Σε άλλες εποχές, ακόμα και στο πρόσφατο παρελθόν, το άκουσμα υποπολλαπλάσιων σε αντίκτυπο φορολογικών μέτρων, όπως τα χθεισινά, θα είχε προκαλέσει τη δικαιολογημένη θύελλα αντιδράσεων όλων ανεξαιρέτως των συδικαλιστικών οργανώσεων. Σήμερα, εκτός από μερικές ανακοινώσεις, οι όποιες ανιτδράσεις είναι και χλιαρές, αλλά και προγραμματίζονται σε βάθος 10ημέρου.. και βάλε. Μπορεί η ρητορική των ανακοινώσεων να είναι σκληρή, αλλά με τα λόγια δεν μπορεί να σχηματισθεί μία ικανή αντίδραση απέναντι σε λογικές ισοπεδωτικής φορολόγησης των πάντων, λογικές που καταδικάζουν σε στασιμότητα της ανάπτυξης και σε κανονική υφαρπαγή εισοδημάτων. Διότι, δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να διαπιστώσει ότι όταν αυξάνεις τα πάντα, ο πολίτης – καταναλωτής δεν θα έχει ή δεν θα θέλει να ξοδέψει. Άρα, το λογικό επακόλουθο είναι να “μαραζώσει” ακόμα περισσότερο η αγορά, να περιορισθεί ακόμα περισσότερο η κατανάλωση, να μειωθεί η παραγωγή, να οδηγηθούμε σε νέες απολύσεις και κλείσιμο και άλλων παραγωγικών μονάδων και πάει λέγοντας. Απέναντι σε όλα αυτά τα προφανή, οι διοικήσεις και τα προεδρεία των μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι ηχηρά απόντες…