Η “επόμενη Ελλάδα” και ο… Στιβ Τζομπς

ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ

Στην ιδεώδη προσέγγισή της, η δημοσιογραφία θα έπρεπε να είναι παρεμβατική, επώνυμη, με διεισδυτική ανάλυση και φρεσκάρισμα των κεφαλαίων της «εθνικής αφήγησης», για το παρόν και το μέλλον του τόπου. Ενώ, στη ρεπορταζιακή εκδοχή της, θα όφειλε να αποκαλύπτει, να καυτηριάζει και να προτείνει εναλλακτικές για τα «κακώς κείμενα».

Προφανώς και η παραπάνω περιγραφή δεν ταιριάζει στην ελληνική δημοσιογραφία. Και ίσως αυτό να εξηγεί, τουλάχιστον μερικώς, την ταχύτατη διολίσθηση της χώρας στην  απαξίωση, το τέλμα, τη μιζέρια και την κακομοιριά. Στον αφοπλισμό ακόμη και… υποψίας συζήτησης για το μέλλον. Το κοινό, εθνικό και διεθνές.

Θα έλεγε κανείς ότι η ελληνική δημοσιογραφία έχασε τη φαντασία της. Την όρεξη να ανατρέπει και να δημιουργεί. Λες και βρίσκεται στον αντίποδα του… τι έκανε στη ζωή του ο Στιβ Τζομπς, ο κατεξοχήν οραματιστής δημιουργός της εποχής μας. Που δεν δίστασε να «σκεφτεί διαφορετικά», όπως έλεγε το διαχρονικό σύνθημα της Apple, και να παραδώσει στην κοινωνία καινούρια «υποδείγματα», σύμφωνα με τη διαφορετική κατεύθυνση της σκέψης του.

Γι’ αυτό και, ακόμη και η παρουσίαση του θανάτου του συνιδρυτή της Apple από τον ελληνικό Τύπο, υπήρξε μάλλον… πεζή. Τη στιγμή που σε ολόκληρο τον κόσμο, προκάλεσε ένα φαινόμενο αυτοτροφοδοτούμενου ενδιαφέροντος, που κόντεψε να οδηγήσει τα social media σε κατάρρευση.

Η δημοσιογραφία της «πεζής» προσέγγισης, ευθύνεται κατά ένα μεγάλο μέρος για την αδυναμία της Ελλάδας να προχωρήσει στο μέλλον. Γιατί η ίδια δημοσιογραφία, είναι εκείνη που σε επίπεδο «παλαιάς εκπροσώπησης» συνομιλεί με το υπάρχον πολιτικό δυναμικό της χώρας. Το επηρεάζει, ενίοτε και το κατευθύνει σε επιλογές.

Η «επόμενη Ελλάδα» απαιτεί προφανώς ένα καινούριο πολιτικό δυναμικό. Που θα «σκέφτεται διαφορετικά», όπως έκανε ο Στιβ Τζομπς. Απαιτεί επίσης μια δημοσιογραφία που θα «σκέφτεται διαφορετικά». Διευρύνοντας τα σύνορά της, μέσα από τα χρηστικά εργαλεία που άφησε στην ανθρωπότητα η δημιουργική διάνοια του Στιβ Τζομπς.

Χάρη σε εκείνον, η απόσταση που μας χωρίζει από τον κόσμο, ισούται με την απόσταση των δαχτύλων μας από την οθόνη του υπολογιστή, ή ενός κινητού τηλεφώνου. Δεν είναι πιο κοντά από τον.. προθάλαμο της εξουσίας;