Κάθε φορά που γίνεται μια μεγάλη απεργία, μια μεγαλειώδης πορεία και μια παλλαϊκή έκφραση οργής, συμβαίνουν συνήθως κι επεισόδια. Νεαροί πετάνε μολότοφ, οι αστυνομικοί παίρνουν εντολή να ρίξουν χημικά και να διαλύσουν το πλήθος, περιφρουρούν τη Βουλή για να μην… καεί και γενικά έχουμε ένα μπάχαλο και μια Αθήνα πνιγμένη στα δακρυγόνα.
Κάθε φορά λοιπόν τα καθεστωτικά ΜΜΕ αρχικά και όλοι εμείς από συνήθεια,λέμε ότι πάλι οι κουκουλοφόροι παρεισέφρησαν στην πορεία,πάλι οι αντιεξουσιαστές θέλουν να διαλύσουν το κράτος και καλά κάνει η αστυνομία και τους διαλύει ώστε να μην έχουμε ανθρώπινα θύματα τύπου… Marfin.Όμως, στις τελευταίες πορείες, τις διαδηλώσεις του Μνημονίου θα λέγαμε, και ειδικά στη σημερινή, η εικόνα έχει αλλάξει.
Κάτι διαφορετικό φαίνεται να συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία η οποία έχει αρχίσει να βγαίνει από το λήθαργο, δεν πιστεύει όσα του λέει η κυβέρνηση, οργίζεται και εκφράζει με κάθε τρόπο την οργή του. Το γεγονός και μόνο ότι χιλιάδες διαδηλωτές μετά το τέλος της πορείας έμειναν για πολύ ώρα στην πλατεία Συντάγματος δείχνει κατ’ αρχάς ότι ο κόσμος δε φοβάται.
Ο κόσμος δείχνει να έχει καταλάβει ότι δεν πάει άλλο.Υπομονή έκανε, ψεύτικα λόγια και μεγαλοστομίες άντεξε, να προσφέρει για να σώσει την πατρίδα του προθυμοποιήθηκε ο καθένας από το δικό του υστέρημα. Όμως, όταν βλέπει ότι τον κοροϊδεύουν, όταν δε βλέπει φως στο τούνελ, όταν τον κάνουν να περιμένει με κομμένη την ανάσα αν η Μέρκελ θα πει κάτι καλό για τη χώρα κι όταν διαπιστώνει ότι ο κ. Παπανδρέου δείχνει να έχει χάσει το παιχνίδι και να μη στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, ε τότε αντιδρά διαφορετικά. Και να μας το θυμηθείτε. Η σιωπηρή αντίδραση θα αντικατασταθεί από την οργή και την εξέγερση.Οι εικόνες της Αργεντινής δεν είναι μακριά,κάθε άλλο.
Αυτό που έκανε τρομερή εντύπωση από τη σημερινή διαδήλωση είναι ότι υπήρχαν χιλιάδες νέοι,χωρίς κουκούλες με καθαρά πρόσωπα. Άνθρωποι συνειδητοποιημένοι, που βλέπουν ότι κάποιοι υποθηκεύουν το μέλλον τους και που διαμαρτύρονται γι’ αυτό. Που δεν έχουν διεξόδους, που η ανεργία τους έχει χτυπήσει την πόρτα και η ανέχεια μπήκε στο σπίτι τους. Η ματιά της νεολαίας αυτής είναι το πιο βαρύ όπλο κατά της κυβερνητική πολιτικής. Οι νέοι που διαδηλώνουν, φωνάζουν, βρίζουν, πετάνε και καμιά πέτρα, βρίσκονται σε απόγνωση και τη δείχνουν με τα πρόσωπά τους καθαρά. Διεξόδους ζητούν, νέα πρόσωπα να πιστέψουν, αξίες να δουν να γεννιούνται και να υπηρετούνται από σοβαρούς πολιτικούς και ηγέτες…
Όχι ότι μέσα σ’ όλους αυτούς δεν υπάρχουν και μπαχαλάκηδες που διαλύουν τα πάντα χωρίς αιδώ. Όχι ότι δεν υπάρχουν ακόμη και βολεμένοι νεολαίοι που φοβούνται μη χάσουν καμιά θεσούλα στο Δημόσιο.
Όμως, αυτό που αλλάζει είναι ότι οι περισσότεροι είναι πικραμένοι, απογοητευμένοι, σε απόγνωση. Κι ευτυχώς η πλατεία αυτή τη φορά ήταν γεμάτη…
