Ολόκληρη η επιστολή:
Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς διότι την κρίσιμη αυτή περίοδο για τη χώρα δεν μπορώ να συμπράττω και να υποστηρίζω μία πολιτική ακροβατικών ισορροπιών όπου ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός συνυπάρχει με την υπονόμευσή του και η μεταρρυθμιστική ρητορική με την άρνηση κάθε μεταρρυθμιστικής προσπάθειας.
Συνέβαλα με όλες μου τις δυνάμεις στην ίδρυση και τη συγκρότηση της Δημοκρατικής Αριστεράς γιατί, όπως και άλλοι πολίτες, είχαμε την ελπίδα ότι το κόμμα αυτό θα μιλούσε καθαρά στον ελληνικό λαό και θα είχε την τόλμη να μην κρύβεται αλλά να υπερασπίζεται με σθένος όχι το κομματικό αλλά το δημόσιο συμφέρον. Δυστυχώς οι προσδοκίες μου διαψεύστηκαν.
Προτεραιότητα για τη Δημοκρατική Αριστερά, ακόμη και την ύστατη αυτή στιγμή, δεν αποτελεί η διάσωση της χώρας και η επί της ουσίας υποστήριξη των κοινωνικά ασθενέστερων αλλά η εικαζόμενη κομματική επιβίωση στις εκλογές. Ενώ το φάσμα της χρεοκοπίας προβάλλει απειλητικά στον ορίζοντα, με συντριπτικές συνέπειες για τη ζωή όλων, η ΔΑ θέτει ζήτημα άμεσων εκλογών, αίτημα καταφανώς επιζήμιο σήμερα και εντελώς εκτός τόπου και χρόνου, ακολουθώντας την πεπατημένη της λεγόμενης αριστερής αντιπολίτευσης που ενδιαφέρεται μόνο να καταγράφει ποσοστά έστω και σε ένα σκηνικό ερειπίων.
Στις προτάσεις που διατυπώνει κύρια μέριμνά της είναι να φαίνονται αριστερές με βάση τα αποτυχημένα στερεότυπα του παρελθόντος έστω κι αν δεν αντιμετωπίζουν τα προβλήματα και δεν βελτιώνουν τη ζωή των πιο αδύναμων πολιτών. Το προηγούμενο διάστημα υπερασπιστήκαμε, με λόγο στρογγυλεμένο και αμφίσημο, συντεχνίες εις βάρος ανέργων και χαμηλόμισθων ενώ αντισταθήκαμε σε αλλαγές που έθιγαν παγιωμένες προβληματικές καταστάσεις . Η ευθύνη στην πολιτική την οποία υποσχεθήκαμε ήταν, κατά κανόνα (εξαιρώ τη συνεπή αντίθεση του κόμματος στη βία), μία προσομοίωση υπευθυνότητας. Εν τέλει, δεν προσπαθήσαμε καν να ανανεώσουμε την πολιτική ζωή με πρωτοβουλίες και τολμηρές υπερβάσεις.
Αντί να απευθυνθούμε στην κοινωνία που αγωνιά για μια δημοκρατική και αποτελεσματική διακυβέρνηση, εκχωρήσαμε την ευθύνη γι’ αυτό σε κόμματα που θεωρούμε –και είναι- αφερέγγυα για να κάνουμε εμείς τους αμέτοχους σχολιαστές και να περιμαζεύουμε πρόσωπα που σηματοδοτούν την επιστροφή σε αδιέξοδες και καταστροφικές πρακτικές του παρελθόντος.
Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι ο δημοκρατικός διάλογος εντός του κόμματος θα επέτρεπε την ανάπτυξη μιας διαφορετικής πολιτικής έστω ως μειοψηφικής. Ωστόσο, η εσωτερική ζωή έχει προσλάβει χαρακτηριστικά προεδρικού κόμματος που δεν ευνοούν τη γόνιμη ανταλλαγή ιδεών ενώ περιθωριοποιούν κάθε απόπειρα άλλης γνώμης. Οι συνεδριάσεις της ΚΕ είναι ασφυκτικά περιοριστικές ενώ η δική μου τουλάχιστον οργάνωση, μια οργάνωση με πάνω από 100 μέλη, έχει πρακτικά διαλυθεί με ευθύνη και ενέργειες της ηγεσίας ακριβώς επειδή σε αυτήν κυριαρχούσαν απόψεις που δεν ευθυγραμμίζονταν με αυτές της ΕΕ. Μετά δε την τελευταία ΚΕ, το κλίμα έχει γίνει πολύ βαρύ για οποιαδήποτε ουσιαστική συζήτηση.
Ήταν τιμή μου που μετείχα στην πρώτη και τη δεύτερη ΚΕ της Δημοκρατικής Αριστεράς και λυπάμαι βαθειά που οι εξελίξεις με οδηγούν στην αποχώρηση. Εύχομαι, με ορισμένους τουλάχιστον, να βρεθούμε ξανά.
Βάσω Κιντή Αθήνα, 12 Νοεμβρίου 2011
