ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΤΕ ΜΑΣ ........ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ
ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Είμαι ΟΤΕ-τζης. Όταν σας αγναντεύω από τις ψηλές κεραίες , όταν βυθίζομαι στη λάσπη να επισκευάσω το κομμένο καλώδιο, όταν τρέμει το χώμα κρατώντας το κομπρεσέρ, όταν πάνω σε μια μηχανή μοιράζω τηλεγραφήματα ,όταν άγρυπνος τη νύχτα μετράω συχνότητες, όταν μπαίνω στα φρεάτια, όταν εισπράττω λογαριασμούς , όταν παλεύω με το λιοπύρι και το αγιάζι πάνω στις κολώνες, όταν στραβώνομαι μπροστά στις οθόνες,όταν τ' αυτιά μου βουίζουν απαντώντας στο 134.
Τεχνίτης, Διανομέας, Διοικητικός, Οικονομικός , Εναερίτης, Τηλεφωνήτρια .
Μπήκα στον ΟΤΕ σχεδόν 22 χρονών.
Ικανοποιήθηκα ιδιαίτερα γιατί διάβαζα σαν σκυλί για να περάσω τις εξετάσεις, κι ήμουν συνειδητοποιημένος ,ήξερα τι ήθελα .
Μα ένα πράγμα με δυσκόλεψε τότε. Πώς να καταφέρω να πείσω την μάνα μου να δεχτεί ότι θα παίρνω μεταθέσεις;
Πώς να καταφέρω να της κρύψω ότι μετά από 8 χρόνια θα γυρνούσα στο σπίτι μου !
Σήμερα είμαι σχεδόν 50.
Δεν ξέρω αν θα γυρίσω στην οικογένειά μου το μεσημέρι. Τρέχω παντού, ποτέ δε ρωτάω , όπου με στέλνεις , τα MINI LINK και τα ΣΑΡ είναι σε δυσπρόσιτα και επικίνδυνα μέρη , και οι Κεραίες πολύ ψηλές για την ηλικία μου , καμία φορά το φρεάτιο με πνίγει, τα νεύρα μου τεντώνουν πίσω απ’ το γκισέ, δεν ακούω μετά από 6 συνεχείς ώρες ακουστικό .
Με την μέση θρύψαλα από τις αναρριχήσεις και τα φρεάτια, με τα χέρια γδαρμένα από τα καλώδια , βουτηγμένος στα λάδια από τα ηλεκτροπαραγωγά ζεύγη και τα μάτια πρησμένα από τις οθόνες.
Σ' απογοητεύω πολλές φορές , καθυστερώ τις βλάβες , μα δεν είσαι μόνο εσύ , το ξέρω. Αλλά κι εσύ δεν είπες ποτέ ένα καλό λόγο για μένα, δεν με ανάφερες ποτέ στις ευχές γιαυτούς που ξενυχτάμε την πρωτοχρονιά και την ανάσταση.
Δεν ρώτησες ποτέ πόσοι συνάδελφοι μου έμειναν ανάπηροι σε ώρα υπηρεσίας , ούτε πόσοι άφησαν την τελευταία τους πνοή στις κολώνες και τα φρεάτια.
Δε νοιάστηκες όταν μου καίνε το υπηρεσιακό αυτοκίνητο οι αναρχικοί , ούτε όταν μπροστά στο ΚΑΦΑΟ στον ήλιο που λειώνω δεν μου πρόσφερες ένα ποτήρι νερό. Ποτέ δε με ρώτησες τον καιρό της αφθονίας αν χρειάζομαι κάτι παρά μόνο με έλεγες "προνομιούχο"
Το σύνθημα που σου είχαν περάσει ήταν ότι δεν δικαιούμαι να "μιλώ και να ζητώ" γιατί ήμουν υψηλόμισθος, ήμουν όμως πάντα δίπλα σου , αλλά τόσο μακριά σου.
Στα υπόγεια φρεάτια , πάνω στις κολώνες , κάτω στους κατανεμητές, πίσω απ’ το γκισέ και σαν να μην έφταναν αυτά σε κάθε σεισμό , πυρκαγιά και πλημμύρα πάντα πρώτος στην αποκατάσταση των ζημιών δουλεύοντας μέρα- νύκτα.
Καμιά φορά από μακριά άκουγα να με φωνάζεις "τεμπέλη" και "ταβλαδόρο". Γελούσα και χαιρόμουν, γιατί κι εγώ για την ελευθερία να μιλάς ελεύθερα είχα παλέψει.
Να μου λες ότι θες εγώ θα είμαι πάντα εκεί….
Ακοίμητος για να μιλάς ήσυχος τα βράδια, ακούραστος για να μιλάς με το παιδί σου στον ωκεανό , δεκτικός να ακουω πως δεν μπορεις να πληρωσεις το λογαριασμο και να σου κανω δοσεις, προσεκτικός για να βλέπεις τ' αγαπημένο σου κανάλι , έμπιστος για να μιλάς ελεύθερα και άγνωστος για να μπορείς να με βρίζεις άφοβα.
Τώρα με βγάζεις στα κανάλια και στα ραδιόφωνα. Μου λες βάλε πλάτη, βοήθα κι εσύ να περάσουμε τη φουρτούνα. Δώσε κι εσύ να καβατζάρουμε τη χρονιά. Μου λες ότι μ' έχεις γεμίσει επιδόματα και παχυλές συντάξεις , όλα αυτά για μένα.
Δε λες την αλήθεια, αλλά δεν με πειράζει. Όταν σου έχω δώσει τη ζωή μου,όταν προστατεύω το συνταγματικό δικαίωμα του "αππορήτου", όταν απέδειξα την επαγγελματική μου εχεμύθεια λες να με πειράξουν τα λίγα χρήματα; Όταν έχω σπίτι μου τον ΟΤΕ λες να με απασχολεί η 37ετία.
Μου 'χεις δώσει το μεγαλύτερο προνόμιο απ' όλα, την μνήμη και την ικανοποίηση ότι σου πρόσφερα τα πάντα δουλεύοντας και όχι κλέβοντας , αγωνιζόμενος και όχι κρυπτόμενος , υπόλογος και όχι σε ασυλία και είμαι υπερήφανος που δουλεύω για σένα ….
Ένας υπερήφανος ΟΤΕ-τζης
