Είναι παράξενο - μαζί με τα άλλα παράξενα που συμβαίνουν τελευταία - το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος Πρωθυπουργός με τη συγκεκριμένη Κυβέρνηση έχει κατορθώσει να διαμορφώσει και να ασκεί μια πολιτική με την οποία δε συμφωνεί κανείς. Μα κανείς.
Για διαφορετικούς λόγους η κάθε πλευρά, διαφωνεί και στηλιτεύει την πολιτική του κ. Παπανδρέου, κι αυτό δημιουργεί ερωτηματικά όχι μόνο για την αποτελεσματικότητα των επιλογών του αλλά και για το γνήσιο των προθέσεών του.
Θεωρητικά, αν υπήρχε κάποιος που θα έπρεπε να συμφωνεί με την πολιτική του κ. Παπανδρέου, αυτός θα έπρεπε να είναι ο ίδιος. Κι όμως. Πολλάκις έχει δηλώσει ότι αυτή η πολιτική τον πονάει, τον ενοχλεί ως σοσιαλιστή και σε καμία περίπτωση δε θα την ακολουθούσε αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές ή αν υπήρχε κατά την άποψή του άλλη διέξοδος. Σε κάθε περίπτωση πάντως δε συμφωνεί.
Στη συνέχεια, θα έπρεπε με όσα αποφασίζει και πράττει η Κυβέρνηση, να συμφωνεί η "Τρόικα". Οποία έκπληξη! Η "Τρόικα" ήρθε, έφυγε, ξανάρθε, έγινε ο (γνωστός) κακός χαμός, εξαγγέλθηκαν μέτρα - τι μέτρα; χιλιόμετρα! - και βρισκόμαστε λίγο πριν την καταγραφή των θέσεων της Τρόικας στην περίφημη έκθεσή της σχετικά με την Ελλάδα και την επόμενη δόση. Από ό,τι φαίνεται όμως, δε συμφωνεί και πολύ η Τρόικα με τα όσα έκανε ο κ. Παπανδρέου μέχρι σήμερα. Θα ήθελε η Τρόικα περισσότερα; Πιο σκληρά μέτρα; Ταχύτερη προσαρμογή; Δεν το γνωρίζουμε ακριβώς- το εικάζουμε βέβαια- πριν αποτυπωθεί στην έκθεση, αλλά πάντως δεν άφησε η όλη διαδικασία την εντύπωση ότι η Τρόικα ξετρελάθηκε με την πολιτική του κ. Παπανδρέου. Μάλλον το αντίθετο. Ούτε η Τρόικα λοιπόν είναι ευχαριστημένη με όσα γίνονται.
Ίσως θα έπρεπε να αναζητήσουμε υποστηρικτές της πολιτικής του κ. Παπανδρέου στο κόμμα ή στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Μάλλον θα απογοητευτούμε. Θα συναντήσουμε βουλευτές και στελέχη που συνδράμουν με "βαριά καρδιά", ψευτο-διαφωνούντες, διαφωνούντες, αλλά κανέναν ένθερμο υποστηρικτή της συγκεκριμένης πολιτικής. Δε θα επεκταθώ στην αντιπολίτευση. Είναι γνωστά. Απλώς θα επισημάνω ότι η πολιτική του κ. Παπανδρέου δεν βρίσκει υποστηρικτές, ούτε μεταξύ εκείνων που ιδεολογικά βρίσκονται στο πνεύμα του Μνημονίου. Όλοι του διαμηνύουν ότι ή εφαρμόζει λάθος πολιτική ή ότι εφαρμόζει λάθος την σωστή πολιτική. Το συμπέρασμα των υπόλοιπων κομμάτων πάντως είναι ότι ο κ. Παπανδρέου εφαρμόζει κάτι λάθος.
Ευρύτερα, στην κοινωνία, η κατάσταση είναι γνωστή και ορατή. Όσοι αντιδρούν στις μεταρρυθμίσεις είναι στα "κάγκελα". Δεν έχει νόημα να αναζητήσουμε υποστηρικτές εκεί. Όσοι επιδιώκουν και υποστηρίζουν τις μεταρρυθμίσεις, προσάπτουν στην Κυβέρνηση ότι υποκρίνεται προκειμένου να αποφύγει το πολιτικό κόστος και μόνο αν πιεστεί με κάποιο τρόπο έντονα προχωρά σε υποτυπώδεις αλλαγές, ενώ καταφεύγει στην άγρια φορολογία και στις περικοπές. Συμπέρασμα; Και πάλι η γενική εντύπωση όλων των κοινωνικών ομάδων είναι πως ο κ. Παπανδρέου εφαρμόζει κάτι λάθος.
Φθάσαμε λοιπόν στο σημείο όπου κανείς δε συμφωνεί με ό,τι γίνεται. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους βέβαια, αλλά ο κοινός παρονομαστής είναι η αντίληψη ότι αυτή η πολιτική, η ιδιόμορφη πολιτική του κ. Παπανδρέου, είναι λανθασμένη. Και το χειρότερο είναι πως δεν εντοπίζεται σε καμία κοινωνική, πολιτική ή άλλη ομάδα κάποιος που να υποστηρίζει το συγκεκριμένο μόρφωμα. Και χωρίς υποστηρικτές, με ποιους θα εφαρμόσεις οτιδήποτε; Και πολύ περισσότερο που θα βρεις τις κοινωνικές συμμαχίες ώστε να επιτύχουν αυτές οι πολιτικές;
Μάλλον λοιπόν, ελλείψει οπαδών, ο πολιτικός χρόνος του κ. Παπανδρέου παρήλθε. Το δεδομένο είναι ότι ο επόμενος Πρωθυπουργός - όποιος κι αν είναι αυτός - θα κληθεί να κινηθεί αποφασιστικά προς τη μια ή προς την άλλη κατεύθυνση. Πάντως, η περίοδος της ακινησίας παρήλθε. Και μας κόστισε πολύ, μα πάρα πολύ ακριβά...
