δύναμή σου μην ξεχνάς, ούτε τις αρετές σου.
Ευγένεια κι Υπομονή. Δουλειά, Δικαιοσύνη.
Κάποτε ήταν φυλακή και στο κελί το ίδιο,
δυό άνδρες ίδιοι κι όμοιοι, όμοιοι σαν τους άλλους.
Μιά μέρα ο δεσμοφύλακας, τους τάζει ένα δώρο.
Επιθυμία έντονη, πόθος για το καθένα.
Ο ένας απ΄ αυτούς τους δυο, σφυρί ζητά όσο μικρό και να ΄ναι.
Ο άλλος ζήτησε μπογιά χρυσή κι ένα πινέλο.
Σωστός ο δεσμοφύλακας, το τήρησε το τάμα.
Σαν πέρασε λίγος καιρός,
μεσ΄ το κελί το ίδιο, μια μέρα και ένα πρωί,
τα πράγματα αλλάζουν.
Ο ένας μόνο απ΄ τους δυό, μεσ΄ τη τρελή χαρά του,
με τα δεσμά ν΄ αστράφτουνε, σαν τα χρυσά. Τόσο καλοβαμένα.
Ο άλλος όμως άφαντος, έσπασε τα δεσμά του.
αφιερωμένο σ΄ εκείνους
που χωρίς ιδιοτέλεια μάχονται έντιμα, πολιτισμένα, δημοκρατικά για τα δίκιο τους.
αλλοίμονο όμως βαρύ σ΄ εκείνους
που πονηρά φυγομαχούν, που φοβούνται χωρίς αιτία στο καταμεσήμερο, που προσβάλλουν κι αδικούν τη δημοκρατία που ζούμε.
