Το παιχνίδι έχει ξεκινήσει. 7 χρόνια δικτατορίας αρκούν για να ξεσηκώσουν το ήδη αγανακτισμένο λαό. Ακολουθεί μία σοσιαλιστική κυβέρνηση, που δίνει στο λαό ψίχουλα για να λέει πως μαζί τα φάγαμε! Ο λαός το απολαμβάνει. Τους ψηφίζει ξανά και ξανά. Η Ευρώπη μας στηρίζει. Κάτι όμως δεν πάει καλά. Ο λαός τα καταλαβαίνει. Αποφασίζει πως δεν είναι καλή η κυβέρνηση. Ψηφίζει τους άλλους, τους φιλέλληνες. Τα πράγματα πάνε χειρότερα. Ο λαός το καταλαβαίνει (;). Αναθεωρεί την άποψή του και ψηφίζει πάλι τους άλλους. Ο ΔοΝηΤής καταφτάνει. Ξεκινά πρώτα με απαλές κινήσεις. Λεφτά υπάρχουν. Σιγά σιγά μπαίνει προς τα μέσα. Υπογράφετε το μνημόνιο. Η Σωτηρία έρχεται! Τα θεμέλια της Ευρώπης τρίζουν. Οι άλλοι – οι καλοί & σωτήρες – ηγέτες σπεύδουν να βοηθήσουν. Μα αμφιβάλλουν για το αποτέλεσμα. Ο λαός βλέπει Τρέμη. Όλοι τρέμουν για το αύριο.
Εσύ αποφασίζεις να κάνεις μερικές αναλήψεις από την τράπεζα. Τις κάνεις. Πας σπίτι. Μεγάλο το δίλλημα. Στο συρτάρι μόλις έβαλες 5. Μα γιατί να μην τα κάνεις 10; Η λύση είναι απλή: Πούλα ότι έχεις σε μισή τιμή για να έρθουν οι φίλες σου οι πολυεθνικές να τα αγοράσουν. Σε ποια τιμή; Στο 1/3 της αρχικής αξίας – λόγω κρίσης δεν δίνουν παραπάνω. Μα το μεγάλο ερώτημα ξεπροβάλει. Τι να πουλήσω; Τα πάντα. Τη γυναίκα σου, τον άνδρα σου, το παιδί σου, το σκύλο σου, τη ζωή σου. Ότι σου περισσεύει, δώσ’ το για να αξιοποιηθεί και να ικανοποιήσεις την απληστία σου. Και όλα αυτά τα έκανες. Μα ξυπνάς ένα πρωί και κοιτάς τον καθρέφτη σου. Τι βλέπεις; Δεν μπορείς να διακρίνεις τι είναι αυτή η σκιά. Είναι αργά. Είσαι πια μόνος. Δεν έχεις γυναίκα, άνδρα, παιδί, σκύλο, ζωή. Τι κάνεις;; Σκέψου καλά την απάντηση… αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Δημήτρης Μανουσιάκης
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα ντουφέκια!
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα ντουφέκια!
Τάσος Λειβαδίτης
