Το ομολογούν χωρίς κανένα πρόβλημα: Προχωράμε σε καταργήσεις και συγχωνεύσεις σχολείων για να φτιάξουμε, με τους καλύτερους δυνατούς όρους, το «νέο» σχολείο. Το «νέο» σχολείο τους, όμως, είναι παλιό και βαθιά αντιδραστικό. Αποφάσισαν να κλείσουν 1.933 σχολεία και να τα συνενώσουν σε 877. Από τους πρώτους μήνες που ανέλαβε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το υπουργείο Παιδείας, με κάθε τρόπο, προωθεί το σχολείο της «αγοράς». Προσπάθησε να βάλει τις βάσεις με το νόμο 3848/10 και επιδιώκει να «κτίσει» το «αυτόνομο» σχολείο, που θα έχει μειωμένη κρατική χρηματοδότηση, θα αναζητά χορηγούς και θα κρίνεται με κριτήρια «ανταγωνιστικότητας». Όποιο σχολείο έχει σύνδεση με την αγορά θα αξιολογείται θετικά. Είναι ξεκάθαρο, βέβαια, πως όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν μόνο μια διαφορετική διαχείριση που οδηγεί στο σχολείο - επιχείρηση. Στόχος είναι η αλλαγή του περιεχομένου στην εκπαίδευση, η προσαρμογή του «νέου» σχολείου στις απαιτήσεις της «αγοράς».
Γιατί προχωρούν στις συγχωνεύσεις, ενώ ήδη υπάρχουν αντιδράσεις από γονείς, εκπαιδευτικούς, εργαζόμενους και μερίδα της αυτοδιοίκησης (για τους δικούς της λόγους); Από την αρχή της περασμένης χρονιάς εφαρμόστηκε αναμορφωμένο πρόγραμμα σε 600 Δημοτικά Σχολεία, όπου έγιναν τα πρώτα βήματα διαφοροποίησης (μετά τις 2 το πρόγραμμα είναι διαφορετικό σε κάθε σχολείο), ενώ τα μαθήματα των Αγγλικών και νέων Τεχνολογιών γίνονται απ' την Πρώτη Δημοτικού. Από την επόμενη χρονιά το υπουργείο Παιδείας σκοπεύει να επιβάλει νέο πρόγραμμα σε όλα τα σχολεία, το οποίο θα διαφέρει απ' την μια περιοχή στην άλλη, ανάλογα με τις λεγόμενες «τοπικές ιδιαιτερότητες».
Επιπλέον, με το πρόσχημα της «ελεύθερης» επιλογής οι μαθητές θα ...καλούνται να διαλέξουν, από νωρίς, μαθήματα σύμφωνα με τα ...ενδιαφέροντά τους. Πρακτικά οι μαθητές και τα σχολεία θα έχουν πολλές ταχύτητες. Πρώτο παράδειγμα: Ενα σχολείο αν «τα φέρνει» (αν δηλαδή προσελκύει χορηγούς) θα κερδίζει προγράμματα, ενδεχομένως θα χρηματοδοτείται περισσότερο κ.ά. Δεύτερο παράδειγμα: Μέσα στο ίδιο σχολείο τα παιδιά δε θα χωρίζονται σε τμήματα αλφαβητικά, αλλά ανάλογα με την απόδοσή τους στα μαθήματα, τα ενδιαφέροντά τους (όπως θα επιβάλλονται από το τι προωθεί το κάθε σχολείο της «αγοράς»). Σε ένα σχολείο θα υπάρχει μια τάξη με παιδιά που «παίρνουν τα γράμματα» και μια άλλη με μαθητές που «δεν τραβάνε». Οι τελευταίοι υποτίθεται πως θα ενισχύονται με ειδικά προγράμματα, τα οποία όμως θα τους οδηγούν σε επιλογές μειωμένων απαιτήσεων.
Ο νέος «σχολικός χάρτης» που θέλουν να κατασκευάσουν σχεδιάστηκε με τα παραπάνω κριτήρια. Τα 400άρια σχολεία, οι υποδομές που «συνενώνονται», θα εξυπηρετήσουν έναν ολόκληρο σχεδιασμό που θα διαφοροποιεί το δικαίωμα στη μόρφωση με ταξικά κριτήρια σε βάρος των παιδιών των λαϊκών στρωμάτων. Ακόμα και στο ίδιο σχολείο ένας μαθητής που θα αναγκαστεί να δουλέψει, γιατί δεν τα βγάζει πέρα η οικογένειά του, θα «καταταχθεί» σε ένα «ειδικό» τμήμα, για να πάει νωρίς - νωρίς στην κατάρτιση. Γονείς, μαθητές, εκπαιδευτικοί και όλοι οι εργαζόμενοι μπορούν να σταματήσουν τις συγχωνεύσεις που οδηγούν στο σχολείο της «αγοράς», της ταξικής διαφοροποίησης και της αμάθειας.
ΡΙΑΛΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
ΜΕΛΟΣ Ν.Ε. ΠΙΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
